Γιάννης Μακριδάκης's Blog, page 10

Στους πέντε ανέμους (ΒΗΜΑ Κυριακή 20 Αυγ. 2017)

Ο Γιάννης Μακριδάκης και το νέο μυθιστόρημά του με φόντο ένα νησί του Αιγαίου στο σήμερα αλλά και στο παρελθόν
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/08/2017 05:45

Στη φωτογραφία αρχείου πρόσφυγες και μετανάστες αποβιβάζονται στις ακτές της Λέσβου
 



Γιάννης Μακριδάκης

Ολα για καλό
Εκδόσεις Εστία, 2017
σελ. 237, τιμή 12 ευρώ

Δύο τελείως διαφορετικές μεταξύ τους κηδείες, μια κλοπή επ’ αγαθώ, μια απροσδόκητη (πλην χαροποιός για όλους) γέννηση, ένας σαλός μοναχός και δυο γενεαλογικά δέντρα που θα αποκαλύψουν μόνο την εσχάτη ώρα τις περίπλοκες διακλαδώσεις τους. Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η δράση στο καινούργιο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη: ένα βιβλίο όπου παρά τα πολλαπλά κέντρα της εστίασης, ο μίτος της αφήγησης δεν λοξοδρομεί ποτέ, οδεύοντας σταθερά προς το σημείο στο οποίο έχει εξαρχής στοχεύσει. Σταθερό είναι και το σκηνικό τοπίο: ένα νησί του Βορείου Αιγαίου, πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, που δέχεται αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων ενώ οι κάτοικοί του περνούν σταδιακά από τη σφοδρή επιθυμία για αλληλεγγύη και παροχή υπηρεσιών στην πλήρη απαξίωση και άρνηση όσων έρχονται από τα απέναντι παράλια. Ο τόπος δεν κατονομάζεται, δεν χωρεί όμως αμφιβολία πως πρόκειται για τη Χίο, η οποία έχει πρωταγωνιστήσει κατ’ επανάληψη στα βιβλία του Μακριδάκη.

Οπως και παλαιότερα, ο συγγραφέας θα ενσωματώσει στη μυθοπλασία του στοιχεία από την τοπική ιστορία του νησιού, επιτρέποντας στο συλλογικό παρελθόν να εικονογραφήσει με σκοτεινά χρώματα την ατομική μοίρα των πρωταγωνιστών του. Τη βαριά σκιά στη ζωή των ηρώων στο «Ολα για καλό» θα ρίξει το Λεπροκομείο ή το Λωβοκομείο της Χίου, που ιδρύθηκε στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα και συνέχισε να λειτουργεί (μείον κάποια ενδιάμεσα διαστήματα) μέχρι το 1959. Η πολυσυζητημένη μορφή κατά τη διάρκεια της τελευταίας ενεργού περιόδου του Λωβοκομείου είναι ο μοναχός Νικηφόρος ο Λεπρός, ο οποίος ονομάστηκε όσιος λόγω της βοήθειας και της υποστήριξης που προσέφερε σε όσους ασθενείς αναζήτησαν την παρηγοριά του. Ο Νικηφόρος, που αποκτά σάρκα και οστά στις σελίδες του Μακριδάκη, είναι επίσης μοναχός (κατά κόσμον Μιχάλης) αλλά δεν μπορεί εξαιτίας της τρέλας του να προσφέρει βοήθεια σε κανέναν. Θα προλάβει, παρ’ όλα αυτά, να συνδεθεί έστω και εμμέσως με τα τεκταινόμενα στο Λωβοκομείο (σπιτάλι κατά την έκφραση των ντόπιων), αποκτώντας έναν γιο και μια κόρη για τους οποίους δεν θα μάθει ποτέ το παραμικρό.

Ο συγγραφέας αναδεικνύει μέσω πολλαπλών παρατάσεων της αφήγησης το οικογενειακό δράμα που ξεκινάει από τον Μιχάλη ή Νικηφόρο, σπεύδοντας να στρέψει κατ’ αρχάς την προσοχή μας σε δευτερεύοντα στοιχεία της πλοκής, όπως η μετατροπή του εγκαταλελειμμένου χώρου του Λωβοκομείου σε κοινωνικό μαγειρείο, η γέννηση και η φιλοξενία στο σπιτάλι του παιδιού ενός ζευγαριού κούρδων προσφύγων ή ο πνιγμός ενός άλλου πρόσφυγα με τα κλεμμένα λεφτά του οποίου θα διευκολυνθεί (μετά τον θάνατό του) το έργο όσων δεν έχουν πάψει να αγωνίζονται για τους οδοιπόρους και τους πάσχοντες. Οι μυθοπλαστικές αυτές παρακάμψεις θα ανοίξουν με τον κατάλληλο τρόπο τον δρόμο, και θα καλλιεργήσουν επισταμένως το έδαφος μέχρι να ανέβει στην επιφάνεια (χάρη σε μια πυκνή σειρά από προεξαγγελίες ή πρωθύστερα) η πικρή οικογενειακή τύχη των νεότερων πρωταγωνιστών: της Κατρίν και του Δημοσθένη που θα δουν και την ελάχιστη ελπίδα ή προσδοκία τους να σκορπίζει στους πέντε ανέμους χωρίς παρ’ όλα αυτά να μεσολαβήσει κανένας υπερβάλλων συναισθηματικός ζήλος – και χωρίς επίσης να απολέσει ο Μακριδάκης την κατακτημένη παιγνιώδη διάθεσή του για ίντριγκα, ανατροπή και αιφνιδιασμό.


Πηγή

Όλα για καλό: Αναγνωστική απόκριση Γ. & Μ. Φρ.

Αγαπητέ κ. Μακριδάκη,

Μόλις τελειώσαμε με τη σύζυγό μου, την ανάγνωση του έργου σας, Όλα για καλό, έργο που αποδεικνύει, άλλη μια φορά, πόσο καλός «παραμυθάς» είστε, πόσο τέλεια διαθέτετε την ικανότητα να συνδέετε την αφήγηση με το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, πόσο τεχνίτης του λόγου είστε με την απλή αλλά τέλεια στην έκφραση γλώσσα σας. Συγχαρητήρια. 
Μέχρι τώρα -έχουμε σχεδόν διαβάσει όλα σας τα έργα- ΠΟΤΕ δε μας απογοητεύσατε. Αντίθετα, μας ανανεώνετε, μας αναπτερώνετε το ηθικό και είμαστε σίγουροι πως με «εργάτες-μαστόρους» του γραπτού λόγου σαν εσάς, που σίγουρα στις μέρες μας σπανίζουν όλο και πιο πολύ, η νεοελληνική λογοτεχνία, έχει ακόμη πολλά να προσφέρει στην παγκόσμια λογοτεχνική δημιουργία. 
Νάστε πάντα γερός, δυναμικός και κυρίως δημιουργικός.
Με εκτίμηση,




Γ. ♥ Μ. Φρ.

