Είχαν σφουγγαρισμένα

Σήμερα κατέβηκα νωρίς στην παραλία. Προτού σχολάσουν οι εκκλησιές και η Αγιά Σοφία και βγουν οι Αρχές του τόπου σε παράταξη εμπρός στην προτομή.

Ήτανε η ώρα που στηνόντουσαν οι κάθε λογής πλανόδιοι και λάμβαναν τη θέση τους οι επαίτες για να υποδεχτούν τους πυκνούς περιπατητές του Κυριακάτικου πρωινού.

Κατέβηκα κι εγώ για να ψαρέψω λίγη από την τέχνη των ανθρώπων, όπως είπαμε χθες στο εργαστήρι της λογοτεχνίας, στο εναρκτήριο μάθημά μας στις Ακυβέρνητες, να στείλω ύστερα ρεπόρτο στους μαθητές και τις μαθήτριές μου, τα μικρά μου θεματάκια, ως προτροπή για πράξη και πειραματισμό.

Μου κάνανε λοιπόν εντύπωση τα ταμπελάκια τα στημένα μπροστά στην προτομή και πλησίασα να τα φωτογραφίσω. Λαμβάνοντας όμως τη θέση μου, ως φωτογράφος που ήθελε τον ήλιο πίσω του, πάτησα επί του δια λευκών πλακών στρωμένου πεζοδρόμου που υπάρχει εκεί, εν είδει διαδρόμου που οδηγεί στην προτομή, και άκουσα τότε ασθμένουσα όπισθέν μου φωνή μεγάλη να μου λέει όχι κύριε, όχι εκεί, μην πατάτε εκεί σας παρακαλώ. Γύρισα και είδα τον υπαξιωματικό του ναυτικού, τον επιφορτισμένο με την επίβλεψη στησίματος κάποιας εκδήλωσης εκεί, να τρέχει από πίσω μου με ανοιχτά τα χέρια και να με βγάζει από το πλακόστρωτο, να με οδηγεί προς το τσιμέντο πάλι.

Προτού προλάβω να προβώ σε οποιαδήποτε ερώτηση ή αντίδραση, με δύο του λέξεις με αφόπλισε εντελώς:

- Έχουμε σφουγγαρίσει.

Γουρλώσανε τα μάτια μου και άνοιξα το στόμα μου ορθάνοιχτο, ένα γέλιο πρωινό αλλά γάργαρο βγήκε από τα στήθια μου. Το ανέκδοτο με τον Ψαραντώνη το ξέρεις, τον ρωτώ. Μου λέει όχι. Πήγαινε, του λέω ο Ψαραντώνης με το μηχανάκι σε έναν μονόδρομο ανάποδα και τον σταματάει η τροχαία, του λένε κύριε δεν μπορείτε να πάτε από δω. Τους απαντάει τότε εκείνος, γιατί; σφουγγαρισμένα έχετε;

Χασκογέλασε ο λευκοφορεμένος γαλονάς αλλά δεν ήτανε η ώρα του για γέλια και ανέκδοτα, είχε βούρλο στον κώλο, που λένε στο χωριό μου, βιαζότανε πολύ, σε λίγο θα σχολούσε η Αγιά Σοφιά και θα καταφτάνανε αυτοί που ήταν να στηθούν πάνω απ’ τα ταμπελάκια. Μου λέει στα γρήγορα, σήμερα είναι η μέρα του Ναυάρχου Βότση και έχουμε εκδήλωση, μην πατήσετε σας παρακαλώ στα σφουγγαρισμένα, είναι κρίμα ο κόπος των παιδιών να ξανασφουγγαρίσουνε

Καταλαβαίνω, του είπα, μην αγχώνεστε. Και έκανα πιο πέρα.