Πεζογραφία
Η σκοτεινή αποθήκη
Μυθιστόρημα
Δόμος, Αθήνα 2000
Bραβείο Ελληνικής Εταιρίας Χριστιανικών Γραμμάτων
<span style="font-size: 100%;">Η αποθήκη ήταν ένας χώρος που με γοήτευε. Μπορεί που ήταν σκοτεινή. Αυτό μου επέτρεπε να χώνω ανάμεσα στα παλιοπράματα, στις ρωγμές των τοίχων, στις χαρακιές του δαπέδου και στα μεσοδιαστήματα των πτυχώσεων του σκότους ό,τι στις αποσκευές της σκέψης μου και του μυαλού μου, τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ναυαγισμένες μου προσπάθειες, τα οράματα, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις μου. (…)</span><span style="font-size: 100%;"><br /><br />Σε κάποιο κενό του ξερότοιχου είχα τρυπώσει και το πρώτο, πολυσέλιδο ερωτικό γράμμα. Από εκείνο το μνημειώδες γράμμα, όσο κι αν έψαξα παντού, δεν βρήκα τίποτα, προφανώς το έφαγαν τα ποντίκια, δεν θυμάμαι παρά δυο μισοφαγωμένους στίχους… Εκεί μέσα είχα κρύψει τον αποθησαυρισμένο μου κόσμο, τον πόνο μου, σίγουρα θα ήθελα να φυλάξω εκεί σ’ αυτό τον ανύποπτο χώρο κάποιες εικόνες και ήχους και μορφές ζωής, ίσως να παγιδέψω το χρόνο, μπορεί να πάσκιζα να κρύψω τα ράκη και την οδύνη των πραγμάτων… Όλα εκείνα τα σωρευμένα απομεινάρια της ζωής στη μνήμη μου απόκτησαν πρόσωπο, είχαν μιλιά, ήταν ζωντανά…, ένας απίθανος κόσμος ζητούσε την επιείκειά μου εξιστορώντας όλο μου το βιωμένο χρόνο… Αποτελούσαν λεπτομέρειες της καθημερινής μου ιστορίας…</span><br /><span style="font-weight: bold;">Γυναίκες σε υαλοπωλείο</span>Μυθιστόρημα<span style="font-weight: bold;"><br /></span>Φυτράκης, Αθήνα, Δεκέμβρης 2002<br /><br /><a href="http://4.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539130792816162" src="http://4.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 138px;" /></a>Βυθισμένος στο δικό του χρόνο ο καθένας ένιωθε την αγωνία των γύρω του που ατονούσε ρυθμικά, καθώς το αμυδρό φως χάραζε στα πρόσωπα χαρακτηριστικά παλιών αγαπημένων, γνώριμων, φίλων ή ακαθόριστα που αστραπιαία σε κάθε στροφή βούλιαζαν στη μουντή, απόκοσμη, ανελέητη σιγή. Χώνευαν μέσα σε καθισμένα, ακίνητα σώματα ώσπου το απόλυτο σκοτάδι που επικράτησε μετά το σβήσιμο των φώτων κατάπιε όλους, λίγο προτού η σήραγγα μας ξεβράσει στην άλλη άκρη, στο ανυπόμονο φως.<br /><br />Και τότε κάθε ψυχή βρήκε τον εαυτό της. Σφίχτηκε στην καρδιά της. Αποξεχάστηκε στην ερημιά του σύμπαντος πόνου να μοιραστεί με τον πλησίον τη μοναξιά, μένοντας στη σήραγγα της μυθιστορηματικής πλάνης ή της γνώσης, αδιάφορο. Για να μην τελειώσει ποτέ το ταξίδι του ονείρου προς το γαλάζιο συναπάντημα στην άλλη άκρη του σύμπαντος όρθρου...<br /><br /><span style="font-weight: bold;"><br />Ένα μοναχικό ποδήλατο στο Χάμερσμιθ</span><br />Διηγήματα<br />Φιλιππότης, Αθήνα 2003.<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539124546187298" src="http://3.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 128px;" /></a><style> Πρώτη φορά τον έβλεπα με πρόσωπο χαλαρωμένο και χλομό. "Κάποτε ήταν ωραίος σαν Άδωνις. Πώς κατάντησε... Τι απόμεινε από το ρωμαλέο εφηβικό όνειρο: ένα αθώο ασπρομάλλικο παιδί που γελάει αθώα και σαρκάζει άκακα. Αυτό απόμεινε. Ό,τι κουβαλούσε στις αποσκευές του: μια μικρή δόση αθωότητας".