Ξεθαμμένα μυστικά στη Χίο

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη Όλα για καλό (εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη

Χωρίς να λέγεται ρητά, τόπος (και) του τελευταίου νεοηθογραφικού μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη είναι η Χίος. Κι αυτή τη φορά αξιοποιείται γόνιμα η θέση του νησιού και η υποδοχή που επεφύλασσε και επιφυλάσσει στους εκ Τουρκίας αφιχθέντες πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αποτελέσει μαζί με τα άλλα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου κατώφλι εισόδου χιλιάδων ανθρώπων στην Ευρώπη.

Όλα ξεκίνησαν από την υπεξαίρεση-αξιοποίηση ενός μεγάλου ποσού σε δολάρια που είχε πάνω του ο νεκρός Μουεζίν, τον οποίο ο Δημοσθένης και η Κατρίν βρήκαν ξεψυχισμένο στην ακτή κι έθαψαν εν κρυπτώ, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα, τα οποία κουβαλούσε, για να αναμορφώσουν το παλιό σπιτάλι των λεπρών σε βολικό κέντρο υποδοχής.

Ήρωας και αφηγητής του Όλα για καλό είναι ο Δημοσθένης που, χωρίς να είναι δυναμική προσωπικότητα, πρωτοστατεί μαζί με την εθελόντρια Κατρίν στην περίθαλψη των αλλοδαπών που καταφτάνουν, όπως είναι ο Καχραμάν και η Γιασμίν, οι οποίοι μάλιστα φέρνουν στον κόσμο ένα μικρό μωρό. Όλα ξεκίνησαν από την υπεξαίρεση-αξιοποίηση ενός μεγάλου ποσού σε δολάρια που είχε πάνω του ο νεκρός Μουεζίν, τον οποίο ο Δημοσθένης και η Κατρίν βρήκαν ξεψυχισμένο στην ακτή κι έθαψαν εν κρυπτώ, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα, τα οποία κουβαλούσε, για να αναμορφώσουν το παλιό σπιτάλι των λεπρών σε βολικό κέντρο υποδοχής. Τις ίδιες μέρες σκοτώνεται μέσα στη σφοδρή λαίλαπα ο Μιχάλης, ασκητική μορφή του νησιού, γεγονός που πυροδοτεί εξελίξεις στη δρομολογημένη ζωή των φιλόξενων κατοίκων της Χίου.

Το κλειδί των εξελίξεων ωστόσο είναι η Κατρίν, η οποία αποδεικνύεται εγγονή μιας λεπρής που γέννησε πριν από εβδομήντα χρόνια μέσα στο σπιτάλι. Κι εκεί αρχίζουν να σχηματίζονται στο μυαλό του αναγνώστη οι αντιστοιχίες: η Κατρίν με τη γιαγιά της τη Γιασεμή, η Γιασεμή με τη Σύρια λεχώνα Γιασμίν, οι πρόσφυγες με τους λεπρούς… Κι ενώ η μικρή ομήγυρη γύρω από το σπιτάλι συζητά, παράλληλα ξεθάβει μυστικά και κάνεις συνδέσεις ανθρώπων, ζώντων και τεθνεώτων, που καθορίζουν την ατομική ταυτότητα τόσο της Κατρίν όσο και… του Δημοσθένη.

Σε πρώτο επίπεδο, ειδικά στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, αναγνωρίζεται η αντιστοιχία μεταξύ των ταλαίπωρων προσφύγων –που φτάνουν στο νησί και ενίοτε δέχονται την επιφυλακτικότητα του κόσμου, αλλά φυσικά και την άπλετη αγάπη του– και των λεπρών, που έμεναν κάποτε εκεί και βεβαίως δεν είχαν αποφύγει την κοινωνική έχθρα. Δείγμα μιας τέτοιας στάσης είναι η προτροπή της κυρά Στάσας της μαμής, να μην προχωρήσει ο Δημοσθένης με την Κατρίν, γιατί αυτή ακόμα μπορεί να κουβαλά τον σπόρο της λέπρας μέσα της!

Αυτή η αντιστοιχία, η οποία θα μπορούσε να αποβεί λογοτεχνικά γόνιμη και ιδεολογικά καρποφόρα, να αναχθεί δηλαδή σε αλληγορία και να συνδέσει με παραλληλισμούς το παρόν με το παρελθόν, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη θέση των νεοεισελθέντων αλλοδαπών σε μια –ελπίζω ελαφρώς– ρατσιστική Ελλάδα, εγκαταλείπεται. Το δεύτερο μισό του έργου προσπερνά τους πρόσφυγες και στρέφεται προς τη σύνδεση της Κατρίν και του Δημοσθένη με τους προγόνους τους. Έτσι, αναδεικνύονται ατομικές ιδιορρυθμίες, κοινωνικές πρακτικές, συλλογικά μυστικά, υποσυνείδητες ενοχές τις οποίες η κοινωνία προσπαθεί να καλύψει. Τα νήματα της ζωής υφαίνουν ερήμην μας πολύπλοκα υφαντά…

Αν κανείς λοιπόν ακολουθήσει το μονοπάτι του παραλληλισμού προσφύγων–λεπρών, θα μπορέσει να κάνει εποικοδομητικές συνάψεις και να βρει γόνιμες αντιστοιχίες· αν αντίθετα θέσει στο κέντρο του βιβλίου τα υπόγεια ρεύματα της τοπικής κοινωνίας που καλύπτουν με το ίζημά τους προσωπικά μυστικά, τότε η επικαιρότητα των ξεβρασμένων αλλοδαπών φαίνεται ανούσιο καρύκευμα.

Οι χαρακτήρες του συγγραφέα δεν είναι ποτέ συμβατικοί, είτε επειδή αυτός θέλγεται από τους περιθωριακούς τύπους, που η κοινωνία έχει στοχοποιήσει, είτε επειδή οι ίδιοι δεν δέχονται τις παγιωμένες κοινωνικές πρακτικές και αποστασιοποιούνται αντικομφορμιστικά.

