Το πρωθυπουργικό ζεύγος της Ευρώπης (Από τη “Μέρα της Μελάνης”)
Η ομάδα του Ζαν Πωλ Σιμόν Ανάν μπήκε στο σχέδιο Νέος Γοργοπόταμος αμέσως μετά το πραξικόπημα των εθνικιστών το 2043, αλλά ο ίδιος ο Σιμόν Ανάν, εξέχον στέλεχος του φιλοσυνομοσπονδιακού κόμματος, χρειάστηκε να φυγαδευτεί από την Αθήνα. Με τη βοήθεια συντρόφων που οργάνωσαν αντιπερισπασμό γύρω από την Εθνική Οδό, έκανε σε μια νύχτα ριψοκίνδυνο ταξίδι από τα ορεινά κι έφτασε την αυγή στο Θεσσαλικό Κάμπο.
Υπάρχουν τόποι που συναντάς για λίγο και δεν ξεχνάς ποτέ. Τέτοιος τόπος έγινε εκείνο το πρωί, για τον Ζαν Πωλ Σιμόν Ανάν, ο Θεσσαλικός Κάμπος. Γενικά δεν ήταν ο τύπος που επηρεάζεται από μύθους και εικόνες (ήταν πολιτικός: ανήκε σε αυτούς που ελέγχουν τους άλλους με μύθους και εικόνες), όμως βρισκόταν στην Ελλάδα, τη χώρα – γεωλογικό Λούνα Παρκ, και η διαρκής ανατροπή μέσα στην επίτομη αυτή γεωφυσική εγκυκλοπαίδεια ασκούσε ακαταμάχητη σαγήνη: στο αυτοτελές αυτό βιβλίο των εδαφικών σχηματισμών ο Θεσσαλικός Κάμπος, μια έκταση που σε απόλυτους αριθμούς θα ήταν για τις μεγάλες ηπείρους μόνο μια ασήμαντη γωνιά, είναι εδώ ένας μοναδικός μύθος, το προαιώνιο βασίλειο της Υπόσχεσης ανάμεσα σε βραχώδεις κόγχες, άγονα χωριά και φαράγγια με ατίθασα νερά και χόρτα. Μια ανησυχητική μονοκαλλιέργεια, ενισχυμένη και με τα λιπαντικά εκείνου του διφορούμενου αιώνα, του 20ου, είχε διαδεχτεί για λίγο τις θρυλικές από παλιά εναλλασσόμενες καλλιέργειές του, όμως τον επόμενο αιώνα και ήδη πριν τον Πόλεμο του Νερού, με το κίνημα των οικοκοινοτήτων, ξαναβρήκε την ποικιλία και την αίγλη του. Τα πιο σύγχρονα θερμοκήπια, υβριδικές εγκαταστάσεις με γεωθερμικά και ηλιοθερμικά συστήματα, απλώνονταν τώρα στα μάτια του Ζαν Πωλ και σχεδόν σε όλη την έκταση του κάμπου, καθώς ο πόλεμος είχε στρατολογήσει την αγροτική τεχνολογία για την εντατική παραγωγή των κατ’ εξοχήν αναντικατάστατων όπλων, των τροφίμων. Μαζί με αυτά καλλιεργούνταν και πειραματικά φυτά, που χρησίμευαν για την κατασκευή ειδών πρώτης ανάγκης. Σε μια άκρη της έκτασης ήταν το προκάτ των φρουρών και δίπλα ένα μικρό λυόμενο: το ερευνητικό εργαστήριο. Στην πόρτα του, με βλέμμα που σαν μόλις να σηκώθηκε από τον ορίζοντα για να στραφεί στον Ζαν Πωλ, στεκόταν η Ελληνίδα.
Όπως με τους τόπους υπάρχουν και άνθρωποι που την εικόνα τους μιας στιγμής δεν ξεχνάς ποτέ, όχι μόνο αν πρόκειται για τυχαίες συναντήσεις αλλά κι αν ακόμα είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ζεις. Μένει για πάντα στο νου σου, περίοπτη και απαστράπτουσα. Η Ελληνίδα στην πόρτα του εργαστηρίου, στο Θεσσαλικό Κάμπο που ξημέρωνε: ήταν εικοσιπέντε χρονών, φορούσε την άσπρη ποδιά της ερευνήτριας και είχε τα μαλλιά πιασμένα πίσω. Όταν ο Ζαν Πωλ την αγκάλιασε, έβγαλε μια μικρή κραυγή και τραβήχτηκε: στο άνοιγμα της ποδιάς και του πουκάμισου, κάτω από το ειδικά ενισχυμένο σουτιέν, τα στήθη της έτρεχαν γάλα.
