Lunch Poems

Άραγε, το να είναι κανείς τόσο cool όσο ο Frank O’Hara είναι ένα χάρισμα ή τρομερή επιμονή; Άραγε πέρασε ώρες για να γράψει τόσο απλά και τόσο βαθιά; Δεν ξέρω.

Φαίνεται πως κυκλοφορούσε στο Μανχάταν με ποίηση τσέπης στην τσέπη του και δεν παρέλειπε ποτέ το μεσημεριανό του γεύμα.

Μόλις 82 μικρές τετράγωνες σελίδες πίσω από το πορτοκαλί εξώφυλλο, με μόλις 37 ποιήματα να κρατήσουν παρέα στον αναγνώστη ενώ τρώει το μεσημεριανό του.

Κάπου στα 40 του και αφού είχε κάνει την εμφάνισή του στους ποιητικούς κύκλους της Νέας Υόρκης, ένα απόγευμα που ήταν μαζί με φίλους στο Fire Island, το αμάξι τους έμεινε και ενώ δίπλα στο σταματημένο όχημα σκέφτονταν ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους, ένας νεαρός οδηγός πέρασε και παρέσυρε τον Frank στον θάνατό του.

Αστείος και άνετος, το κάνει να φαίνεται σχεδόν αδύνατο που είχε τόσο μοντέρνο ύφος τότε. Δεν λείπουν νότες ρατσισμού παρά το ότι σαν γκέι άντρας άνηκε στις τραγικές φιγούρες της εποχής· υποθέτω κάπου θα υπάρχει κάποια σχετική ποιητική / βιογραφική ανάλυση για όποιον έχει περισσότερες αντοχές από εμένα αυτές τις ημέρες.

Αυτό που είναι εμφανές είναι πόσο πολύ αγαπούσε τη Νέα Υόρκη και με πόση ακρίβεια και επιμονή γίνεται προσιτός, μιλώντας για φαγητά και ποτά, τσιγάρα και κρεβάτια. Παραπάνω φαίνεται να τον γοήτευε η ίδια του η ζωή στο πλαίσιό της, το σμαρτ κάζουαλ στυλ, το κάπως χύμα σαγηνευτικό, το πώς αλλάζει απότομα θέμα και καταλήγει να είναι απροειδοποίητα πετυχημένο.

Σημείωση στον εαυτό: Πότε θα πάρεις το θεατρικό The Boys in the Band του Mart Crowley, εφόσον η ταινία σου άρεσε τόσο;

Λίγος Frank του 54’ εδώ:

My new home will be full
of wood, roots and the like,
while I pace in a turtleneck
seater, repairing my bike

I watched the palisades shivering in the snow
of my face, which had grown preternaturally pure,
Once I destroyed a man’s idea of himself to have him.
If I’d had a samovar then
I’d have made him tea
and as hyacinths grow from
a pot he would love me