<o:p></o:p><br /><br />Στην κηδεία του λίγους μήνες μετά, απόλαμπρα, είχε πολύν κόσμο. Και τι κόσμος, θεέ μου, στην κηδεία! Όλη η αφρόκρεμα της διανόησης, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Τι πλήθος εξεχόντων! Τι στεφάνια και τι λόγοι και λογύδρια. Τι ύφος και τι πένθος! Κι εκείνος ολομόναχος μέσα στο ξύλινο σπιτάκι του, ανέκφραστος, περιτριγυρισμένος από επισήμους και ασήμους ομότεχνούς του ποιητές, πρυτάνεις,<o:p></o:p> κυβερνητικούς κι αντιπολιτευόμενους, βουλευτές, λιβρέες και περγαμηνές...<o:p></o:p><br /><br />Όλοι θρηνούσαν "το δεινό δημοσιογράφο, τον έξοχο διανοούμενο, τον ποιητή, τον υποψήφιο πολιτευτή, τον ΑΝΘΡΩΠΟ!" Άκουσε, άν άκουγε, ό,τι στερήθηκε μια ολόκληρη ζωή σαρανταέξι τόσα χρόνια...<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ιστορίες από το αρχαίο δράμα</span><br />Διασκευές από αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες<span style="font-weight: bold;"><br /></span><br /><span style="font-style: italic;">Τόμος Α΄ Ευριπίδη: Η Ιφιγένεια στην Αυλίδα, Ηλέκτρα, Η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα, Ελένη</span>, Φυτράκης, Αθήνα 2005<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471807107722817794" src="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 139px;" /></a><br />Υπήρξε τέτοια πνευματική άνθιση στην Αθήνα κυρίως του τέταρτου μ. Χ. αιώνα, τη <i>χρυσή εποχή,</i> όπως χαρακτηριστικά καταγράφτηκε στην ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού η περίοδος εκείνη της κλασικής αρχαιότητας που συγκέντρωνε όλα τα ανήσυχα και δημιουργικά πνεύματα από κάθε γωνιά της Ελλάδας, ώστε να αποτελεί, αν όχι μοναδικό, σπάνιο και δυσεξήγητο φαινόμενο, παγκόσμια. Κι αυτό μέσα σε μια κοινωνία τρομερών αντιφάσεων, κοινωνικών αντιθέσεων, σκληρών διακρίσεων, με πολλές χιλιάδες δούλους και μιαν ανώτερη τάξη λίαν ανταγωνιστική. <o:p></o:p><br /><span style="font-style: italic;"><br /><br /><br /><br /><br />Τόμος Β΄ Ευριπίδη: Μήδεια, Ιππόλυτος, Άλκηστη</span>, Φυτράκης Αθήνα2005<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539134788002674" src="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 138px;" /></a>Μέσα σε μια καθαρά ταξική κοινωνία όπου η διάκριση των πολιτών σε τάξεις και η ανισότητα ήταν καθεστώς, περίσσευε η κοινωνική αδικία, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και η διαφθορά της Εξουσίας ήταν προκλητική, οι δραματουργοί δημιούργησαν εκπληκτικά, αθάνατα έργα, ανατρέχοντας στο παρελθόν και εμπνεόμενοι από τους πανάρχαιους μύθους τους οποίους εκμεταλλεύτηκαν και επεξεργάστηκαν ποιητικά. Μπόρεσαν έτσι να μιλήσουν ανεμπόδιστα και «ανώδυνα» τόσο για όλα τα μεγάλα θέματα, όπως ο πόλεμος, η ειρήνη, η φιλοπατρία, ο θάνατος, ο έρωτας και τα πάθη, όσο και για γα καθημερινά προβλήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο κάθε εποχής και κοινωνίας. Και να περάσουν στον κόσμο τα μηνύματά τους με συμβολισμούς, ντύνοντας τα πρόσωπα των σύγχρονών τους που ήθελαν είτε να υμνήσουν είτε να καυτηριάσουν, με τα προσωπεία ανάλογων μυθικών ηρώων, και δημιουργώντας ανάλογες καταστάσεις και γεγονότα, να τους εκθέσουν είτε θετικά είτε αρνητικά στην κοινωνία με σκοπό να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό τα έργα τους είναι επίκαιρα, διαχρονικά και έχουν πανανθρώπινη ισχύ και αποδοχή.