Η ατίμωση
Με τον φίλο της Νιούνεζ έγινα πολύ φίλη, παρά το ότι στην αρχή δεν μου άρεσε. Από εκεί ξεπήδησέ η Ατίμωση και το My dog tulip. Η Ατίμωση όχι απλά στάθηκε δίπλα στον Φίλο επάξια, αλλά εάν κρίνω απ’ το ότι μετρούσα τις σελίδες και ανησυχούσα πως τελειώνει, αλλά και το ότι σκοπεύω να δω την ομώνυμη ταινία του 2008 με τον Μάλκοβιτς σήμερα, τότε μάλλον ο Κούτσι μπήκε στην καρδιά μου.
Η μπανάλ ιστορία του νεκρού Φίλου της αφηγήτριας, ζωντανεύει ξανά, όταν ο καθηγητής Ντέιβιντ Λούρι, χωρισμένος στα πενήντα, πολιορκεί (σοφή λέξη για την περίπτωση) τη νεαρή Μέλανι η οποία (φυσικά) έχει λιγότερα από τα μισά του χρόνια και κατά συνέπεια η ζωή του αλλάζει μέσα σε μια ημέρα όταν θα έρθει η απόλυσή του από το Πανεπιστήμιο. Ο Ντέιβιντ καταφεύγει στο απομονωμένο αγρόκτημα της κόρης του, όπου εκεί ο Κούτσι θα αλλάξει τελείως την πορεία της πλοκής του, μόνο και μόνο για να τα φέρει όλα εκεί που τα άφησε.
Άγαρμπα αλλά κι αριστοτεχνικά ο Κούτσι φτιάχνει τον αντιπαθητικό ήρωα των ονείρων μου, όπου η Νέα Τάξη τον κυνηγάει, αλλά ο αφηγητής δεν θα κρύψει καθόλου τα λάθη, ή και εγκλήματα του καθηγητή. Μάλιστα, ο Κούτσι κάνει μια τολμηρή και φιλόδοξη τομή στην έννοια της συναίνεσης από κάποιον που απολαμβάνει να κινείται στην πιο γκρι γραμμή της. Ο ρόλος της πορνείας εξαιρετικά έξυπνος για να πυροδοτήσει τον αναγνώστη.
Φέρει το σύμβολο του αποικιοκράτη μπροστά από τις σχέσεις εξουσίας, εντός της ίδιας του της οικογένειας κι ενώ αδυνατεί να καταλάβει γιατί η κόρη του δεν συμπεριφέρεται ως άνδρας, αναγκάζεται να αποχαιρετήσει τη δύναμη που κάποτε είχε, πλέον εκδιωγμένος του παρελθοντικού, πολύ συγκεκριμένου, προστατευμένου κόσμου. Το δραματικό εξώφυλλο αδικεί τη σοβαρότητα του έργου και όλες τις πτυχές που φέρει ως τίτλος η Ατίμωση.
Φυλή, φύλο, τάξη, σεξουαλικός προσανατολισμός, υπαρξισμός, ταυτότητα εαυτού, σκύλοι και μια όπερα. Είναι τόσο έξυπνα δοσμένο που μπορεί να γίνει το αγαπημένο βιβλίο πολλών ετερόκλητων ομάδων κι αυτό είναι το μοναδικό αρνητικό του, για το οποίο, βέβαια, δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω τον Κούτσι.
«Δεν του αντιστέκεται. Απλώς στρέφεται αλλού στρέφει αλλού τα χείλη, στρέφει αλλού τα μάτια της. Τον αφήνει να την ξαπλώσει στο κρεβάτι και να τη γδύσει και μάλιστα τον βοηθάει, ανασηκώνοντας τα χέρια της και τους γοφούς της. Τη διαπερνούν σύντομα ρίγη με το που μένει γυμνή, χώνεται στο καπιτονέ πάπλωμα σαν τυφλοπόντικας που σκάβει το λαγούμι του και του γυρίζει την πλάτη.
Δεν είναι βιασμός, όχι ακριβώς, αλλά κάτι ανεπιθύμητο, απολύτως ανεπιθύμητο. Είναι σαν να έχει αποφασίσει να παραμείνει αδρανής, να πεθάνει μέσα της όσο διαρκεί η πράξη, σαν κουνέλι που του δαγκώνει τον λαιμό αλεπού. Έτσι ώστε ό,τι της κάνει να γίνεται, κατά κάποιον τρόπο, κάπου πολύ μακριά. «Η Πολίν θα επιστρέψει από λεπτό σε λεπτό», του λέει όταν τελειώνει. «Σε παρακαλώ. Πρέπει να φύγεις».
Εκείνος υπακούει, αλλά μετά, όταν φτάνει στο αυτοκίνητό του, τον καταλαμβάνει τέτοια δυσθυμία, τέτοια νωθρότητα, που κάθεται σκυφτός στο τιμόνι, ανίκανος να κινηθεί. Ένα λάθος, ένα τεράστιο λάθος. Εκείνη τη στιγμή, δεν έχει καμία αμφιβολία, η Μέλανι προσπαθεί να καθαρίσει το σώμα της από αυτή την πράξη, από εκείνον. Τη βλέπει να γεμίζει την μπανιέρα, να μπαίνει στο νερό με τα μάτια κλειστά σαν να υπνοβατεί».
