Πρωινές ιστορίες και απογευματινές “παραστάσεις”

Πρωί – πρωί που έτρεξα τα 10 χιλιόμετρά μου στην παραλία της Θεσσαλονίκης, Λιμάνι – Μέγαρο Μουσικής και πίσω, έχοντας διανύσει την μισή διαδρομή και φτάνοντας στην αυλή του Μεγάρου, προσπερνώ δύο γέροντες που περπατούσαν, και ήμουν τόσο τυχερός που άκουσα από αυτούς μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος, μικρότερη κι απ’ αυτήν του Χέμινγουεϊ, ήμουν όμως και άτυχος συνάμα διότι θα μπορούσα να ακούσω κι άλλη μία αλλά δεν ειπώθηκε ποτέ.

Λέει λοιπόν ο ένας στον άλλον τη στιγμή που περνούσα από δίπλα τους:

- Σε είπα την ιστορία με τον Άκη;

Και απαντά ο δεύτερος:

- Ναι.

Αυτό ήταν. Δεν ξαναμίλησαν.

 

Κούτα απ’ το χωριό





Καθίσαμε με τον Κώστα σήμερα για τσάι πρωινό στο Εκλεκτίκ. Γράφει διηγήματα ο Κώστας και μου είχε δώσει δείγμα της δουλειάς του να διαβάσω προ ημερών, κι εγώ ενθουσιάστηκα.


Του είπα να βρεθούμε σήμερα το πρωί λοιπόν να κουβεντιάσουμε περί αυτών που γράφει, κι εκεί που τα λέγαμε, βγάζει από την κωλότσεπη ένα μικρό τετράγωνο χαρτάκι, ασπροκόκκινο.


Δες τι μου έστειλε, μου λέει, ο πατέρας μου απ’ το χωριό μες στην κούτα με τα τρόφιμα.


Ο πατέρας του σ’ ένα χωριό στο Αγρίνιο, απόφοιτος δευτέρας δημοτικού, τα γράμματά του ανάλογα, μα ορθογραφία ολόσωστη. Έγραφε στο χαρτάκι:


Οι πεθαμένοι είναι αναστημένοι. Δεν ξέρω αν ζούνε μαζί μας, εμείς πάντως ζούμε μαζί τους.

 

Σήμερα Σάββατο 14/10 το απόγευμα ώρα 4 αρχίζουμε το λογοτεχνικό μας εργαστήρι στις Ακυβέρνητες Πολιτείες.

Την ίδια ώρα θα μεταδοθεί στον 9.58 μια συνέντευξη που μου έκανε περί Χίου, λογοτεχνίας, εργαστηρίων και βιβλίων ο δημοσιογράφος Γιώργος Καλιετζίδης. Καλημέρα σας