Σπουδή στο μπλε
Όσο μου άρεσε η Σπουδή στο μπλε, τόσο με εκνεύρισαν τα διάσπαρτα σχόλια γύρω από το αναγνωστικό μας άγχος να δώσουμε στο βιβλίο μια ταυτότητα. Καθημερινά προσπαθούμε να απαλλαγούμε οι ίδιοι από τα δικά μας αόρατα δεσμά, αποφεύγουμε τη μικροκουβεντούλα, αλλά ένα βιβλίο με σκόρπιες παραγράφους οφείλει να μας συστηθεί;
Μάλλον είναι ένα ακόμα βιβλίο σχέσης. Σχέση ανάμεσα στη Νέλσον και σε ένα χρώμα – δεν μου ακούγεται παράλογο, νομίζω όλοι έχουμε τέτοιες όμορφες παραξενιές. Καμία φορά όταν κανείς μου λέει πόσο τους αρέσει το κίτρινο ή το πορτοκαλί ανατριχιάζω. «Εννοείς το βαθύ κίτρινο ή το βαθύ πορτοκαλί, σωστά; Αυτό που λέμε κροκί;», καταλήγω να λέω, προσφέροντας άλλη μια ευκαιρία. «Όχι, όχι, το φωτεινό!», απαντούν, και ξέρω πως οι δρόμοι μας χωρίζουν.
Τέλος πάντων – έβαψα πριν κάποια χρόνια τη κρεβατοκάμαρά μου βαθύ πρωσικό μπλε ή τουλάχιστον έτσι είχα βρει πως το έλεγαν. Μετά συνειδητοποίησα πως σίγουρα είναι λάθος αυτός ο ισχυρισμός και πως πρόκειται για ένα πολύ βαθύ μπλε (μάλλον το dot 17 στο εξώφυλλο της Nelson), σχεδόν ελαφρύ μαύρο. Πάνω – πάνω, κοντά στην κορνίζα του ταβανιού περάστηκε ένα εξίσου βαθύ κυπαρίσσι, όλα αυτά για να ταιριάζει το δωμάτιο με τον τεράστιο kangra ινδικό πίνακα (μη τα ρωτάτε). Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι απλά μια συζήτηση για χρώματα, ούτε μια συζήτηση για τη μεταφυσική της συμπάθειας των χρωμάτων που μας περιβάλλουν. Η Νέλσον είπε «I’m feeling blue» χρησιμοποιώντας λίγες αλλά και πολλές λέξεις, έφερε άχρηστες πληροφορίες (τι καλύτερο; Πήξαμε στα χρήσιμα), φυσική, χημεία, φιλοσοφία, εγκυκλοπαιδικά, ποιητικά και μια ολόκληρη περίοδο της ζωής της, που για τον αναγνώστη δεν είναι παρά θραύσματα που δεν κολλάνε, αλλά για την ίδια φαντάζομαι είναι ο χάρτης στα τυφλά, ενώ κρατούσε το κεφάλι πάνω από τη θάλασσα.
Το μπλε που μου αρέσει: το σύμπαν, ο βραδινός ουρανός, η χειμερινή θάλασσα, τα ζαφειρένια κοσμήματα, τσάι με ανθοκυανίνες, το μπλε μαύρο των σκαθαριών, η αστερένια νύχτα του βαν Γκογκ, οι ίριδες του ίδιου που έχω σε ένα πόστερ δίπλα στο γραφείο μου, οι πανσέδες που νομίζω ζουν για λίγο, ένα ακόμα άγριο ψευτοείδος αγάπανθων που φυτρώνει στους λόφους δίπλα σε αυτές τις μπλε πιο σπάνιες μαργαρίτες, το ότι ο Υμηττός φαίνεται μπλε τα απογεύματα από πολύ πολύ μακριά, η μπλε γραμμή του word που κοιτάω όταν προσπαθώ να βρω κάποια λέξη, το μπλε- πορτοκαλί εξώφυλλο του On Earth We’re Briefly Gorgeous του Ocean Vuong.
«72. Είναι βεβαίως ευκολότερο να βρει κανείς αξιοπρέπεια στην απομόνωση. Η μοναξιά είναι μια απομόνωση προβληματική. Μπορεί άραγε το μπλε να μου λύσει αυτό το πρόβλημα, ή, έστω, να μου κρατήσει συντροφιά; – Όχι, όχι ακριβώς. Το μπλε δεν μπορεί να μ’ αγαπήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο· δεν έχει χέρια. Αλλά πού και πού αισθάνομαι την παρουσία του σαν ένα κλείσιμο ματιού. – Να ‘σαι πάλι, μου λέει, να ‘μια κι εγώ.»
