Vandag hier… oormôre daar.
Die uitsig van my balkon af op ‘n herfsoggend.
Vanoggend is dit mistig en reënerig, hoogwinter in Stanford. Êrens hier naby moet daar sneeu op die berge wees, dit voel mens aan daardie skerptand byt in die lug. Voor my lê die rivier vet van die winterreëns. Deur die venster regs, is die Kleinrivierberge net ʼn skadu in die mis, die hange ʼn malse groen skemering.
Dis amper halfnege en nog net ʼn uur lank lig. Oor agt en veertig uur dié tyd is ek op pad lughawe toe om my vlug Walvisbaai toe te haal. ʼn Paar ure later sal ek in warm sonskyn van die vliegtuig afstap en my in ʼn woestynland bevind. ʼn Land waarvan iemand gesê het: The land God made in anger.
Ek was al voorheen in Namibië. As ek reg onthou was dit 1991. Toe het ek en my gewese man ons toer by Ais-Ais begin, vandaar af Sossusvlei en Sesriem besoek. Swakopmund. Hentiesbaai. Terracebaai en toe is ek afgelaai in Windhoek terwyl manlief nog ʼn week in Henties bly om vis te vang. Dit was ʼn toer wat wonderlike herinneringe geskep het. Daar was nog nie voorbodes van egskeidings en al die nare dinge daarom heen nie. Ek het nog nie eens geweet ek gaan binnekort my diepste wens vervul en ʼn skrywer word nie. Ook nie dat my tweede boek in Namibië sou afspeel nie. Of dat ek in die Kaap sal beland nie. Dit was in die vorige eeu. Dit voel soos ʼn vorige lewe.
Hierdie keer gaan ek saam met ʼn vriendin. Ek en Makkie kom al ʼn lang pad saam. In 1988 het sy my agent geword en die klere wat ek in my fabriek vervaardig het aan boetieks versprei. Ons het die klere wat ek en my span gemaak het, wearable art genoem. Vrydagmiddae het ek van my fabriek in Benoni af Midrand toe gery met die vrug van ʼn week se arbeid. Nadat ons die eenhede afgelaai en fakture uitgeruil het, het Makkie my gewoonlik vir ʼn glas wyn genooi en daar het ons wonderlike vriendskap uitgebroei.
Dis nou vier en twintig jaar later, ek met ʼn egskeiding en beroepsverandering agter die rug en Kaap toe getrek. Makkie het twee mans aan die dood afgestaan en haar seuntjie het ʼn volwasse man geword. Die afgelope vyftien jaar het ons mekaar min gesien. Min gekommunikeer ook. Maar dit het niks aan ons vriendskap verander nie. Nou en dan het sy, en later sy en haar ‘nuwe’ man, hier op Stanford ingeloer as hulle in Kaap is en elke keer was dit asof ons mekaar gister gesien het. So twee maande terug het sy kom kuier, nog rou oor Sid se afsterwe.
Dit was ʼn besondere dag. Ons het baie gelag, herinneringe aan ons lewens in die rag trade uitgeruil en saam gehuil oor Sid en sommer oor Johan ook, al het ʼn hartaanval hom reeds tien jaar vantevore weggeneem.
Dis toe dat sy my vertel het van die toer wat sy en Sid bespreek het.
Sy wou hom Namibië wys aangesien hy nog nooit daar was nie en het die toer in detail uitgewerk. Alles was reeds betaal. Kort voor hulle sou vertrek, is Sid met breinkanker gediagnoseer. ʼn Paar maande later, het hy die stryd verloor.
Die reisagentskap was simpatiek en het gesê Makkie kan die toer enige tyd binne ʼn jaar doen en die jaar was byna om. Sy wil nie alleen gaan nie en haar seun kan net vir die eerste paar dae saamgaan, vertel sy. Ek sê gaan, Makkie, gaan. Kry iemand om die res van die toer saam met jou te doen. Dit sal jou goed doen.
En daar sê sy, maar kom jy dan saam.
Ek wik en weeg. Makkie vertrek terug huis toe. Makkie stuur vir my die reisprogram. Swakopmund, twee dae. Twyfelfontein, twee dae. Grootberg, ʼn dag. Okaukuejo, ʼn dag. Onkoshi, drie dae. Waterberg, twee dae. Alles tesame elf dae. Die name klink poëties. Die internet verlei met foto’s en beskrywings. Makkie bel en sê ag toe.
Ek sê: te veel werk. Ek dink nie ek sal Labirint klaargeskryf kan kry voor die toer nie, en die finale weergawe moet voor einde Julie in wees. Sy sê sy verstaan. Ek skryf ʼn paar dae verwoed en besef ek sal dit dalk net-net kan maak. Ek bel Makkie. Biedêm, ek gaan saam, sê ek vir haar en bespreek my vliegkaartjie daar en dan. En skryf verwoed.
En nou gaan ek. Ek en Makkie in haar seun se viertrek. Labirint is by die uitgewer. ʼn Paar ander dinge moes agterweë bly, maar Dinsdagmiddag skuins voor een is ek in Walvisbaai. ʼn Rukkie later in Swakop by die gastehuis waar ek net tyd sal hê om winterklere te verruil vir woestynklimaat voor ons glo by Sarah se Gat gaan galjoen vang.
Thelma & Louise, ons sal julle wys hoe mens die ding doen! Hopelik sonder om oor ʼn krans te ry.