Στη δέκατη αυτή μυθοπλασία του Γιάννη Μακριδάκη ο κόσμος επανασυστήνεται λίγο λίγο. Και σε άλλα του έργα η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι παράξενη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα γονιμοποιό για τη σκέψη μυστήριο γύρω τους. Οι χαρακτήρες του συγγραφέα δεν είναι ποτέ συμβατικοί, είτε επειδή αυτός θέλγεται από τους περιθωριακούς τύπους, που η κοινωνία έχει στοχοποιήσει, είτε επειδή οι ίδιοι δεν δέχονται τις παγιωμένες κοινωνικές πρακτικές και αποστασιοποιούνται αντικομφορμιστικά. Έτσι κι εδώ ο Μιχάλης αποτελεί το αρχικό μυστήριο που ο αφηγητής υπαινίσσεται, μυστήριο που εξιχνιάζεται σταδιακά. Αυτός πέρασε μερικά χρόνια από το μοναστήρι αλλά κατόπιν «ξεπαπάδεψε», ενώ πάντα θεωρούνταν ιδιόρρυθμος, καθώς τον ενοχλούσαν τα αεροπλάνα πάνω από το νησί· πριν όμως μονάσει, άφησε το ίχνος του, το οποίο τώρα αποκαλύπτεται πλήρως.

Μ’ αυτόν τον τρόπο αναδεικνύεται κι η τεχνική του συγγραφέα, που στηρίζεται στο σταδιακό ξεδίπλωμα της ιστορίας με συνεχείς αναχρονίες, οι οποίες καλύπτουν τα κενά κομμάτια του μυθοπλαστικού παζλ και ολοκληρώνουν την εικόνα της ιστορίας. Αν εξαιρέσουμε την αδόκητη ταχύτητα, με την οποία ξεπέταξε την ιστορία του Μιχάλη κατά τον μοναχισμό και την αποχώρησή του από τη μονή, ο ρυθμός είναι σταθερός, η αφήγηση ελίσσεται ανάμεσα στο τώρα και στο άλλοτε και η γλώσσα απλώνεται δαντέλα, που κεντιέται με τον προφορικό λόγο, το λαϊκό ύφος και τις σποραδικές αλλά συχνές εκκλησιαστικές απηχήσεις.

Δεν ξέρω αν τελικά είναι ένα από τα καλά βιβλία του Γ. Μακριδάκη, αφού από τη μία πείθει για ένα αφηγηματικό πρόγραμμα υψηλής τάσης κι από την άλλη κόβει την ιστορία σε δύο ασύνδετα θέματα, αλλά ο πεζογράφος σίγουρα καταφέρνει να σε τραβήξει στον κόσμο του, να σε μυήσει σε μια αποκεντρωμένη ατμόσφαιρα, να σε πείσει ότι κάθε βιβλίο του έχει το δικό του στίγμα.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ν. ΠΕΡΑΝΤΩΝΑΚΗΣ είναι διδάκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας και κριτικός βιβλίου.

Όλα για καλό
Γιάννης Μακριδάκης
Εστία 2017
Σελ. 240, τιμή εκδότη €12,00

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ

Πηγή

Όλα για καλό: Αναγνωστική απόκριση Ελευθερίας Κ.

Καλησπέρα Γιάννη, εύχομαι να σε βρίσκω καλά.

Έχει αρκετό καιρό που τελείωσα το ”όλα για καλό” και έχει λίγες μέρες που άρχισα να το ξαναδιαβάζω! Μου συμβαίνει αυτό, να θέλω να ξαναδιαβάσω κάποια βιβλία, όπως και με καλές ταινίες να θέλω να τις ξαναδώ.
Λοιπόν δε χρειάζεται να πω πολλά, το βιβλίο είναι εξαιρετικό! Αυτές οι πλεγμένες ιστορίες των ανθρώπων, η συνύπαρξη νέας με παλιά γενιά, οι αναφορές στις παραδόσεις, το προσφυγικό σύγχρονο και παλαιό με καθήλωσαν και με συγκίνησαν, όντας κι εγώ από πρόσφυγες παππούδες..
Το φοβερό και συγκινητικό επίσης είναι ότι ενώ διάβαζα και διαβάζω το βιβλίο σου, κι έτσι όπως ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας, κάπως έτσι ξετυλίγεται και η ιστορία ενός φίλου μου απ’ το Αφγανιστάν. Βρίσκεται αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, τον γνώρισα πριν 2-3 περίπου αλλά φέτος πολύ καλύτερα. Γίναμε καλοί φίλοι, υπάρχει εμπιστοσύνη και κάθε φορά που βρισκόμαστε και συζητάμε και μιλάει για εκείνον, την ιστορία του, τις εμπειρίες και τα ζόρια που πέρασε, είναι και μια αποκάλυψη. Νιώθω πραγματικά σαν να διαβάζω ένα βιβλίο, κάθε συνάντηση και μια νέα σελίδα.

Διαβάζοντας το βιβλίο σου είχα πολύ έντονη την εικόνα, σκηνοθετούσα στο μυαλό μου τις στιγμές, και έκανα τη σκέψη ότι η ιστορία αυτή θα μπορούσε να μεταφερθεί και να γίνει μια πολύ καλή ταινία.
Επίσης μου έμεινε η φράση ότι είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία με τον άνθρωπο. Μεγάλη αλήθεια..

σε χαιρετώ, να είσαι καλά
Ελευθερία Κ.

‘Όλα για καλό’ στη νήσο Χίο του Γιάννη Μακριδάκη.

Γράφει η Εύη Κουτρουμπάκη

‘ ασπάσιος γη νηχομένοισι’

-Γη αγαπητή στους ναυαγούς-

Ομήρου Οδύσσεια ψ 233






Στην αναγνωστική μας διαδρομή μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις βιβλίων που οι ιστορίες τους σε βγάζουν από την πραγματικότητα. Μετά πάσης βεβαιότητος, τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη δεν εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Αντίθετα, στη συγγραφική του διαδρομή δεν επιχειρεί ποτέ να σε βγάλει από την πραγματικότητα, αλλά με θαυμαστή συγγραφική ψυχραιμία, αφηγηματική δεινότητα και εξαιρετική ευκρίνεια, γίνεται οικοδόμος μιας εποχής κάθε φορά και προσπαθεί να σε επανεισάγει στη ζωή, να σε προβληματίσει με το θέμα που εκάστοτε διαπραγματεύεται και να σε επιστρέψει στην πραγματικότητα θωρακισμένο με περισσότερα συναισθηματικά και κοινωνικά εφόδια.

Όντας συγγραφέας αυτής της στόφας, δεν υπάρχει περίπτωση να απενεργοποιήσει ή να ξεχάσει έστω και για ένα δευτερόλεπτο τη νόηση, το συναίσθημα και την κεντρική του κοσμοαντίληψη.

