Ile jest wart Twój kot?

Jo nie zjadł meduzy (galareta z mięsem), nie wypił lunety (50 tka zmrożonej Wyborowej).

Odmówił spożycia w zacisznym zakątku stołecznej restauracji „Lotos” tatara z łososia, tatara z polędwicy, schabu w galarecie a nawet ozorka.

Na widok ozorka łzy mu nawet przesłoniły oczy i rzekłbym, że Jo wyglądał jakby miał się za chwilę rozpłakać.

To musiało być złudzenie optyczne. Jo nie płakał nawet gdy w środku nocy nadepnął na klocek lego.

W geście rozpaczy zamówiłem mu rosół z kołdunami. Rosół był cienki, kołduny twarde,. JO jadł jednak bez słowa skargi i patrzył tępo w drewnianą boazerię.

Wyszpetniał, ale wyszlachetniał.

- Co on taki dzisiaj? – szepnąłem do Mariana.

- Kot mu zdechł – odszepnął Marian. – Umarł znaczy się. Nie wiem czy po żonie byłby bardziej zmartwiony. Nawet do pały jej nie przyciąga. A z tego co mówi, szlachetna kobieta próbowała go pocieszyć. Twierdzi, że jest w żałobie. A jak ktoś mu mówi, że każdemu się zdarza że mu kot zdechł, to poprawia, że umarł! KURWA UMARŁ!!

- Co się dziwisz. Ludzie przywiązują się do zwierząt.

- No, ale bez kurwa przesady. To był kot. Jakiś obszczymur, dachowiec. Spójrz na to merkantylnie Ile może być wart taki kot? Stówę? – stwierdził Marian pogardliwie.

- No, ja za swojego dałbym więcej.

- Więcej czyli dwie stówy?

- Więcej.

- Tysiąc? –zainteresował się Marian.

- Więcej.

- 10 tys?  - zażartował.

- Jeśli trzeba by było…

- Dałbyś 10 tys. za jebanego sierściucha??? – oczy Mariana powiększyły się do rozmiaru pyz  z cebulką i boczkiem.

- No, co dałbym – wyznałem z pewnym wstydem. – Wartość emocjonalna.

- Ja bym za swojego dał i 50 tys. Żeby tylko ożył – stwierdził Jo i zawiesił się z łyżką nad rosołem.

Marian wstał z obrzydzeniem we wzroku.

- Gdzie idziesz?

- Po łopatę, nekromantę i akumulator.

 

Photo:  Alex Dram Creative Commons