Εσύ κι ο χρόνος

...σε βλέπω, λησμονημένο φαροφύλακα, με σκηνικό τη θάλασσα, το φως την προσοχή. Οι θύελλες επιστρέφουν στον ασκό τους κι εσύ προσπαθείς ν΄ακούσεις τα συλλαλητήρια του γέλιου. Θέλει θαλπωρή η ζωή και τα ιερογλυφικά των ρυτίδων. Πώς να κάνεις αντίσταση στο ειδύλλιο της θλίψης; Αναρωτιέσαι τι πρόσφερες: Γροθιά στο μάρμαρο ή τη ζεστασιά μιας ανεμώνας; Κι η ζεστασιά ξεχνάει, όλο ξεχνάει κυρίως τα παιδιά και τους γέρους. Μόνος λοιπόν, εσύ κι ο χρόνος που πίνει την όψη σου σαν στουπόχαρτο...