flard III - beweging

Een jongen wil Julius Eastmans minimale muziekstuk Gay Guerrilla laten horen in zijn geboortedorp. ‘In de neus van Noord-Holland,’ zegt hij. Hij perst zijn duim en wijsvinger op elkaar, het is alsof het dorp slinkt in zijn hand. Ik vergeet de naam ervan, denk alleen aan zijn handen. En aan hoe dat straks zal zijn, hij, in zijn overhemd en pantalon, met zijn net gekamde blonde haren naast een speaker in een dorpsstraat en uit die speaker minimale pianomuziek van een zwarte homoseksuele activist uit de jaren zeventig.

‘Soms past iets niet bij iets anders, maar juist door dat bij elkaar te brengen gebeurt er iets,’ zegt een meisje. Ik ken haar nog niet zo lang, of nouja, er was een tijd dat er tussen ons iets was met niet passen en dan terug komen via een andere ingang. Alsof we heel de tijd door hetzelfde gigantische gebouw hebben gezworven op zoek naar een centrale kamer, een ruimte die nog moet worden in gevuld. Zij zwierf door de ene kant van het gebouw, ik door de andere kant. Een pand vol met hallen en kamers en gangen en deuren die soms op een muur uitkwamen. Liften die wel naar beneden, maar niet naar boven gingen - die je dus maar één keer kon gebruiken als je er mee naar een lagere verdieping was gereisd.