Geluid II

Het geluid was er weer. De deur die tegen de muur sloeg, de harde stemmen van de buren, het geschal van de televisie die de hele dag door speelde; het zorgde ervoor dat mijn spieren verkrampten en ik niets anders kon horen dan al die afzonderlijke geluiden met hun onberekenbare intervallen tezamen, als één grote ruis, en er bestond geen mogelijkheid me eraan te onttrekken. Ik klopte aan bij het raam van de buren (de achterzijde van onze huizenblok komt uit op een plat dak dat te zwak is om op te staan). Elke keer wanneer ik bij het huis aanklop doet er iemand anders open, het pand is onderdeel van een begeleid wonen project; eerst woonden er de Bulgaren, toen een Marokkaanse vrouw die zich moest schuilhouden voor een ex, daarna kwam haar jonge zusje samen met nog iemand anders in het pand wonen, en nu een stuk of vier kerels, maar dat had ik gehoord via de jongens van de kiosk, die altijd van alles op de hoogte zijn. Murat was de begeleider van het project, en als er gedoe was dan moesten we hem bellen. Ik had geen zin om met Murat te bellen. Ik klopte nog een keer op het raam. Een vermoeid uitziende jongen stak zijn hoofd naar buiten. Met samengeknepen ogen keek hij eerst tegen het licht in en toen naar mij, zijn huid was geel gekleurd, een litteken stond in zijn gezicht. ‘Het is een gewoonte, soms sla ik gewoon met de deuren, daar bedoel ik niks mee,’ zei hij toen ik hem vroeg of hij niet zo met die deur kon rammen. ‘Ik denk er niet over na.’ Ik leunde licht over mijn balkon en de buurjongen hing met zijn bovenlichaam uit zijn raam. Ik zei dat mijn dochtertje naast hem sliep, dat ze wakker werd van dat gedreun. ‘Als het kon dan was ik nu bij mijn kind in Zuidoost,’ zei hij plotseling luid. ‘Ik mag mijn kind niet zien.’ Ik zei dat ik het heel vervelend voor hem vond. Het leek me een vriendelijke jongen. Ik vroeg hem hoe oud zijn kind was. Daarna vroeg hij hoe oud mijn kind was en ik zag dat hij dat getal heel aandachtig in zich opnam. Daarna sloot hij zijn raam, bijna zonder geluid te maken.