Όπως σε όλα τα προηγούμενα βιβλία του, έτσι και σε αυτό, αποστρέφεται το φτιασιδωμένο πάθος και κινείται εντός ενός κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου. Άλλωστε πως θα μπορούσε ένας συγγραφέας με τη συγκεκριμένη πολιτικοκοινωνική σκευή σε μιαν εποχή που η ανθρωπότητα πένεται και διεθνώς συνταράσσεται, με αποτέλεσμα τα ακροδεξιά αντανακλαστικά να οξύνονται, να αναπτύξει έναν κοινωνικά αποπλαισιωμένο μύθο, μια και ένας τέτοιος μύθος χωρίς πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, δεν θα διέφερε και πολύ από τα μελιστάλαχτα αφηγήματα των ημερών μας που κάνουν εμπορική θραύση.

Κεντρικό θέμα του βιβλίου η προσφυγική κρίση. Εξ αφορμής αυτού του παγκόσμιου δράματος, μέσα από σχήματα συγγραφικής λιτότητας, στήνει τον αφηγηματικό του ιστό και με θαυμαστή ψυχραιμίαχωρίς μελοδραματισμούς διδακτισμό και ηθικολογίες ,αναπτύσσει τους χαρακτήρες του, θέτοντας πάντα το ίδιο και απαράλλακτο ερώτημα από την αρχή των ιστοριών του, από την αρχή της Ιστορίας, γιατί τόση βία γιατί αυτή η βία. Κάθε φορά που αθώοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη βία, τα βιβλία του ‘φωνή κραυγή’ υψώνονται μαζί με το βήχα που ξεσκίζει τα σωθικά.

Έχοντας αποθησαυρίσει έναν τεράστιο όγκο από το υλικό της ντόπιας παράδοσης, το ενσωματώνει με περισσή φυσικότητα στα βιβλία του. Οι λαϊκοί και αντισυμβατικοί του ήρωες, άνθρωποι του νησιού του, μοιάζουν να φωτίζονται από μέσα, δεν παραιτούνται ποτέ από την προσπάθεια να σηκώνουν το αβάσταχτο φορτίο της ζωής και είναι δεμένοι με εκατομμύρια αόρατα νήματα της καθημερινότητας. Αποκαλύπτουν το modus vivendi τους σε τραπεζώματα, φιλέματα, κηδείες και επικήδεια, γεννητούρια και βαφτίσεις και τουφεκιές, πάντα ‘Όλα για καλό’.

Τεκταινόμενα στη νήσο Χίο, άλλως πως η ζωή σε μικροκλίμακα . Μια μικροκλίμακα όμως που μπορεί να αποτυπώσει τις αντιδράσεις των ανθρώπων κάτω από ανάλογες συνθήκες σε όλο το μέγεθος της χώρας.

Η πένα του, λαξεύει τη Χιώτικη και όχι μόνον επικράτεια της ελληνικής επαρχίας ( στις πόλεις ανάλογες εκδηλώσεις και πράξεις κρύβονται μέσα στον αστικό ορυμαγδό).

Η εύρεση ενός μύθου που να εκτυλίσσεται μέσα στο συγκεκριμένο κοινωνικό συμφραζόμενο που δεν είναι άλλο από την έλευση των προσφύγων και τη διαχείριση του προσφυγικού δράματος από τους ήρωες, αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του γράφοντος. Αυτό το κοινωνικό πλαίσιο εμπεριέχει ταυτόχρονα τον παπά Σίωρο ( συνειρμικά το μυαλό μου πάει στον πατερά Σισώη του Παπαδιαμάντη),τον Φώταρο, τον αυθάδη και ρομαντικό οδοστρωτήρα που ζει και ενδιαιτάται σε ενόν κόσμο απελεύθερο από φόβους, το Μιχάλη, αυτήν την εμβληματική του βίου περσόνα που ταλανίζεται από υπαρξιακά του βίου ερωτήματα, από τη μια φρικιό από την άλλη θεοσεβούμενος, αριθμητής σε κλάσμα με τον ίδιο πάντα παρονομαστή, τον αναχωρητισμό. Στις αλλόκοτες περιδινήσεις της ζωής του, στήνεται και ένα κομμάτι του μύθου του βιβλίου.

Η αλληλέγγυα Κατρίν με τα οικογενειακά της μυστικά κι έναν έρωτα που σηκώνει στις μικρές, τις ‘λιανοκοκαλάτες’ πλάτες της, που εξεγείρεται πληγώνεται θυμώνει και θυμίζει το στίχο του Καρατζάογλαν; Αυτό που μας ενώνει είναι το στοιχείο της εξέγερσης που υπάρχει στον έρωτα.

Τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου που δεν διαφέρουν ουδόλως από την πλειονότητα των μελών των πολιτιστικών συλλόγων απανταχού της Ελλάδος ( ετήσιος χορός, πανήγυρις στο όνομα του επιχώριου αγίου και ο πολιτισμός τελειώνει εκεί).

Η κυρά Καλή ,η μαμή, ο Λουκάς, ο Μουεζίν, ο Καχραμάν και η Γιασμίν ο ίδιος ο Δημοσθένης και όλοι οι υπόλοιποι απρόβλεπτοι ήρωες, διακλαδίζονται στο χρόνο και στο χώρο, υποφέροντας άλγεα πολλά, διαχειριζόμενοι το ανορίωτο της ψυχής τους.

Μέσα σε ένα μισο ονειρικό σύμπαν ο Μακριδάκης θέτει διερωτήσεις που αφορούν το θάνατο και τη γέννηση , τον έρωτα και την απώλεια, τη γενναιοδωρία και τον εφησυχασμό, το άλγος και το νόστο, το βίο και την εξέλιξη του, τον ντόπιο και τον ξένο, τον ξενόφερτο, τον πρόσφυγα,αυτόν τον συνάνθρωπο με τις εναέριες ρίζες και την τύχη του που κρίνεται στα συμπόσια των καρχαριών.

Αυτόν το συνάνθρωπο που τα δάκρυα του δεν στεγνώνουν ποτέ.

Ως εμπειρότατος συγγραφέας χειρίζεται άψογα τα πισωγυρίσματα στο χρόνο εμπλέκει εαυτόν στους κύκλους της Ιστορίας και καταγράφει σε θέση in medias res τις ποικίλες αντιδράσεις των ξενιστών αλλά και των φιλοξενουμένων. Όλα αυτά καταγράφονται στο γνωστό από τα προηγούμενα βιβλία του, γλωσσικό μητρώο.

Μέσα από την ακρίβεια του ευσύνοπτου λόγου και με τη συχνή χρήση της Χιώτικης ντοπιολαλιάς, προσπαθεί με τις λέξεις να οριοθετήσει ένα περίγραμμα για να αποκτήσουν νόημα τα τεκταινόμενα όταν αυτά μετατραπούν σε λέξεις Έχεις πολλές φορές την αίσθηση διαβάζοντας τον πως ενώ συμμετέχει ενεργά στα τεκταινόμενα, ( άλλωστε ο βίος και η πολιτεία του τούτο μαρτυρούν) όλα αυτά τα ζει για να τα μετατρέψει σε λέξεις.

