Αλληλογραφία δύο θαλασσών

Η Αλληλογραφία δύο θαλασσών είναι δύο γυναικείες φωνές — δύο αδερφές-θάλασσες (Ατλαντικός και Μεσόγειος) — που μιλούν με τρόπο παρηγορητικό, στοχαστικό και ανελέητο. Βέβαια, οι αδερφές που έχουν βαθιά οικειότητα δεν εξηγούν τη σχέση τους, αλλά μπορεί να την αφηγηθούν με ησυχία, σαγήνη και μνήμη.

Η Jacobsen σχεδιάζει ένα οικολογικό παραμύθι, μια φιλοσοφική αλληγορία και φυσικά, ποίηση σε πρόζα. Η γλώσσα της είναι απλή και ξεγυμνωτική, όπου κανείς υποθέτει πως ο ήρεμος τρόπος της παραπέμπει σε αναπνευστικό ρυθμό, όμοιο με κύμα. Η σκέψη πως οι θάλασσες δεν θα απασχολούνταν μαζί μας είναι σοφή, γι’ αυτό κι εμείς είμαστε τα «ζωύφια» με τα σώματά μας να κουβαλάνε το νερό των προγόνων μας. Όμως, το βιβλίο παραμένει ανθρώπινη εφεύρεση κι έτσι εντός του ανακαλείται η μνήμη του κόσμου μέσα από ιστορικές αναφορές: ναυάγια, αρχαίοι μύθοι, μετανάστευση, αποικιοκρατία, ταξίδια, πνιγμοί, καθηγητής Ράιντον και Ίκαρος, φώκιες και πλαστικά μπουκάλια — όλα περνούν όπως κι εμείς έχουμε σημάδια πάνω μας, τραυματισμοί, τατουάζ, κοκκινίλες από μικροσκοπικά σπασμένα αγγεία· αναφορές που δίνουν διάσταση αιωνιότητας, όπως ακριβώς ο άνθρωπος φαντάστηκε τη θάλασσα: ατελείωτη, ευτυχισμένη κι επικίνδυνη, όλος ο φόβος κι ο θαυμασμός μαζί. Πια, οι ωκεανοί είναι γεμάτοι από περίεργα πλάσματα, μάλλον με πλαστικά πτερύγια.

Οι δύο θάλασσες μιλούν όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για το παρόν, για την παρακμή, για το πλαστικό που πλέει στα σπλάχνα τους. Το οικολογικό στοιχείο είναι έντονο, αλλά χωρίς διδακτισμό. Απλά και πένθιμα, μιλούν για το σώμα τους που αλλάζει, που τραυματίζεται — σαν γυναίκες που φτιάχνουν καφέ και καπνίζουν στην κουζίνα, αξιολογώντας τον κίνδυνο, φτιάχνοντας ένα πλάνο προστασίας.

Λοιπόν, δεν είναι μεγάλο βιβλίο — αλλά δεν του λείπει τίποτα:

«Αγαπητή αδερφή,

Σύντομα θα φυτρώσουν πάλι μεγάλα δάση μέσα μας, πυκνά και μαύρα από τροφή. Αυτό να σκεφτείς.

Σκέψου ότι θα είμαστε ο μοναδικός ήχος στον κόσμο.»