Bovenmeer (10)
Henry Rowe Schoolcraft maakte in 1820 als geoloog deel uit van een expeditie die het gebied ten westen van het Bovenmeer verkende. Een jaar later verscheen zijn reisverslag onder de titel Narrative Journal of Travels Through the Northwestern Regions of the United States: Extending from Detroit Through the Great Chain of American Lakes to the Sources of the Mississippi River, Performed as a Member of the Expedition Under Governor Cass, in the Year 1820. Jawel. Van een deel van deze tocht geeft afdeling tien van Lorine Niedeckers Bovenmeer een impressie:
///
Schoolcraft vertrok van Soo – kano’sAmerikaanse wimpels, masten, zeilenzingende peddelaars, praamsoldaten – naar MinnesotaHun tocht langs de zuidoever net een levensreis –de Chocolade Rivier de Lachende Visen de Rivier van de DoodWare pieken van vulkanische stuwingHoornblende in massief granietAfgesleten gesteente uit het cambriumbeschilderd met oplosbare minerale oxidendoor golven gewassen en de regensdeden hun werk en een vloeiendgroen als van koperBulderende zeegrotten –Chippewa’s wierpen hertenvleesnaar de wilde muilen‘Voyageurs sloegen een kruisjegooiden er een plukje tabak in’///
Niedeckers oriëntatie op haar omgeving is allereerst historiserend. Haar verwantschap met dichter en tijdgenoot Charles Olson, die zichzelf ‘an archeologist of morning’ noemde, is dan ook groter dan met hedendaagse milieuactivisten, die Niedecker graag als een voorlopster zien.
In bovenstaande afdeling volgen we Schoolcraft op dat deel van zijn tocht dat hem langs de zuidoever van het Bovenmeer voerde. De expeditie bewoog zich voort in kano’s en bestond uit 42 man, onder wie wetenschappers, roeiers (‘voyageurs’), soldaten en Indiaanse jagers. Na het vertrek uit Sault Sainte Marie, dat Amerikanen verbasteren tot Soo, beschrijft Niedecker de voortgang aan de hand van een aantal markante punten die ook vandaag de dag nog te bewonderen zijn: Chocolay River, Laughing Fish Point en Dead River (tweede strofe), Pictured Rocks (derde strofe) en Grand Portal Point (vierde strofe).
De tweede strofe deed me weer eens realiseren dat gekoloniseerde gebieden ook van nieuwe geografische namen worden voorzien, en van de bontgekleurde kliffen van Pictured Rocks heeft het kapitalisme inmiddels een heuse attractie gemaakt (zie foto hieronder). Dat Indianen geloofden dat er geesten in de zeegrotten van Grand Portal Point huisden wordt in de laatste strofe verbeeld, de reactie van enkele christelijke expeditieleden hierop, die kennelijk geen raad met hun gedrag wisten, werkt keer op keer op mijn lachspieren.
Maar welk verhaal vertelt Niedecker in Bovenmeer nu precies? Waarom wordt gesteente telkens tegenover ontdekkingstochten geplaatst? Wat is het effect hiervan? Deze kwesties verdienen in de laatste afleveringen aandacht
