Ο άνεμος κουβάρι
“… και ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει, έστω μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής”.
Δεν θα μάθαινα την ύπαρξη του «Ο άνεμος κουβάρι» του Διονύση Χαριτόπουλου εάν δε μου έλεγε η Κατερίνα πως οι Αλεπούδες της το θύμισαν. Ένα βιβλίο βασισμένο στα γράμματα που έγραφε η Μαλβίνα Κάραλη στον αγαπημένο και μετέπειτα σύζυγό της Δ. Χαριτόπουλο.
Τα γράμματα της Μαλβίνας (σύνολο ήταν πάνω από χίλιες σελίδες), που ξεχωρίζουν από το κείμενο του Χαριτόπουλου, το οποίο έρχεται να τα αγκαλιάσει, είναι ο ολοκληρωτικός πλούτος του βιβλίου. Ο Χαριτόπουλος ήθελε να την κρατήσει με όποιον τρόπο μπορούσε και το «Να γράψεις κάποτε ένα βιβλίο για μας», της Μαλβίνας, φαίνεται πολύ ταιριαστό.
«Μόνο εσύ με νοιάζεις και θα ‘ρθει κάποια στιγμή που τίποτα δεν θα είναι σε θέση να με στεναχωρήσει αν δεν προέρχεται από σένα – κι αν καμιά φορά εξακολουθώ να στεναχωριέμαι για πράγματα έξω από μας είναι από παλιά συνήθεια»
Τα γλυκά, μελό παραληρήματα είναι μια προσωπική ματιά στη Μαλβίνα που η δικιά μου γενιά γνώρισε μονάχα αποσπασματικά, από τον θαυμασμό που άφησε σε άλλους. Φαίνεται αρκετά τρελή, και το λέω έτσι χωρίς εισαγωγή και επίλογο, διότι αυτή η ωμότητα και ο αμετανόητος τρόπος της φαίνεται να την έκαναν να ξεχωρίζει.
Πολλές οι αμφιθυμίες, πολλή τρικυμία, ένταση, παιδιαρίσματα, σεξισμός, λαϊκά αλλά και σνομπισμός φερμένος από την Ευρώπη. Κάθε λίγες σελίδες σταματούσα είτε γιατί με λιγωνόμουν με τον έρωτα του σχολείου, είτε γιατί το βάθος της αγάπης της ήταν εξωκοσμικό. Παρακολουθούμε την πορεία τους, τους βλακώδεις τσακωμούς, τα περιστατικά ζήλειας και κάθε τι που φώλιασε στην ψυχή και τον δύο μέσα στα κοινά τους χρόνια. Μαθαίνουμε ποιες ταινίες του πρότεινε η Μαλβίνα να δει, μαθαίνουμε πως ο Χαριτόπουλος δεν ένιωθε άνετα να τον κοιτάνε να γράφει. Μάρκες τσιγάρων, ρούχων, διαμερίσματα, κατινιές, συνεντεύξεις, ροκ εντ ρολ, Βαρβάκειος, ένα σπίτι στα βουνά.
Διάβασα πως η Μαλβίνα είχε μεγάλους έρωτες πριν τον Χαριτόπουλο και άλλον έρωτα μετά, κάτι που με έκανε να σκεφτώ τι είναι όλα αυτά τα υπερβολικά που διαβάζουμε, αλλά νομίζω πως κατέληξα στο εξής: όταν το πάθαινε (το κεραυνοβόλημα ντε), το πάθαινε καλά. Υποθέτω έχει σπουδαία αξία, κάπου να διατηρείται τόσο αλώβητος ένας παιδικός εαυτός, διψασμένος για τόση ατόφια αγάπη.
Εάν κανείς ξεπεράσει το κρίντζ του να περιγράφει η πρωταγωνίστρια τον εαυτό της ως «πιτσιρίκα σου, αλητάκι σου» κ.ά. πολλά γλυκογλυκούλικα, ή το «sex and the city mr. Big» vibe, όπου ο πρωταγωνιστής είναι «Ο Άνδρας», τότε ανταμείβεται ο αναγνώστης. Η προσπάθεια του να διασώσει κανείς ό,τι θυμάται, πριν τους κάνει ο άνεμος κουβάρι, είναι συγκινητική και μικρή σχέση έχει με τη λογοτεχνία.
Τα υπέροχα σχέδια είναι του Δημήτρη Μυταρά που επιμελήθηκε το εικαστικό μέρος, εξώφυλλο και εντός του βιβλίου.
«Τελικά μόνο σε μια περίπτωση στη ζωή σου πρέπει να συμμορφώνεσαι με τη γραμμή του άλλου. Όταν είναι και δική σου γραμμή».