Λέξεις που συνεπικουρούν στην κατασκευαστική αρτιότητα των βιβλίων του.

Το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη ‘Όλα για καλό’ αποτελεί μαζί με το ‘Πέρασμα’ του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, μια από τις ουσιαστικότερες λογοτεχνικές προσεγγίσεις στο προσφυγικό δράμα και θέτει προβληματισμούς για τη στάση του καθενός εξ ημών.

Ο ίδιος ομονοεί θαρρώ σε ότι άφορα το προσφυγικό ζήτημα, με τη παρακάτω ρήση της Barbara Cassinαπό το σπουδαίο βιβλίο της ‘Η Νοσταλγία’: Πότε είναι λοιπόν κανείς σπίτι του; Όταν τον υποδέχονται- αυτόν, τους δικούς του και τη γλώσσα του, τις γλώσσες του.

Πηγή

Γράμμα από την Α.

“Αγαπητέ” Γιάννη

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το γράμμα μου αυτό σε ξαφνιάζει και όπως σωστά ήδη παρατήρησες, υπάρχουν εισαγωγικά στο “αγαπητέ”. Για όλα όμως υπάρχει ένας λόγος, τον οποίον δεν γνωρίζω εκ των προτέρων και γράφοντάς σου, τον αναζητώ.
Χωρίς να σε γνωρίζω προσωπικά, χωρίς να έχω καμία επαφή μαζί σου (εκτός από τη φορά που σου έστειλα e-mail για να πάρω την άδειά σου να αναδημοσιεύσω στο blog μου), νιώθω πως το ρεύμα της σκέψης που είναι “Γιάννης” -αν μπορώ να το περιγράψω έτσι- συναντιέται με το δικό μου ρεύμα. Αυτό πάλι είναι κάτι που μου συμβαίνει όταν πληρούνται ορισμένες συνθήκες, που αναλύω παρακάτω. Προς το παρόν όμως θα ήθελα την υπομονή σου και να σου μιλήσω πρώτα για το όνειρο.
Χθες το βράδυ ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά από τον Φεβρουάριο που ονειρεύτηκα εσένα και ότι είχα έρθει, λέει, στο νησί. Περπατούσα στην ακριθαλασσιά, νωρίς το πρωί, αχάραγο σχεδόν, σαν ξενάκι που μόλις είχε φτάσει στο νησί. Φορούσα ένα γαλάζιο φόρεμα και ήμουνα ξυπόλυτη. Μετά βρέθηκα στα στενά του χωριού, που υποτίθεται ότι ήταν το δικό σου κι έφτασα σπίτι σου. με καλοδέχτηκες και μου έδωσες δωμάτιο. Ήσουν χαμογελαστός και πολύ πρόσχαρος. Σαν να γνωριζόμασταν από παλιά, σαν να σε ξέρει το μυαλό μου από κάπου που εμένα μου διαφεύγει.
Χωρίς να αποκλείω το γεγονός όλα αυτά να είναι ανασυσταμένες προβολές από το υλικό που ήδη προσφέρεις στην δημόσια μπλογκόσφαιρα και στις νουβέλες σου, ειλικρινά, δεν μπορώ να κατανοιήσω τι μου συμβαίνει, καθώς είναι ένα φαινόμενο που μου συμβαίνει σπάνια και μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Επίσης, παρά τον εμφανή “ερωτικό” χαρακτήρα ή συμβολισμό του ονείρου γνωρίζω ότι εδώ και χρόνια στην καρδιά μου και στο μυαλό μου βασιλεύει ο αγαπημένος μου -κι ας μην μπορέσαμε τελικά να είμαστε μαζί, κι ας είμαι πλέον μία “μοναχή” μέσα στον κόσμο, σε έναν αόρατο, μυστικό γάμο με τον εαυτό μου.
Διαισθάνομαι λοιπόν ότι κάτι άλλο σημαίνουν οι ονειρικές σου “επισκέψεις” και καλό θα ήταν να μη σταθούμε με ευκολία σε αυτό που νομίζουμε εκ πρώτης όψεως ότι είναι προφανές.

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι ότι έχω ξανάρθει στη γη και μάλιστα πριν από 200 περίπου χρόνια στη Βαλκανική χερσόνησο, περίοδο δηλαδή που ιστορικά ταυτίζεται με τους Κριμαϊκούς πολέμους, όταν το πρώτο τρένο ατμού διέσχιζε τους “δρόμους” του εμπορίου και των ταξιδιών ανάμεσα στις δύο ταλαιπωρημένες ηπείρους, που σφαγιάζονταν κάθε τόσο μήπως και κερδίσουν οι βαλκανικές εθνότητες την ανεξαρτησία τους. Και όλα αυτά μέσα στη σκακιέρα που όριζαν οι Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που βρισκόταν σε διάλυση.
Μέσα σε όλον εκείνο τον συφερτό, από όσο φαίνεται από τα ψήγματα της μνήμης που αναδύονται κάθε τόσο, εγώ ερωτεύτηκα και αγάπησα σφόδρα έναν τοπικό βαλκάνιο “ηγεμόνα”, και αυτός εμένα, όμως δεν μας ήθελαν με κανέναν τρόπο μαζί. Αποτέλεσμα: Κυνηγηθήκαμε, μας έστησαν ενέδρα και αυτός δεν μπόρεσε να με προστατέψει. Έφυγα από τη μέση βάναυσα, με συνοπτικές διαδικασίες. Εκείνος έκλαιγε. Πρόλαβε να γεμίσει το μέρος λουλούδια. Ύστερα από λίγο πρέπει να “φάγανε” και αυτόν.
Ευτυχώς όμως, είμαστε πάλι εδώ, με πολύ καλύτερες δυνάμεις και περισσότερη γνώση, ωστόσο οι κινηματικές και πολιτικές μας επιδιώξεις έχουν πάει και πάλι κατά διαόλου – μέχρι στιγμής τουλάχιστον.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως όπως εμείς, έτσι κι εσύ ήσουν κάποιος κοινός μας φίλος, καλός συγγενής ή ιππότης-στρατιώτης που μας αγαπούσε πολύ και μας στήριζε ή κάτι ανάλογο. Δηλαδή σκέφτομαι μήπως οι συχνές σου “κρούσεις” στα όνειρά μου υποδηλώνουν μια βαθύτερη συσχέτιση όχι μόνο δύο ή περισσότερων ψυχών, αλλά ψυχών που είναι ταγμένες σε έναν κοινωνικό σκοπό και είναι αυτός ο λόγος που νιώθουν σαν συγγενείς/φίλοι/εραστές ενώ φαινομενικά δεν γνωρίζονται, επειδή έχουν συνδεθεί πιο παλιά σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές για τις χώρες που ζουν και ξαναζούν.

