نویسنده می‌میرد، کتابش هم

هیچ چیز ابدی نیست. من هم تا چند سال پیش مثلِ بسیاری از نویسندگانِ دستِ چندم به‌دنبالِ جاودانگی از راه خلق ادبی بودم. اما حالا، به چیزهایی والاتر از ناپایداری‌های جهانِ زوال‌پذیر امید دارم.
حسرت نمی‌خورم، غصه‌دار نیستم، از مردم و کتاب نخواندن‌شان دلخوری شخصی ندارم و گمان می‌کنم زیستنم نه به‌عنوان نویسنده، بلکه به‌عنوان یک انسان موهبتی‌ست که باید در مسیرِ درست‌بودن از آن استفاده کنم.
فکر می‌کنم هر چه هستم، باید درست‌ترین انسان در محدودۀ محدودیت‌ها، ظرفیت‌ها، موقعیت‌ها، ویژگی‌ها، توانایی‌ها و ناتوانی‌های منحصر به‌فردِ خودم باشم.
دیر یا زود من هم خواهم مُرد. آنچه می‌ماند نه کتاب است نه مخاطب. پس ذهنم را گرفتارشان نمی‌کنم. فقط تا روزی که هستم کارم را می‌کنم، کاری که گمان می‌کنم در مسیر انسانی‌ام برعهدۀ من است و کمی آن را بلدم.