Ek is skatryk!
Deesdae voel ek skatryk, en word steeds daagliks verryk. Gister was ek net skielik intens bewus van watse voorreg dit is om bewustelik te kan lewe, en bloot deur waarneming en meelewing, jou eie leefwêreld te kan verruim.
Daar was ‘n tyd wat ek geestelik verryk gevoel het deur teater. Teaterproduksies in Pretoria en Johannesburg was toeganklik en bekostigbaar, die kinders is saamgesleep en ek het gevoel ek is ‘n verantwoordelike ouer om hulle hieraan bloot te stel. My flieksmaak het ontwikkel saam met die ontstaan van die Nouveau-teaters in Johannesburg en ek het elke enkele nuwe een gaan kyk.
Later jare was ons bevoorreg om meer te kon reis. As ons reis, beleef ons so baie. Alles is vreemd. Tog is alles op ‘n manier so bekend as jy uiteindelik op ‘n plek staan wat voorheen net ‘n prentjie op die internet of ‘n beskrywing in ‘n boek was, dat mens baie klein voel as jy dink aan jou eie spikkeltjie in die grote Universe. Hoe onbenullig jyself eintlik is. Daar is wêrelde buite jouself wat aanhou draai, terwyl ons elkeen op ons eie klein eilandjie bly woon. Dis op my eilandjie wat ek kyk en lees en leer, wil weet van dinge. Dan die oomblik wat jy dit beleef, dit waarvan jy voorheen gelees het. Dit werk ook andersom, as jy iets in ‘n boek of op TV raaksien waar jy was, dan beleef jy ‘n oomblik waar wêrelde bymekaarkom.
Maar altyd, sedert my kinderjare tot nou, was die goue draad deur alles, boeke. Met tegnologie se ontwikkeling het ander inligtingsbronne en die internet bygekom, maar dis deur lees op enige medium wat my wêreld verruim en verryk word.
Daar sal altyd iewers, iets of iemand wees wat jou inspireer tot meer, wat jou laat ontwaak en ontwikkel in die beste weergawe van jouself en dis eers dán dat jy besef hoe diep was jou slaap. Dan eers is jy reg om ryk te word.
Ek het voorheen geskryf van daardie oomblik wat jy aanklank vind by iets of iemand, dit laat mos jou hele lyf in ekstatiese verrukking, dat jy één voel met die lewe en die Universe. Namate ons ouer word gebeur dit nou al hoe meer dat ons emosioneel geraak word deur iets wat ons beleef. En om dit te beleef, om een te word met die emosie en die Déjà vu. Dan voel jy vir een oomblik, jy ken jouself, jy is jouself, jy behoort. Jy is een met alles.
Om hierdie gevoel te beleef kry ook ‘n dieper dimensie as jy dit kan deel, as daar iemand na aan jou is met wie jy jou ervarings kan deel, wat aanklank vind by dieselfde plekke, boeke en flieks. Dit gee net soveel meer sin aan alles as jy dit kan deel. Deesdae is ek intens bewus van die voorreg om ‘n lewensmaat te kan hê, wat dit wat vir my belangrik is, soms saam met my te beleef, maar altyd daar is om dit mee te deel.
A generation after Kafka wrote to his best friend that “a book must be the axe for the frozen sea inside us,” 28-year-old Anaïs Nin writes in December of 1931:
“You live like this, sheltered, in a delicate world, and you believe you are living. Then you read a book (Lady Chatterley, for instance), or you take a trip, or you talk with [someone], and you discover that you are not living, that you are hibernating. The symptoms of hibernating are easily detectable: first, restlessness. The second symptom (when hibernating becomes dangerous and might degenerate into death): absence of pleasure. That is all. It appears like an innocuous illness. Monotony, boredom, death. Millions live like this (or die like this) without knowing it. They work in offices. They drive a car. They picnic with their families. They raise children. And then some shock treatment takes place, a person, a book, a song, and it awakens them and saves them from death.”