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Τόμος Γ΄ Ευριπίδη: Βάκχες, Σοφοκλή: Αίαντας, Ιχνευτές</span>, Φυτράκης, Αθήνα 2005<br /><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471807345317505522" src="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 140px;" /></a>Έχοντας πλήρη επίγνωση των ποικίλων δυσκολιών του εγχειρήματος, με πλήρη συναίσθηση, αίσθημα ευθύνης και με ευλάβεια αντιμετώπισα τα κείμενα αυτά και προσπάθησα να προσεγγίσω δύο από τους μεγάλους τραγικούς, τον Ευριπίδη και το Σοφοκλή, όσο το δυνατόν περισσότερο με το δικό μου τρόπο…, τόλμησα μια ελεύθερη ανάπτυξη και απόδοση δέκα τραγωδιών χωρίς να καταφύγω σε πειραματισμούς, ανώφελα ποιητικά τεχνάσματα και εντυπωσιακούς λογοτεχνισμούς.<br />Απέφυγα σκόπιμα την απόδοση σε ποιητική μορφή, εκτός από τα έξοχα χορικά, όπως και την κατά λέξη ερμηνεία, παρακάμπτοντας έτσι αμφισημίες και δυσεπίλυτα μεταφραστικά προβλήματα. Απέφυγα, επίσης σκόπιμα, φιλολογικούς σχολιασμούς, μακροσκελείς επεξηγηματικούς προλόγους και σημειώσεις, εκτός από ελάχιστες, όπου ήταν απολύτως αναγκαίο, για να μην επιβαρυνθεί ο αναγνώστης με πρόσθετα στοιχεία που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το μεταφραστή, τον ειδικό ερευνητή και τη φιλολογική επιστήμη.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αριστοφάνη: Ειρήνη, Όρνιθες, Βάτραχοι</span>, Φυτράκης, υπό έκδοση<style> <br /><br /><span style="font-weight: bold;">Σάτυρος έρως</span><br />Μυθιστόρημα<br />Φιλιππότης, Αθήνα 2010<br /><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471533527157453314" src="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 244px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 160px;" /></a><span style="font-style: italic;">"... Καθώς γεγονότα και περιστατικά διαδέχονταν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα, άρχισαν να ζωντανεύουν οι λέξεις, οι φράσεις να γίνονται αέρινα, εξωτικά, πρόσωπα αναγνωρίσιμα, άλλα φτιασιδωμένα κι άλλα καλυμμένα με προσωπείο. Ανέβαιναν στη σκηνή, έπαιζαν κάποιο ρόλο, έκαναν τον κύκλο τους, συρρικνώνονταν ευθύς στο αιθέριο περίβλημά τους κι εξαφανίζονταν στο πουθενά.</span><br /><span style="font-style: italic;">Βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, σε θέατρο παραλόγου, ακροατής και θεατής, εκτός τόπου και χρόνου, σ' ένα περιβάλλον εξωπραγματικό. Έβλεπα τα διαδραματιζόμενα και άκουγα. Τίποτε άλλο δεν μπορούσα να κάνω. Ο Στρατής στο ρόλο του αφηγητή, ήταν συναρπαστικός, δίνοντας συχνά το λόγο στο φανταστικό συνομιλητή του. Αυτό κράτησε τόσα λεπτά, δευτερόλεπτα, δεν ξέρω, όσο ήταν απαραίτητο να ολοκληρωθεί μια ονειρική διαδρομή".</span><br /><br />Μια συνάντηση καθοριστική, μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Το πρόσωπο και το προσωπείο του καλλιτέχνη, διττή (αυτο)προσωπογραφία διαθλασμένη απ' την απόσταση του χρόνου και την κοινωνική προκατάληψη.<br />Άγιος και σάτυρος, πνεύμα ιδιοφυές και παρεξηγημένο στον καιρό του, επιστρέφει για να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς, να φωτίσει άλυτα αινίγματα, ν' αντιπαραθέσει και να συμφιλιώσει παρελθόν, μέλλον και παρόν.<br />Ξαναγυρίζει "ανανεωμένος" στο χώμα, στην υφή του χώματος, στην αρχή του, ολοκληρώνοντας μια μακρόχρονη, ανισόπεδη κυκλική πορεία καλλιτεχνικής δημιουργίας.</div>
