Διαβάζουμε γιατί είμαστε "φαντασιόπληκτοι" ή γιατί "ζούμε" όπως άλλοι δεν τολμούν;

Πρόσφατα ο άντρας μου δήλωσε πως θεωρεί εμένα και όσους διαβάζουμε μανιωδώς, ελαφρώς φαντασιόπληκτους. Όσους γράφουμε και οι ίδιοι δε, ακόμα περισσότερο! Πιθανότατα, έτσι όπως εκείνος το έχει μέσα στο μυαλό του, να πιστεύει πως είμαστε έρμαια της φαντασίας μας, όντα που αρνούνται να προσκολληθούν στο τιποτένιο τίποτα της καθημερινότητάς μας, αναζητώντας μια διέξοδο, έστω κι αν δεν είναι ρεαλιστική, ακόμα κι αν δεν είναι υπαρκτή. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό ή κατά πόσο μπορώ να το δεχτώ. Δε νομίζω πως υπάρχει καν λόγος να αναζητήσει κανείς τους λόγους που πραγματικά διαβάζει, πόσω μάλλον να απολογηθεί κατά μία έννοια για την επιλογή του αυτή όμως θα κάνω μια προσπάθεια.



Τι μου προσφέρει εμένα προσωπικά το διάβασμα;
- Μου επιτρέπει να δημιουργώ εικόνες με την φαντασία μου, να πλάθω χαρακτήρες, μέρη και καταστάσεις, συνθέτοντας τα μικρά και τα μεγάλα στοιχεία της αφήγησης κάποιοι άλλου, δημιουργώντας στο μυαλό μου μια ταινία, ολότελα δική μου.
- Ξεφεύγω από την καθημερινότητα, από την πραγματικότητα που πολλές φορές αισθάνομαι να με πνίγει και να μου στερεί πράγματα που όντως θέλω και που τελικά, μπορώ να τα βρω σε πολλά μέρη.
- Διευρύνω τους ορίζοντές μου, ταξιδεύω, γεύομαι αισθάνομαι και παράλληλα, οξύνω την φαντασία αλλά και όλες τις αισθήσεις μου.
- Ταυτίζομαι με τους ήρωες, γίνομαι ένα με τα πάθη και τα άγχη τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους έρωτες και δράματά τους και γιατί όχι, δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από τις δικές τους ιστορίες, ξαναζώ κάτι από τις δικές μου, ξεχασμένες αναμνήσεις.
- Μπορώ με την φαντασία μου να πραγματοποιήσω ό,τι βάλει ο νους μου, όσο τρελό, παράλογο κι επικίνδυνο κι αν είναι. Τίποτα δεν μπορεί να βλάψει, κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει και δεν υπάρχει μέτρο κι όριο στην τόλμη.
- Ως δημιουργό, εκτός από αναγνώστρια, με εμπνέει και με "εκπαιδεύει", με προκαλεί να παιδευτώ πάνω σε κάθε νέο γραπτό μου προσπαθώντας να το κάνω, καλύτερο από το προηγούμενο.




Η αλήθεια είναι πως δεν ανήκω στον μέσο αναγνώστη που σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, διαβάζει 8 με 10 βιβλία το χρόνο. Σε έναν καλό μου μήνα, μπορεί να ξεπεράσω αυτό το νούμερο και μάλιστα, με περισσή ευκολία. Φυσικά και παθαίνω αναγνωστικό μπλοκάρισμα κάποιες φορές, σε ποιον δεν συμβαίνει όταν η καθημερινότητα τον τσακίζει, όμως επανέρχομαι πάντα πιο δυναμικά από πριν. Αλλά όταν διαβάζω... πολύ απλά... δεν μπορώ να σταματήσω. Κάθε φορά λέω ότι θα είναι μια σελίδα ακόμα, μετά ένα κεφάλαιο και τις περισσότερες φορές, δεν σταματώ αν δεν φτάσω στην τελευταία σελίδα. Αν αυτό αποκαλείται εθισμός, ας είναι έτσι... είναι ένας εθισμός που λατρεύω και από τον οποίο δεν θέλω να αποκοπώ για κανέναν λόγο. Τι καλύτερο θα κάνω; Θα σπαταλάω τις ελεύθερες ώρες μου στο κομμωτήριο ή θα φτιάχνω τα νύχια μου, σπαταλώντας λεφτά και φαιά ουσία; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω! Πολύ απλά, αυτά δεν είναι για μένα...



Προσωπικά, ως Γιώτα, αντιμετωπίζω άλλο ένα φαινόμενο. Όταν διαβάζω κάτι το οποίο με επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά, πράγμα που συμβαίνει καμιά φορά και με ταινίες, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω. Ορισμένες ιστορίες, με απορροφούν σε τέτοιον βαθμό που πραγματικά, έχω ανάγκη από χώρο και χρόνο, θέλω ένα αναγκαίο σε μένα περιθώριο να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου, ακόμα και να μαζέψω τα κομμάτια μου. Μπορεί ορισμένοι να με θεωρούν μουλάρα όμως δεν είμαι. Και όταν διαβάζω, δεν χάνομαι απλά... δίνομαι ολοκληρωτικά, ψυχή, σώμα και μυαλό και αν νομίζετε πως αυτό είναι παράλογο ή πως δεν με αναλώνει, κάνετε λάθος και για τα δύο. Δεν είναι παράλογο γιατί όσοι είναι σαν εμένα, ζουν οι ίδιοι τις ιστορίες που διαβάζουν, είναι πρωταγωνιστές στο έργο που εξελίσσεται κατά συνέπεια, επηρεάζονται και φθείρονται. Όσο για το ότι με αναλώνει... μπορεί να είναι ψυχοφθόρο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο όμως έχω την ανάγκη, ειδικά όταν το σενάριο είναι θλιβερό και στενάχωρο, να χωνέψω τα γεγονότα, να πενθήσω... Είναι τόσο κακό αυτό;



Εν πας περιπτώσει, δεν περιμένω από τον άντρα μου να με καταλάβει, ούτε και να το κάνει κάποιος άλλος που δεν μοιραζόμαστε αυτή την αγάπη, που δεν έχουμε κοινά πάθη και αδυναμίες. Μπορώ όμως να έχω άποψη και να θεωρώ πως όσοι νομίζουν πως το διάβασμα είναι βαρετό και ανούσιο, ή ότι δεν το έχουν δοκιμάσει ή ότι δεν το κάνουν σωστά. Το διάβασμα είναι πηγή ενέργειας και δημιουργίας, δίνει τροφή για σκέψη, πλάθει χαρακτήρες και καθορίζει συναισθήματα. Μπορεί να σε αλλάξει ηθικά και συναισθηματικά και αυτό, δεν είναι υπερβολή. Μπορεί μέχρι και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Οπότε πριν το απορρίψεις, ή πριν κατακρίνεις, λογοκρίνεις, επικρίνεις εκείνους που αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους σε αυτό, αναλογίσου... μήπως εκείνοι ξέρουν κάτι που δεν ξέρεις; Μήπως έχουν βρει την "μαγεία" σε ένα μέρος και με έναν τρόπο, που δεν έχεις καν ονειρευτεί;

http://giota-papadimakopoulou.blogspo...