Οι αγώνες που κατά καιρούς δίνεις και η αίσθηση που παίρνω μέσα από τη γραφή σου, τη στάση σου και τη συνολική σου δράση μού δείχνουν σχεδόν ξεκάθαρα ότι είσαι ένα είδος πολεμιστή / θεματοφύλακα της ειρήνης και της δικαιοσύνης, ακόμη και αν φαινομενικά συγγρούεσαι και μπαίνεις συχνά στο στόχαστρο. Πράγμα, που μετά από όσα σου έχω αφηγηθεί, ίσως δεν θα πρέπει να σε προβληματίζει ούτε να σε κάνει να απορείς, αφού κάποιοι μας θέλουν “σταματημένους”/ “εμποδισμένους” (νεκρούς κατά προτίμηση).
Δεν αποκλείεται να έχει συμβεί και στην περίπτωσή μας “ομαδική επιστροφή” στην ίδια χώρα και από παρόμοια μετερίζια και μέτωπα, γιατί έχουμε unfinished busines.
Αν νιώθεις πως ήρθες φυτρωμένος στη γη σαν ξεχασμένος σπόρος και άλλοτε, να ξέρεις ότι υπάρχει ελπίδα και ότι τα σήματα που υποσυνείδητα στέλνεις για επαφή – αναγνώριση, λαμβάνονται από τα μέλη της κοσμικής σου οικογένειας, της οποίας μάλλον μέλος είμαι και εγώ.

Αυτό που αρχίζω να καταλαβαίνω όσο σου γράφω είναι ότι τελικά, μέρος της δικής μου εργασίας τώρα, είναι να ανακαλύψω σιγά σιγά όλα τα μέλη της οικογένειας αυτής και να έρθω σε επαφή μαζί τους σε πρώτη φάση, για λόγους που ούτε εγώ αναγνωρίζω και καταλαβαίνω απόλυτα. Κάνω τις συνειδητοποιήσεις μου βήμα το βήμα. προσπαθώ να παρακολουθήσω κρυμμένα paterns συμπεριφοράς και γεγονότων. Δίνω θάρρος σε όποιον με καλεί. Προσπαθώ να στήσω ενσυνείδητα ένα μικρό αόρατο δίκτυο ελεύθερων ανθρώπων, που δεν θα χρειάζονται ούτε καν τηλέφωνο για να μεταδώσουν τις σκέψεις τους ο ένας στον άλλον, γιατί κάθε εποχή οι δυνατότητες και τα μέσα αλλάζουν και είμαστε κάθε φορά όλο και πιο εξελιγμένοι.

Αυτοί που προσπάθησαν να παρασύρουν τον αγαπημένο μου μακριά μου ξανά, το κατάφεραν με κόλπα, ψυχολογικά παιχνίδια και εκβιασμούς και τερτίπια. Όμως υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Της γης. Που είναι η αγάπη και η εμπιστοσύνη. Συνομιλούμε και βρισκόμαστε μέσω των ονείρων μας και των αισθήσεών μας. Αυτό δεν το έχουν υπολογίσει.
Υπάρχουν άνθρωποι όπως εγώ και εσύ (και σίγουρα πολλοί άλλοι που δεν τους γνωρίζουμε), που παίρνουμε δύναμη μέσω του ίδιου μας του Δημιουργού και των πνευματικών μας καθοδηγητών, που προστατεύουμε τη φύση, τους πόρους της γης, που μιλάμε στα λουλούδια και στα δέντρα, που λέμε καλημέρα στα ζώα και αυτά γνέφουν, που περιφρουρούμε τόπους, ιστορίες και μέρη που θα παίξουν κομβικό ρόλο σε αυτά που πρόκειται να εκτυλιχθούν. Ο κύκλος των “Κριμαϊκών πολέμων”, για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ, όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά θα επανέλθει δριμύτερος. Όπως και άλλοι ιστορικοί κύκλοι που βασανίζουν τις δυο μας ηπείρους τόσους αιώνες.
Οι ήττες μας είναι μόνο φαινομενικά τέτοιες, αυτό να έχεις στον νου σου. Ίσως αυτά που βλέπω στον ύπνο μου να είναι ένα δικό σου κομμάτι που εκπέμπεις υποσυνείδητα, και με αυτό το γράμμα απλώς επιβεβαιώνω την επαφή. Στέλνεις μηνύματα αγάπης, εμπιστοσύνης και τρυφερότητας, αποζητάς επαφή, θες τα κοσμικά σου “συντρόφια”, “αδέρφια”.

Αποφάσισα λοιπόν να αναδημοσιεύω πιο συχνά πράγματα δικά σου, για να ενισχύω το ρεύμα σου. θα σε περιλαμβάνω σε όλους μου τους διαλογισμούς και τις προσευχές μου. Δεν γνωρίζω μέχρι στιγμής πώς μπορώ να είμαι πιο χρήσιμη για σένα και για το έργο που καταβάλλεις πάνω στη γη. Όμως έκρινα ειλικρινές και σωστό να ακολουθήσω το ένστικτό μου και να απλώσω γέφυρα προς εσένα και το ρεύμα που εκπέμπεις.
Κλείνοντας, θα ήθελα απλά να σου πω ότι αμέσως μόλις μπορέσω, με την πρώτη κιόλας ευκαιρία, θα πάρω ένα καράβι και θα έρθω στην ακτή. θα περπατήσω στα στενά και θα έρθω να σου χτυπήσω την πόρτα. θα σου ζητήσω κατάλυμα για κάποιες μέρες και νύχτες, όσες κρίνω και όσες βγουν. να είσαι σίγουρος πως θα με αναγνωρίσεις και θα καταλάβεις πως είμαι εγώ. Απλά θα το ξέρεις.
Ωραία δεν είναι που μέσα σε όλες τις δολοπλοκίες που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή εγκάρσια στη γη μας, η απολησμοσύνη μας τελειώνει; Δεν είναι υπέροχο που οι ζωές μας έχουν τιμή και αξιοπρέπεια και επιμένουν με όλη τους τη δύναμη;
Ακούγοντας τον κοσμικό ρυθμό γινόμαστε αιώνιοι Δεν είναι λόγος αυτός μεγάλης ευτυχίας;

Με βαθιά εκτίμηση
Α.

