Φιλία από απόσταση
Oι περισσότεροι έχουμε δοκιμάσει κάποια στιγμή στη ζωή μας μια σχέση από απόσταση. Το μέλλον της σχέσης αυτής είναι προκαθορισμένο: είτε κάποια στιγμή θα πάψει να είναι από απόσταση γιατί ο ένας ή ο άλλος θα κάνει το μεγάλο βήμα να πάει κοντά στην αγάπη του, είτε απλά θα πουν αντίο, σκυλοβαρέθηκα να κρέμομαι πάνω από ένα τηλέφωνο, λάπτοπ, τάμπλετ και θα τελειώνει το θεματάκι. Τι γίνεται όμως με τις φιλίες από απόσταση; Δεν ξέρω και κανέναν μέχρι σήμερα που να είπε ότι θα αλλάξει πόλη, νομό, χώρα για να είναι κοντά στον φίλο ή τη φίλη του. Ούτε είπε κανείς ποτέ ότι “ξέρεις φιλαράκι βαρέθηκα να σε βλέπω τρεμουλιαστό από το σκάιπ και να παθαίνω τενοντίτιδα από το τσατ, γι’ αυτό κάνε μας τη χάρη”. Όχι, καθόμαστε εκεί και μαθαίνουμε να ζούμε με την απόσταση.
Και το πρόβλημα με την απόσταση είναι ότι πονάει η ρημάδα. Και τα χρόνια περνούν και το μόνο που αλλάζει είναι ότι προστίθενται κι άλλοι φίλοι στη λίστα των φίλων από απόσταση. Και δεν μπορεί να τους αδικήσει κανείς: η κατάσταση στην Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Και όλοι φεύγουν. Και πριν από αυτούς είχα φύγει εγώ.
Αλλά εκτός από αυτούς είναι κι αυτοί που βρεθήκαμε μετά από χρόνια κι ενώ αγαπιόμαστε τόσο, έχουν μπει τόσα πολλά ανάμεσα μας που θέλει αγώνα ολόκληρο για να τα βάλουμε όλα στην άκρη και να περάσουμε λίγο πραγματικό, μη ψηφιακό χρόνο. Για να παρηγορηθώ κάθομαι και σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή που θα μεγαλώσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας και θα έχουμε χρόνο μέχρι και για κηπουρική, θα πίνουμε τσάγια γιασεμί και θα μιλάμε για τα τελευταία τρεντς σε σεμεδάκια. Και είναι κι αυτοί οι φίλοι που απλά τα προγράμματα μας γίνανε τόσο διαφορετικά μεγαλώνοντας που πρέπει να έρθει ο κόσμος τούμπα για να κάνουμε παρέα όπως παλιά.
Κάθε μέρα ζω μερικά δευτερόλεπτα πανικού: απάντησα στο μήνυμα; έστειλα mail; ευχήθηκα στο φέισμπουκ χρόνια πολλά; μήπως ξέχασα να στείλω ψηφιακή αγάπη; Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να θυμάμαι κι έρχονται στιγμές που νιώθω τόσο αδύναμη και σκέφτομαι ότι απλά θα αποδεχτώ αυτή τη μοίρα τη σαφρακιασμένη και απλά δεν θα ξαναγράψω τίποτα σε κανέναν, θα κάτσω εκεί να μουχλιάσω μόνη μου. Και είναι και κάτι άλλες μέρες που το τηλέφωνο χτυπάει και ακούω φωνούλες και διαβάζω νέα στο δίκτυο και βλέπω τι κάνουν όλοι και πόσο χαρούμενοι είναι και πόσο καλά περνάνε και ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη ότι δελεάστηκα να το τινάξω όλο αυτό στον αέρα. Και δέχομαι αυτό που μου προσφέρεται που είναι καλύτερο από το απόλυτο τίποτα.
Κι ελπίζω ότι κάποια μέρα θα αλλάξει αυτό ή θα αλλάξω εγώ και δεν θα με ενοχλεί. Ή ότι θα γίνω αηδιαστικά πλούσια και θα πετάγομαι με το ιδιωτικό μου τζέτ για καφέδες από πόλη της Ελλάδας σε πόλη της Ελλάδας και σε Αγγλίες και Γαλλίες και Τουρκίες και Πολωνίες και Αμερικές και Γερμανίες και οτιδήποτε άλλο προκύψει -γιατί θα προκύψει, στη συνέχεια. Σας αγαπώ.