Δεκαεφτά χρόνια μετά ο Ζαν Πωλ Σιμόν Ανάν, Πρωθυπουργός της Ευροβαλκανικής Συνομοσπονδίας, κάθεται στην τραπεζαρία της πρωθυπουργικής κατοικίας στις Βρυξέλλες. Έφτασε (σωστότερα: οδηγήθηκε) ως εδώ με σταθερές ικανότητες προσαρμογής, έμπιστους ανθρώπους και επικοινωνιακό χάρισμα. Μετά τον Πόλεμο του Νερού πέρασε ένα σύντομο διάστημα στην Αφρική ακολουθώντας ιδανικά που αποδείχτηκε πως δεν ήταν δικά του, έπειτα όμως η ebedu τον προόρισε για Πρωθυπουργό. Μην ξεχνάμε, είχε εξαιρετική φήμη: στον πόλεμο η ομάδα του έδρασε ηρωικά στον τομέα του σαμποτάζ.
Είναι πια στα εξήντα, με καλοδιατηρημένο μα κάπως σκληρό και ανέκφραστο πρόσωπο, λεπτό μουστάκι και σώμα ελαφρά κυρτό. Γύρω του πλούτος, με πολυτελείς λεπτομέρειες που υπονοούν άνθρωπο ευάλωτο σ’ αυτόν. Στο μεγάλο τοίχο, κάτω από μια ελαιογραφία με επίχρυση κορνίζα που θα μπορούσε να παριστάνει έκρηξη ηφαιστείου ή έναν απέραντο πορτοκαλεώνα, ξεχωρίζει μια βιβλιοθήκη με σπάνιους τόμους. Ελάχιστοι ξέρουν ότι περιέχει, δερματόδετους, και τους παροπλισμένους πια κώδικες κρυπτανάλυσης του Πολέμου του Νερού. Καμιά φορά ο πρωθυπουργός τους ξεφυλλίζει και θυμάται, ακούει τη μυστική τους μουσική με τη συγκίνηση παλιού εραστή που συλλαβίζει στίχους της νιότης. Το κυρτό του σώμα παίρνει τότε μια στάση ταιριαστή με την ανάγνωση, μα είναι για λίγο: ο Σιμόν Ανάν δεν αγαπάει ιδιαίτερα τη στάση της ανάγνωσης.
Απέναντί του σήμερα κάθεται η Σοφία Σιμόν Ανάν, το γένος Μαύρου, η θρυλική Ελληνίδα. Η (πρώην) Πρώτη Κυρία της Συνομοσπονδίας («δεν ξέρω να παίζω αυτό το ρόλο, θα σου κάνω κακό»), με τα μαλλιά πάντα πιασμένα πίσω και μια αρρώστια αδιάγνωστη που δείχνει μοιραία (και ειρωνικά εμφανισμένη λίγο μετά την οριστική θεραπεία του καρκίνου), τον κοιτάζει χαμογελαστή. Έχουν καιρό να ιδωθούν. Μόλις τη ρώτησε για την (πειραματική) θεραπεία της – στα ελληνικά, τη γλώσσα τους.
«Καλά πάει», του απάντησε.
Η Σοφία Μαύρου είχε σπουδάσει χημική γεωπονία και λίγο πριν τον πόλεμο έκανε έρευνα μαζί με το τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, με θέμα τις αλλαγές στην καρποφορία της Ευρώπης από τις επιδράσεις του ανθρώπινου παράγοντα: των επιδρομών, των μετακινήσεων, της εκπαίδευσης, της πολιτικής. Όμως τη δυσκόλεψαν στη χρηματοδότηση, μάλλον επειδή θα αναμόχλευε εθνικιστικές έχθρες. Ο Ζαν Πωλ, στέλεχος τότε του κυβερνώντος κόμματος, προσπάθησε να την βοηθήσει, όπως και ο καθηγητής Ιστορίας Νικόλας Κουτρουμάνος. Συνέπειες των προσπαθειών ήταν η παραίτηση του Κουτρουμάνου και ο δεσμός, και έπειτα γάμος, της Σοφίας με τον Ζαν Πωλ.
Μετά ήρθε ο πόλεμος, και προς το τέλος του το πραξικόπημα. Η Σοφία και ο Ζαν Πωλ κρύφτηκαν τότε στα θερμοκήπια του Θεσσαλικού Κάμπου, όπου εκείνη, ήδη γνωστή στους επιστημονικούς κύκλους ως η Ελληνίδα και διάσημη για τη συνέπεια και το πείσμα της, έκανε έρευνες σε ποικιλίες φυτών και σε μια χημική φόρμουλα για την προστασία τους. Την ίδια εποχή τα νεογέννητα δίδυμα κρύφτηκαν σε σπίτια ομοϊδεατών.
Και μετά ήρθε η Αφρική…
«Ωραία είσαι εδώ», του είπε, δείχνοντας με το βλέμμα την αίθουσα.