Το παρόν γράμμα το έλαβα συστημένο με τα ΕΛΤΑ και το δημοσιεύω με την άδεια της συγγραφέως και αποστολέως του, επειδή μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον σε διάφορα επίπεδα.
γ.

The Other Wind Festival

Ραντεβού στη Σούγια να μιλήσουμε για την επανάστΗση του αξιακού συστήματος, για το οικοσύστημα, για την μετακαταναλωτική κοινωνία και την αναστροφή της καταστροφής του νεοφιλελευθερισμού και φυσικά για λογοτεχνία

Το αναξιόπιστο DNA της Ηριάννας και οι Σκουριές

Η Ηριάννα Β. Λ. καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή με μόνο στοιχείο ένα «χαμηλής ποσότητας και κακής ποιότητας» δείγμα DNA. Την Δευτέρα 17 Ιουλίου εξετάζεται η αίτηση αναστολής της.





Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων

[image error]

 Σκίτσο του Κάρλος Λατούφ για την υπόθεση της Ηριάννας, προς το Athens Live










Πριν από λίγες μέρες αθωώθηκε τελεσίδικα από το Εφετείο ο Τάσος Θεοφίλου, αφού έμεινε πέντε χρόνια στη φυλακή – καταδικασμένος κι αυτός πρωτόδικα να χάσει 25 χρόνια από τη ζωή του με μοναδικό «στοιχείο» ένα δείγμα DNA επάνω σε ένα καπέλο.

Καφκικές δίκες λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Αθώοι άνθρωποι βρίσκονται στη φυλακή με βάση αναξιόπιστα ψήγματα DNA επάνω σε φορητά αντικείμενα αμφιλεγόμενης προέλευσης και σχέσης με τις υποθέσεις που αφορούν οι δίκες.

Από το Φεβρουάριο του 2013, τα χωριά της ΒΑ Χαλκιδικής που αντιστέκονται στα σχέδια της Eldorado Gold βίωσαν ένα πρωτοφανές κύμα καταστολής και τρομοκράτησης. Οι κάτοικοι οδηγήθηκαν κατά δεκάδες στην Ασφάλεια Πολυγύρου ως ύποπτοι εγκληματικών πράξεων στις Σκουριές. Κρατήθηκαν για ώρες χωρίς την παρουσία δικηγόρου, ανακρίθηκαν με πρακτικές που προσιδιάζουν σε βασανιστήρια και εξαναγκάστηκαν με τη βία να δώσουν DNA. Για “νομικό Γκουαντάναμο” και για “συνταγματική εκτροπή” στη ΒΑ Χαλκιδική κάνουν λόγο οι δικηγόροι των κατοίκων.

Τα DNA των κατοίκων που δεν ταυτοποιήθηκαν, δεν καταστράφηκαν όπως ορίζει ο Νόμος και έτσι η «τράπεζα DNA» της Ασφάλειας Πολυγύρου, με τις ….«καταθέσεις» των Σκουριών, έγινε η μακράν μεγαλύτερη της χώρας. Μόνο από την Ιερισσό, περισότεροι από 300 κάτοικοι είναι μεγαλοκαταθέτες. Αυτό το νομικό ανοσιούργημα  καμία αρμόδια δικαστική αρχή, κανένας υπουργός Δικαιοσύνης, ούτε και ο κ.Κοντονής της «αριστερής» Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν το εξαφάνισαν. Η τοπική βουλευτής της Χαλκιδικής, Κατερίνα Ιγγλέζη, που εκλέχτηκε από τον Αγώνα, το ξεκαθάρισε: η Κυβέρνησή μας δεν επεμβαίνει σε θέματα της Δικαιοσύνης. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μια παράνομη «τράπεζα DNA». Στις Σκουριές, η κ.Ιγγλέζη και πολλοί άλλοι βουλευτές και σημερινοί υπουργοί, αγωνίστηκαν στο πλευρό των κατοίκων. Και το δικό τους DNA βρίσκεται σε κάποιο μπουκάλι νερού, σε ένα αποτσίγαρο. Αλλά σίγουρα δεν έγιναν καταθέτες στη τράπεζα της Ασφάλειας Πολυγύρου.

Οι δίκες φτάνουν στο ακροατήριο φέτος το φθινόπωρο. 75 άνθρωποι δικάζονται το Σεπτέμβριο και το Νοέμβριο για «εγκληματικές» πράξεις στον αγώνα για την προστασία του τόπου τους. Οι δικαστές του μικτού ορκωτού Κακουργιοδικείου και του εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης θα οδηγηθούν στη κρίση τους κυρίως από το DNA που βρέθηκε σε κινητά αντικείμενα όπως αποτσίγαρα, μπουκαλάκια νερού, ένα σκούφο και φυσίγγια κυνηγητικού όπλου – σε ένα βουνό διάσπαρτο από τα φυσίγγια κυνηγών. Κινητά «πειστήρια» που δεν βρέθηκαν στον τόπο του «εγκλήματος» αλλά εκατοντάδες μέτρα μακριά και παραδόθηκαν στην Αστυνομία από τους υπαλλήλους της εταιρείας. Το DNA, μαζί με τις συνομιλίες των κατοίκων με φιλικά και συγγενικά τους πρόσωπα, «δέθηκαν» με ευφάνταστα σενάρια από τους αστυνομικούς της Ασφάλειας και έτσι τους αποδόθηκε ο μισός περίπου ποινικός κώδικας, συμπεριλαμβανομένης της εξωφρενικής κατηγορίας της «ένταξης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση».

Στην επιστολή συμπαράστασης στην Ηριάννα Β. Λ., πάνω από 120 Βιολόγοι, Βιοεπιστήμονες και Ερευνητές, καταθέτουν τα επιστημονικά σφάλματα που εντόπισαν στην ταυτοποίηση του δείγματος DNA της Ηριάννας με το δείγμα που βρέθηκε σε γεμιστήρα εκτός όπλου. Και καταλήγουν:

Τα επιστημονικά πορίσματα που αφορούν σε γενετικό υλικό επιδέχονται διαφόρων ερμηνειών ακόμη και όταν προέρχονται από ποιοτικώς και ποσοτικώς αξιόπιστα δείγματα. Οι δικαστικές αποφάσεις κατά συνέπεια δεν μπορούν να βασίζονται μόνο σε αυτά, πόσο μάλλον σε περιπτώσεις όπως της Ηριάννας όπου το δείγμα έδωσε ελλιπέστατα και ανακριβή αποτελέσματα. Η τήρηση αυστηρών κανόνων και η θέσπιση αυστηρών πλαισίων κατά τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα έτσι ώστε να αποφευχθούν ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον. Ο κίνδυνος να παγιωθεί μια τέτοια πρακτική είναι κίνδυνος για το σύνολο της κοινωνίας.