Μυθιστόρημα
Δόμος, Αθήνα 2000
Bραβείο Ελληνικής Εταιρίας Χριστιανικών Γραμμάτων
<span style="font-size: 100%;">Η αποθήκη ήταν ένας χώρος που με γοήτευε. Μπορεί που ήταν σκοτεινή. Αυτό μου επέτρεπε να χώνω ανάμεσα στα παλιοπράματα, στις ρωγμές των τοίχων, στις χαρακιές του δαπέδου και στα μεσοδιαστήματα των πτυχώσεων του σκότους ό,τι στις αποσκευές της σκέψης μου και του μυαλού μου, τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ναυαγισμένες μου προσπάθειες, τα οράματα, τους έρωτες και τις απογοητεύσεις μου. (…)</span><span style="font-size: 100%;"><br /><br />Σε κάποιο κενό του ξερότοιχου είχα τρυπώσει και το πρώτο, πολυσέλιδο ερωτικό γράμμα. Από εκείνο το μνημειώδες γράμμα, όσο κι αν έψαξα παντού, δεν βρήκα τίποτα, προφανώς το έφαγαν τα ποντίκια, δεν θυμάμαι παρά δυο μισοφαγωμένους στίχους… Εκεί μέσα είχα κρύψει τον αποθησαυρισμένο μου κόσμο, τον πόνο μου, σίγουρα θα ήθελα να φυλάξω εκεί σ’ αυτό τον ανύποπτο χώρο κάποιες εικόνες και ήχους και μορφές ζωής, ίσως να παγιδέψω το χρόνο, μπορεί να πάσκιζα να κρύψω τα ράκη και την οδύνη των πραγμάτων… Όλα εκείνα τα σωρευμένα απομεινάρια της ζωής στη μνήμη μου απόκτησαν πρόσωπο, είχαν μιλιά, ήταν ζωντανά…, ένας απίθανος κόσμος ζητούσε την επιείκειά μου εξιστορώντας όλο μου το βιωμένο χρόνο… Αποτελούσαν λεπτομέρειες της καθημερινής μου ιστορίας…</span><br /><span style="font-weight: bold;">Γυναίκες σε υαλοπωλείο</span>Μυθιστόρημα<span style="font-weight: bold;"><br /></span>Φυτράκης, Αθήνα, Δεκέμβρης 2002<br /><br /><a href="http://4.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539130792816162" src="http://4.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 138px;" /></a>Βυθισμένος στο δικό του χρόνο ο καθένας ένιωθε την αγωνία των γύρω του που ατονούσε ρυθμικά, καθώς το αμυδρό φως χάραζε στα πρόσωπα χαρακτηριστικά παλιών αγαπημένων, γνώριμων, φίλων ή ακαθόριστα που αστραπιαία σε κάθε στροφή βούλιαζαν στη μουντή, απόκοσμη, ανελέητη σιγή. Χώνευαν μέσα σε καθισμένα, ακίνητα σώματα ώσπου το απόλυτο σκοτάδι που επικράτησε μετά το σβήσιμο των φώτων κατάπιε όλους, λίγο προτού η σήραγγα μας ξεβράσει στην άλλη άκρη, στο ανυπόμονο φως.<br /><br />Και τότε κάθε ψυχή βρήκε τον εαυτό της. Σφίχτηκε στην καρδιά της. Αποξεχάστηκε στην ερημιά του σύμπαντος πόνου να μοιραστεί με τον πλησίον τη μοναξιά, μένοντας στη σήραγγα της μυθιστορηματικής πλάνης ή της γνώσης, αδιάφορο. Για να μην τελειώσει ποτέ το ταξίδι του ονείρου προς το γαλάζιο συναπάντημα στην άλλη άκρη του σύμπαντος όρθρου...<br /><br /><span style="font-weight: bold;"><br />Ένα μοναχικό ποδήλατο στο Χάμερσμιθ</span><br />Διηγήματα<br />Φιλιππότης, Αθήνα 2003.<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539124546187298" src="http://3.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 128px;" /></a><style> Πρώτη φορά τον έβλεπα με πρόσωπο χαλαρωμένο και χλομό. "Κάποτε ήταν ωραίος σαν Άδωνις. Πώς κατάντησε... Τι απόμεινε από το ρωμαλέο εφηβικό όνειρο: ένα αθώο ασπρομάλλικο παιδί που γελάει αθώα και σαρκάζει άκακα. Αυτό απόμεινε. Ό,τι κουβαλούσε στις αποσκευές του: μια μικρή δόση αθωότητας".