Επιστροφή στη Ρενς
Ο θάνατος του πατέρα του, φέρνει τον ώριμο πια Εριμπόν πίσω στη Ρενς, όπου και μας ταξιδεύει στην παιδική και εφηβική ζωή του. Μια αυτοβιογραφική ανάλυση που θα είναι σημείο αναφοράς στο μέλλον μας, ξεκινάει με τον νεαρό να πηδάει πάνω από τα εμπόδια, να διαχωρίζεται και να δραπετεύει από ένα προκαθορισμένο μέλλον.
Μια από τις πρώτες αναμνήσεις του είναι ο μεθυσμένος πατέρας να σπάει μπουκάλια, ενώ η ήρεμη μητέρα τον κρατάει στην αγκαλιά της και επισημαίνει: «πρόσεχε τα παιδιά». Ακριβώς όσα περιέγραψε και ο Λώρενς για τον εργάτη πατέρα.
Αυτά τα βιβλία που δεν είναι λογοτεχνία, ούτε αυτοβιογραφία, ούτε φιλοσοφικά δοκίμια, μάλλον εμπεριέχουν όλα όσα χρειάζεται αυτή αναγνώστρια, ειδικά από τόσο σημαντικούς στοχαστές που μπορούν να τοποθετήσουν τα πράγματα σε αρκετή απόσταση ώστε να προσφέρουν μια τόσο σημαντική ανάλυση πάνω στο γιατί τα λαϊκά στρώμα ψηφίζουν δεξιά, αλλά και εκφράσεις όπως: «ήμουν μισός τροτσκιστής – μισός γκέι»
Εντυπωσιακό το πώς ο Εριμπόν εντοπίζει, αναλύει και αποδημεί τους μηχανισμούς μίσους του κόσμου μας, ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία και ταυτόχρονα απογυμνώνει και ξαναντύνει την οικογένειά του με τόση διορατικότητα και καλές προθέσεις. Τι σπάνιο!
Ο Λουί και η Ερνώ είναι σημαντικοί συγγραφείς, κυρίως για το περιεχόμενο που μοιράζονται και το πώς συνδυάζουν το βίωμά τους με την πολιτική τοποθέτηση. Ξέρω πως όταν τους διαβάζω δεν διαβάζω απαραίτητα λογοτεχνία, αυτό είναι το νόημα εξάλλου. Χαίρομαι που σε περιόδους διχασμένης αριστεράς (κάτι που αναλύει ο Εριμπόν) να διαβάζω αυτόν τον σύγχρονο φιλόσοφο να γράφει τέτοια συγκινητικά λόγια για την Ερνώ. Ένα τόσο μεγάλο μυαλό σα το δικό του, καταλαβαίνει την αξία του να γράφει η Ερνώ για τη μάχη στο δικαίωμα στις αμβλώσεις, ενώ στη δικιά μας απελπιστικά μικρόμυαλη ‘διανόηση’ αντιμετωπίζουμε καθημερινά αριστερούς να μας κάνουν micromanaging στον φεμινισμό και να μας εξηγούν με τόνους ασύνδετης βιβλιογραφίας πως όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα. Πού είναι οι Εριμπόν αυτής της χώρας;
Οι άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να ζωγραφίσουν μια μεγάλη εικόνα, όπως τη βλέπουν, απλά για τη μαγεία της μετάδοσης της γνώσης είναι ο μοναδικός πλούτος μας. Μακάρι να συζητιόταν πιο συχνά πως ο χρόνος που περνάνε τα queer παιδιά σε επιθετικά μικροπροάστεια, δεν θα πάει χαμένος.