Ήταν απλώς μια τρυφερή κουβέντα, άλλωστε το μέγαρο τής ήταν οικείο: ήταν τα παλιά ανάκτορα, κάποτε έδρα του βασιλιά του Βελγίου. (Με την ίδρυση της Συνομοσπονδίας οι βασιλιάδες της Ευρώπης διατήρησαν τίτλους και προνόμια, εξελίχτηκαν – όσοι δεν ήταν ήδη – σε πρώτης κλάσης επενδυτές και παραχώρησαν πολλά ανάκτορα σε εκλεγμένους λειτουργούς, αφού οι ίδιοι δεν είχαν πια θεσμικό ρόλο).
«Έχω συναντήσεις. Στο περιθώριο», είπε ο Ζαν Πωλ, εννοώντας το περιθώριο της συνδιάσκεψης της ebedu.
«Κάποια ενδιαφέρουσα;»
«Μυριέλ Μουσαράφ».
Η Σοφία Μαύρου κατένευσε. Η Παλαιστίνια της Ελλάδας: νέο αίμα, νέες ιδέες, αινιγματικός ανθρώπινος κώδικας. Η Πράσινη Νύφη έδινε τους πρώτους καρπούς στη Συνομοσπονδία.
«Είναι πάντα μαζί της ο Καραγιαννόπουλος;»
«Ναι», απάντησε ο Σιμόν Ανάν κομπιάζοντας, καθώς θυμήθηκε ότι το νέο καθήκον του Καραγιαννόπουλου ήταν να παρακολουθεί τον καθηγητή Νικόλα Κουτρουμάνο, κάτι που με τίποτα δεν θα έλεγε στη Σοφία.
Συχνά είχε αναρωτηθεί αν είχε εραστή. Η Πρώτη Κυρία δεν είχε ποτέ δώσει αφορμές, αλλά και τα Μέσα στάθηκαν πάντα διακριτικά απέναντί της. Τη σέβονταν όλοι για το έργο της στην Αφρική, που το συνέχιζε σταθερά. Κι απόψε πάλι, πετούσε για το Ναϊρόμπι.
«Τι κάνουν τα παιδιά;» τη ρώτησε, αλλάζοντας θέμα.
Τα δίδυμα ήταν δεκαεφτά χρονών, αγόρι και κορίτσι. Όταν το ζευγάρι χώρισε πήγαν με τη μητέρα τους, πράγμα που ελάχιστα αντιλήφθηκαν, αφού ζούσαν κυρίως σε σχολεία.
«Διαλέγουν μέλλον», απάντησε εύθυμα η Πρώτη Κυρία. Κι εξήγησε ότι ο γιος τους ονειρευόταν αποστολές σε ανεξερεύνητα μέρη και η κόρη τους ζωολογικά πάρκα για προστατευόμενα είδη.
«Αυτές τις μέρες διασώζει τον δαίμονα της Τασμανίας», κατέληξε χαμογελαστή.
Το βλέμμα της έμοιαζε πάντα σαν μόλις να σηκώθηκε από τον ορίζοντα για να στραφεί επάνω του. Ο Ζαν Πωλ εξέφραζε με το δικό του μια δειλή, αμήχανη τρυφερότητα: ήξερε, όπως και η ίδια άλλωστε, πως η επώδυνη θεραπεία της δεν είχε πολλές πιθανότητες. Χρόνια μετά, σε μια πολύκροτη συνέντευξη στο τέλος της καριέρας του, ο Ζαν Πωλ θα πει ότι η ζωή μαζί της υπήρξε απίστευτη τύχη, στην οποία εκείνος δεν μπόρεσε, δεν είχε καν τη γνώση ή τον τρόπο να ανταποκριθεί.
Όταν η Πρώτη Κυρία έφυγε, ο Πρωθυπουργός αναλογίστηκε πάλι τα παιδιά του: οι αποστολές σε ανεξερεύνητα μέρη, όσο και αν γίνονταν με σύγχρονα μέσα, σήμαιναν πάντα κινδύνους. Κανείς δεν αποκτά κύρος σε αυτό το πεδίο αν δεν χώσει το κεφάλι στην τρύπα. Αλλά για τον δαίμονα της Τασμανίας το πράγμα ήταν αλλιώς: το εν λόγω ζωάκι, devil εξαιτίας του μαύρου χρώματος, της νυκτόβιας φύσης και των αστείων κυνοδόντων, ήταν ένα μαρσιποφόρο μεγέθους μικρού σκύλου που εδώ και πολλές δεκαετίες είχε κηρυχθεί προστατευόμενο και ζούσε αποκλειστικά σε πάρκα, παρακολουθούμενο σε κάθε εκδήλωσή του.
Με άλλα λόγια, η επιλογή του γιου ήταν βεβαίως γενναία, μα της κόρης του φάνηκε πιο ενδιαφέρουσα: η νεαρή Σιμόν Ανάν είχε διαλέξει το πεδίο που διδάσκει τον άνθρωπο πώς να οργανώνει και να ελέγχει έμβια όντα. Πώς θα εξελισσόταν αυτή η επιλογή;
