Το παράθυρο αριστερά
Το Παράθυρο αριστερά είναι η πρωτοπρόσωπη δραματοποιημένη αφήγηση ενός Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα, ο οποίος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον φημισμένο Γιοχάνες Βερμέερ.
Ο αφηγητής ξετυλίγει τη ζωή του από τη βρεφική του ηλικία, στέκεται στην αγαπημένη του παραμάνα, αναλύει τη δυσκολεμένη σχέση με τον πατέρα του και εκτυλίσσει τον έρωτα του ζωγράφου με τη τέχνη του: αναφέρει όσους μέντορες που δίπλα τους μαθήτευσε και τον έναν που μαθήτευσε κοντά του. Στέκεται στη γυναίκα του, την Καταρίνα και συγκεκριμένα στη γνωριμία τους και στον βελούδινο λαιμό της, η δικιά του ρομαντική εμμονή. Αναφέρει την αλλαγή της θρησκείας του, από προτεσταντισμό σε καθολικισμό, την πεθερά του, Μαρία και τα πολλά παιδιά που έκανε. Δεν αργούμε να φτάσουμε στο τελευταίο βράδυ της ζωής του.
Μου άρεσε το λεξιλόγιο, το ύφος και η φιλοδοξία του να αποτυπωθεί αυστηρά ρεαλιστικά ο βίος ενός Ολλανδού ζωγράφου μακριά από την Ελλάδα και μακριά από την εποχή μας. Επίσης μου άρεσε η ψυχική εξερεύνηση στον Γιοχάνες και οι αποτύπωσης μιας καθημερινής Ολλανδίας του 17ου αιώνα, οι τουλίπες, τα κανάλια και όλα όσα φτάνουν και δε φτάνουν στις άλλες χώρες, στις άλλες πλευρές του κόσμου.
Η συγγραφέας υπήρξε ποιητική και διακριτική, γι’ αυτό εξάλλου και μου άρεσε το Παράθυρο αριστερά. Ίσως βέβαια παρά ήταν διακριτική, ακόμα και με τον αφηγητή της, τον Γιοχάνες. Περίμενα να συναντήσω περισσότερα αντικείμενα με τα οποία ο ζωγράφος είχε μανία, περισσότερες αναλύσεις για τους τριάντα τέσσερις πίνακές του, περισσότερα τοπία από το παραμυθένιο Ντελφτ, και άλλες συμπεριφορές και σκέψεις του Γιοχάνες, διότι έτσι όπως έχει η κατάσταση, περιγράφεται πολύ μαλακά και ευγενικά. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπήρξε τόσο ήπιος και δεν υπήρξε κάποιο ξέσπασμα που θα είχε ενδιαφέρον να αποτυπωθεί. Αντίστοιχα μου άρεσε πολύ η τοποθέτησή της για το έργο «Η τέχνη της ζωηγραφικής», τόσο που ήλπιζα κάπου μέσα μου, όλο το βιβλίο να αφορούσε αυτό. Τέλος, ήλπιζα ο Γιοχάνες να αναφερόταν στην Γκριετ, τη γνωστή υπηρέτρια, νεαρή κόρη, που ο ζωγράφος αποτύπωσε στο γνωστό πορτραίτο «Κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι».
Κάποια στιγμή θα πάρω και το Ρινόκερος και Ελέφαντας της ίδιας.