<o:p></o:p><br /><br />Στην κηδεία του λίγους μήνες μετά, απόλαμπρα, είχε πολύν κόσμο. Και τι κόσμος, θεέ μου, στην κηδεία! Όλη η αφρόκρεμα της διανόησης, της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Τι πλήθος εξεχόντων! Τι στεφάνια και τι λόγοι και λογύδρια. Τι ύφος και τι πένθος! Κι εκείνος ολομόναχος μέσα στο ξύλινο σπιτάκι του, ανέκφραστος, περιτριγυρισμένος από επισήμους και ασήμους ομότεχνούς του ποιητές, πρυτάνεις,<o:p></o:p> κυβερνητικούς κι αντιπολιτευόμενους, βουλευτές, λιβρέες και περγαμηνές...<o:p></o:p><br /><br />Όλοι θρηνούσαν "το δεινό δημοσιογράφο, τον έξοχο διανοούμενο, τον ποιητή, τον υποψήφιο πολιτευτή, τον ΑΝΘΡΩΠΟ!" Άκουσε, άν άκουγε, ό,τι στερήθηκε μια ολόκληρη ζωή σαρανταέξι τόσα χρόνια...<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ιστορίες από το αρχαίο δράμα</span><br />Διασκευές από αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες<span style="font-weight: bold;"><br /></span><br /><span style="font-style: italic;">Τόμος Α΄ Ευριπίδη: Η Ιφιγένεια στην Αυλίδα, Ηλέκτρα, Η Ιφιγένεια στην Ταυρίδα, Ελένη</span>, Φυτράκης, Αθήνα 2005<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471807107722817794" src="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 139px;" /></a><br />Υπήρξε τέτοια πνευματική άνθιση στην Αθήνα κυρίως του τέταρτου μ. Χ. αιώνα, τη <i>χρυσή εποχή,</i> όπως χαρακτηριστικά καταγράφτηκε στην ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού η περίοδος εκείνη της κλασικής αρχαιότητας που συγκέντρωνε όλα τα ανήσυχα και δημιουργικά πνεύματα από κάθε γωνιά της Ελλάδας, ώστε να αποτελεί, αν όχι μοναδικό, σπάνιο και δυσεξήγητο φαινόμενο, παγκόσμια. Κι αυτό μέσα σε μια κοινωνία τρομερών αντιφάσεων, κοινωνικών αντιθέσεων, σκληρών διακρίσεων, με πολλές χιλιάδες δούλους και μιαν ανώτερη τάξη λίαν ανταγωνιστική. <o:p></o:p><br /><span style="font-style: italic;"><br /><br /><br /><br /><br />Τόμος Β΄ Ευριπίδη: Μήδεια, Ιππόλυτος, Άλκηστη</span>, Φυτράκης Αθήνα2005<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471539134788002674" src="http://2.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 138px;" /></a>Μέσα σε μια καθαρά ταξική κοινωνία όπου η διάκριση των πολιτών σε τάξεις και η ανισότητα ήταν καθεστώς, περίσσευε η κοινωνική αδικία, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και η διαφθορά της Εξουσίας ήταν προκλητική, οι δραματουργοί δημιούργησαν εκπληκτικά, αθάνατα έργα, ανατρέχοντας στο παρελθόν και εμπνεόμενοι από τους πανάρχαιους μύθους τους οποίους εκμεταλλεύτηκαν και επεξεργάστηκαν ποιητικά. Μπόρεσαν έτσι να μιλήσουν ανεμπόδιστα και «ανώδυνα» τόσο για όλα τα μεγάλα θέματα, όπως ο πόλεμος, η ειρήνη, η φιλοπατρία, ο θάνατος, ο έρωτας και τα πάθη, όσο και για γα καθημερινά προβλήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο κάθε εποχής και κοινωνίας. Και να περάσουν στον κόσμο τα μηνύματά τους με συμβολισμούς, ντύνοντας τα πρόσωπα των σύγχρονών τους που ήθελαν είτε να υμνήσουν είτε να καυτηριάσουν, με τα προσωπεία ανάλογων μυθικών ηρώων, και δημιουργώντας ανάλογες καταστάσεις και γεγονότα, να τους εκθέσουν είτε θετικά είτε αρνητικά στην κοινωνία με σκοπό να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό τα έργα τους είναι επίκαιρα, διαχρονικά και έχουν πανανθρώπινη ισχύ και αποδοχή.