22.07.2025

Het uitlezen van Philip Roths De grote Amerikaanse roman gaat een hele toer worden. Wat niet zozeer aan het onderwerp (de ondergang van een honkbalteam) maar vooral aan Roths schrijfstijl (exuberant) ligt. Ik heb 132 stomvervelende bladzijden achter de rug en nog 335 bladzijden te gaan. Zou het boek me alsnog kunnen gaan boeien? Mijn lijf vermoedt van niet. Nou dan weet ik het wel.

Herlas Tonnus Oosterhoffs bundel Ja Nee (2017), waarin een gedicht is opgenomen over laverend fietsen om slakken te missen dan wel te raken, dat me een eigen gedicht in herinnering bracht, waarin met een fiets een slinger wordt gemaakt om een kever te ontwijken. Beide gedichten zijn titelloos. Hieronder volgt eerst Oosterhoffs product en dan het mijne, dat afkomstig is uit de bundel Chatten met Jabberwacky, die in 2008 bij Stanza verscheen:

Een eeneiige tweeling fietst op een natte weg.
De ene broer laveert om de slakken te missen,
de ander om er zoveel mogelijk te raken.
De twee broers achter elkaar, dat noemen we God,
naast elkaar Noodlot.

*

we zijn wezen fietsen
buiten de stad
twee subjecten door de natuur
wat is zij toch radicaal veranderd, denk ik
de natuur
slinger niet zo, zegt ze
maar ik probeerde een grote zwarte kever te ontwijken
die over het asfalt kroop, protesteer ik
het is beter om rechtdoor te rijden, zegt ze
dan heb je minder kans op ongelukken

Wat verder nog ter tafel kwam: een klassieke risotto met doperwten en varkensworst.