Even over werk en geld

Ik plaatste gister een oproepje dat ik werk zocht en dat deed ik met best veel weerstand. De afgelopen jaren heb ik vaak werk gezocht. Of had ik het gevoel dat ik werk moest zoeken, geboren uit de onveiligheid van het opraken van m’n financiële buffer. Ik geloof dat ik nooit tegen mensen heb uitgesproken: ik heb altijd geldstress, want ik kan niet zoveel werken en ik weet niet waar ik kan werken waar ik m’n eigen tijd kan indelen en in de uren dat ik er ben, kan bloeien. Ik denk dat ik me altijd heb geschaamd voor het feit dat ik de gebeurtenissen in mijn leven en de mentale belasting die me dat gaf, niet kon combineren met werk.

Soms dan zie ik ‘Lekker Laten Lullen’ ergens liggen, waarin ik over een ‘burn-out’ schreef, en dan vind ik dat best wel schattig van mezelf. Dat ik dacht dat ik een burn-out had. Een tijdelijke periode van uiteenvallen en weer opklimmen. Misschien klonk het modewoord ook wel veilig — er hebben immers veel mensen een burn-out. Dus dat is herkenbaar.

De realiteit was dat ik, een paar jaar nadat m’n vader overleed, steeds meer de controle kwijtraakte over m’n eigen hoofd. En dat jarenlang niet beter werd. Slechter zelfs. Dat het voelde alsof ik onder water spartelde om boven te komen en dat gebeurtenissen als het vreemdgaan van mijn vorige vriendje en het ziek worden van m’n moeder, me steeds weer onder water trokken. En dat toen m’n moeder overleed, ik het gevoel had dat ik definitief verzoop.

Ik krijg best vaak berichtjes van vrouwen die mijn laatste boek hebben gelezen, die zeggen dat ik krachtig ben. Dat vind ik zo lief, maar ik voel dat zelf helemaal niet zo. Omdat ik al jaren zo weinig geld verdien, omdat ik al jaren geen stabiele baan kan volhouden, omdat ik al jaren mezelf met een vrolijk masker probeer te verkopen aan opdrachtgevers in de hoop dat ik ook eindelijk ‘normaal’ kan worden. Krachtig.

Het enige wat me altijd is gelukt, is schrijven. Maar zelfs dat deed ik de laatste maanden weinig omdat ik het gevoel had gekregen dat schrijven als uitlaatklep niet aantrekkelijk was en niet goed voor een eventuele (nieuwe) carrière.

Maar dat wringt. Ik wil graag werken, maar tegelijkertijd wil ik niet dat het leven zo is dat je, om te overleven, zo’n essentieel stuk van jezelf moet achterhouden. Leven en werken zou waarachtiger moeten zijn dan dat.

Dus ga ik het nu anders proberen te doen. Geen maskers, geen blije sollicitatiebrieven, geen door angst gevoede obsessie met vacaturesites, niet even schouders eronder en doorbijten. Ik ben heel erg goed in wat ik doe, dat voel ik. En ik ben van waarde voor een werkgever, een opdrachtgever. En naast het leveren van die waarde, wil ik alles wat er in mij leeft, toestaan om te bestaan.

Het voelt gek om deze link hier nu weer onder te zetten, maar ik doe het toch: wil je me steunen in de verhaaltjes die ik schrijf? Dan kun je me hier een kleine donatie doen.

[image error]