10.10.2023

Vanmiddag hoorde ik het weer, in een literaire podcast deze keer: ‘Dit boek is natuurlijk géén literatuur.’ Zonder enige nadere uitleg, tot mijn grote ergernis. Een losse flodder dus.

Las online dat Het diner van Herman Koch geen lectuur maar literatuur is omdat er, ‘direct en indirect, meer vragen [worden] gesteld dan er worden beantwoord.’ Waar ik subiet een vraagteken bij plaatste.

Las Roxane van Iperens essay Eigen welzijn eerst en knikte bij analyses waar de verhandeling mee aanvangt – ‘Het gevaar van “de ander” werd steeds vaker ook vanuit “keurige” partijen op serieuze toon aan het volk gepresenteerd, zelden of nooit met feiten of statistieken onderbouwd.’ – maar kreeg gaandeweg steeds vaker het idee dat ik in drijfzand beland was: ‘[H]et normaliseren van radicaal-rechts gedachtegoed [verliep] in Nederland “over de rug van vrouwen”. Dat klinkt alsof de vrouwen van wellness-rechts pionnen in een groter, door mannen gedomineerd verhaal zijn – en dat is ook zo, op verschillende manieren.’ Van Iperens gevolgtrekkingen worden niet met genoeg argumenten ondersteund.

Bij mijn moeder geweest, auto gewassen, ramen gelapt.

In de dagboeken van Cees Nooteboom begonnen, De danser en de monnik. Ik verwachtte geen hoogstaand proza en kreeg dat in de eerste bladzijden ook niet. Wel lekkere lectuur om de leeshonger te stillen.

Voor reproducties: werkaandemuur.nl