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Τόμος Γ΄ Ευριπίδη: Βάκχες, Σοφοκλή: Αίαντας, Ιχνευτές</span>, Φυτράκης, Αθήνα 2005<br /><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471807345317505522" src="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 140px;" /></a>Έχοντας πλήρη επίγνωση των ποικίλων δυσκολιών του εγχειρήματος, με πλήρη συναίσθηση, αίσθημα ευθύνης και με ευλάβεια αντιμετώπισα τα κείμενα αυτά και προσπάθησα να προσεγγίσω δύο από τους μεγάλους τραγικούς, τον Ευριπίδη και το Σοφοκλή, όσο το δυνατόν περισσότερο με το δικό μου τρόπο…, τόλμησα μια ελεύθερη ανάπτυξη και απόδοση δέκα τραγωδιών χωρίς να καταφύγω σε πειραματισμούς, ανώφελα ποιητικά τεχνάσματα και εντυπωσιακούς λογοτεχνισμούς.<br />Απέφυγα σκόπιμα την απόδοση σε ποιητική μορφή, εκτός από τα έξοχα χορικά, όπως και την κατά λέξη ερμηνεία, παρακάμπτοντας έτσι αμφισημίες και δυσεπίλυτα μεταφραστικά προβλήματα. Απέφυγα, επίσης σκόπιμα, φιλολογικούς σχολιασμούς, μακροσκελείς επεξηγηματικούς προλόγους και σημειώσεις, εκτός από ελάχιστες, όπου ήταν απολύτως αναγκαίο, για να μην επιβαρυνθεί ο αναγνώστης με πρόσθετα στοιχεία που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το μεταφραστή, τον ειδικό ερευνητή και τη φιλολογική επιστήμη.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Αριστοφάνη: Ειρήνη, Όρνιθες, Βάτραχοι</span>, Φυτράκης, υπό έκδοση<style> <br /><br /><span style="font-weight: bold;">Σάτυρος έρως</span><br />Μυθιστόρημα<br />Φιλιππότης, Αθήνα 2010<br /><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471533527157453314" src="http://1.bp.blogspot.com/_9LyDnsqMZ38..." style="cursor: pointer; float: left; height: 244px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 160px;" /></a><span style="font-style: italic;">"... Καθώς γεγονότα και περιστατικά διαδέχονταν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα, άρχισαν να ζωντανεύουν οι λέξεις, οι φράσεις να γίνονται αέρινα, εξωτικά, πρόσωπα αναγνωρίσιμα, άλλα φτιασιδωμένα κι άλλα καλυμμένα με προσωπείο. Ανέβαιναν στη σκηνή, έπαιζαν κάποιο ρόλο, έκαναν τον κύκλο τους, συρρικνώνονταν ευθύς στο αιθέριο περίβλημά τους κι εξαφανίζονταν στο πουθενά.</span><br /><span style="font-style: italic;">Βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, σε θέατρο παραλόγου, ακροατής και θεατής, εκτός τόπου και χρόνου, σ' ένα περιβάλλον εξωπραγματικό. Έβλεπα τα διαδραματιζόμενα και άκουγα. Τίποτε άλλο δεν μπορούσα να κάνω. Ο Στρατής στο ρόλο του αφηγητή, ήταν συναρπαστικός, δίνοντας συχνά το λόγο στο φανταστικό συνομιλητή του. Αυτό κράτησε τόσα λεπτά, δευτερόλεπτα, δεν ξέρω, όσο ήταν απαραίτητο να ολοκληρωθεί μια ονειρική διαδρομή".</span><br /><br />Μια συνάντηση καθοριστική, μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Το πρόσωπο και το προσωπείο του καλλιτέχνη, διττή (αυτο)προσωπογραφία διαθλασμένη απ' την απόσταση του χρόνου και την κοινωνική προκατάληψη.<br />Άγιος και σάτυρος, πνεύμα ιδιοφυές και παρεξηγημένο στον καιρό του, επιστρέφει για να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς, να φωτίσει άλυτα αινίγματα, ν' αντιπαραθέσει και να συμφιλιώσει παρελθόν, μέλλον και παρόν.<br />Ξαναγυρίζει "ανανεωμένος" στο χώμα, στην υφή του χώματος, στην αρχή του, ολοκληρώνοντας μια μακρόχρονη, ανισόπεδη κυκλική πορεία καλλιτεχνικής δημιουργίας.</div>
No comments have been added yet.
