27/5

Vandaag kan ik het wel aan. Dat dacht ik net: vandaag kan ik het wel aan. Ik heb besloten om deze keer niet alle gevoelens die ik heb tot in den treure te analyseren en ieder moment van lichtheid en rust weg te schuiven onder het kopje ‘ontkenningsfase’, maar erop te vertrouwen dat m’n lichaam en het leven me mijn pijn geeft in de mate dat ik het kan dragen. Niet allemaal tegelijk, weet je wel.

Gisteren ging ik naar de Praxis en haalde ik zestien kleurenkaartjes met namen als ‘Levenslied’ en ‘Nevada’. Ik stuurde een jongen die ik lief vind op WhatsApp een foto van de talloze kleuren rood en beige op m’n keukentafel en hij omringde het kaartje rechtsboven met de felgroene markeerstift in z’n scherm. ‘Verbinding’. Ik moest lachen.

Muren moeten gewoon geschilderd worden als moeders doodgaan. Dan is een beetje verbinding best lekker.

Het ene moment denk ik: ik moet alles wat ik voel opschrijven, álles. Het is allemaal materiaal. Dat is wat schrijvers doen. Daarna denk ik aan wat Gijs van der Sanden in zijn boek ‘De dingen die je vergeet’ schrijft, over het verlies van zijn beide ouders. Dat woorden en taal pas na het voelen komen.

Maar wat doe ik anders, de hele dag, als ik niet schrijf? Misschien geldt ook hiervoor dat ik niet te veel moet denken aan wat nu handig en verstandig is, maar ik gewoon moet doen wat een beetje goed voelt. Zolang dat niet het drinken is van twee flessen wijn, is er vast geen man overboord.

De zon schijnt soms even door de grijze wolken, de kleurenkaartjes liggen er nog en ik heb het zelfs al voor elkaar gekregen me weer druk te maken om de mannen in m’n leven, de gang die nog geen lampen heeft en de Hello Fresh box die ik altijd net te laat annuleer.

Het is net een gewone dag.

[image error]