Ο Τάσος και η Ηριάννα δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. H στοχοποίηση και η «κατασκευή ενόχων» από τους κρατικούς μηχανισμούς δεν αφορούν μόνο τον αναρχικό χώρο και τον φιλικό του περίγυρο, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Το πεδίο χρήσης αυτών των μεθόδων από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει πλέον και περιπτώσεις όπως την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Και αυτό αποτελεί κίνδυνο για το σύνολο της κοινωνίας.


Πηγή

Όλα για καλό: Αναγνωστική απόκριση από Ζωή Γ. (goodreads)

Zoi Gkatziona
Βαθμολογία: ★★★★★


Για μια ακόμα φορά πείσθηκα για τη χαρισματική πένα του Γιάννη Μακριδάκη. Με φόντο τη σύγχρονη προσφυγική κρίση ξετυλίγεται η ιστορία, η οποία χάρη στην πολυεπίπεδη πλοκή της, την αφήγηση που ρέει αβίαστα και τη γλώσσα με τα γοητευτικά στοιχεία ντοπιολαλιάς που κουβαλά, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπράβο!

Πηγή

Για την Ηριάννα: Η φωνή της Φωτεινής

Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ήτανε σταθερή και πένθιμη. Είμαι η Φωτεινή, μου είπε, η μάνα του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου…

Το Φωτεινή ή δεν το άκουσα ή το άκουσα και το απώθησα αμέσως, προτού προλάβει να τελειώσει τη φράση της, διότι πήγε ο νους μου ότι με πήρε τηλέφωνο η μάνα του Εφήμερου, του κατά κόσμον Κώστα Παπαδόπουλου, φίλου και συνεργάτη μου στο Thepressproject, που μόλις πριν δυο μέρες είχε πεθάνει, και έτσι μπερδεύτηκα, αρχίνισα να σκέφτομαι αν λένε Φωτεινή τη μάνα του και άλλα τέτοια διάφορα πικρά και θλιβερά. Ταίριαζε και το πένθος στη φωνή της.

… του συντρόφου της Ηριάννας, ολοκλήρωσε όμως η σταθερή και πένθιμη φωνή τη φράση της όσην ώρα σκεφτόμουν τον μακαρίτη φίλο μου, κι εγώ έκανα τότε μια επιτόπου στροφή στη σκέψη μου και πήγα στο άλλο τρομερό θέμα των ημερών, το ζήτημα αυτού του κοριτσιού, που ακούει στο όνομα Ηριάννα και έχει θέσει ένα άβολο αίσθημα αδικίας στη ζωή μας το τελευταίο διάστημα, αφού οδηγήθηκε στη φυλακή με την γνωστή δικαστική απόφαση.

Τα βιβλία σου, μου λέει συνεχίζοντας η σταθερή και πένθιμη φωνή, κυκλοφορούν χρόνια μέσα στο σπίτι μας, τα διαβάζουν τα παιδιά μου, συγνώμη που σε παίρνω τηλέφωνο αλλά έχω πια απελπιστεί, τρεις καρκίνους έχω περάσει, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα δεν μπορώ να το αντέξω.

Κάπως έτσι μου τα έλεγε η μοιραία γυναίκα, και μετά μου εξήγησε ότι ο γιος της και η Ηριάννα παντρεύτηκαν στο Μεταγωγών και το κορίτσι οδηγήθηκε στις φυλακές στη Θήβα, και το αγόρι και η ίδια η μάνα του έχουν μεγάλη πίκρα και βάρος στην ψυχή τους και δεν μπορούν να το αντέξουν όλο αυτό που της συνέβη της κοπέλας, και να γράψω, μου ζήτησε, ένα κείμενο υποστήριξης για την Ηριάννα, να μην αρκεστώ μόνο στην αναδημοσίευση και συνυπογραφή του κειμένου του Θανάση, όλα μαζί μου τα είπε η σταθερή και πένθιμη φωνή της Φωτεινής δίχως καθόλου να ραγίσει.

Αμέσως τότε σκέφτηκα ότι κάλλιστα με μια παρόμοια δικαστική απόφαση ίσως μπορούσα και εγώ να κατηγορηθώ και να οδηγηθώ στη φυλακή, αφού τα παιδιά αυτά διάβαζαν τα βιβλία μου, ίσως και ο Θανάσης, αφού άκουγαν σίγουρα τα τραγούδια του. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά αυτό από τη σχέση της Ηριάννας με την τρομοκρατία, ένα αμφισβητούμενο τεστ dna είναι σαφώς υποδεέστερο τεκμήριο από μια αδιαμφισβήτητη πνευματική συγγένεια. Αν φτάσαμε στο σημείο να ποινικοποιούμε τον Έρωτα, μπορούμε πια να κάνουμε το ίδιο και με την Τέχνη. Είπα στην Φωτεινή ότι θα γράψω κάτι κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Έκανα μέρες να συνέλθω από όλο αυτό. Οι σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου ήταν πάρα πολλές. Αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω τι να γράψω άλλο Φωτεινή εκτός από το ότι έγινα αυτήκοος μάρτυς της αλήθειας σου, του πόνου σου και της απόγνωσής σου. Δεν μπορώ να γράψω τίποτα πιο δυνατό από τα συναισθήματα, όχι απλά της μάνας του κοριτσιού που αδικείται, αλλά της μάνας του αγοριού που εξαιτίας του αδικείται το κορίτσι, και νιώθει έτσι διπλό το βάρος της ευθύνης και της ίδιας της της ύπαρξής.

Ειλικρινά, έχω απομείνει άναυδος και ανήμπορος πια να εκφράσω με λέξεις την απογοήτευσή μου για την κατάντια των ανθρώπινων κοινωνιών, που στη σύγχρονη αυτή εποχή του χυδαίου νεοφιλελευθερισμού των αγοραίων ηθών και δικαίων, ανάμεσα σε όλα αυτά που είναι σε θέση να διαπράξουν, μπορούν και να στερούν χωρίς σπουδαίες και στέρεες αποδείξεις τόσα χρόνια ζωής από ένα νέο κορίτσι, ερμηνεύοντας απλά και κυνικά κάποιους νόμους τους.

Προσωπικά μου αρκεί η σταθερή και πένθιμη φωνή της Φωτεινής, αυτής της μάνας, που μες στην απόγνωσή της και στην προσπάθειά της να βοηθήσει το κορίτσι του γιου της, έφτασε να τηλεφωνήσει ως και σε μένα, για να μου ζητήσει συμπαράσταση. Μου αρκεί το συναίσθημά της που μου μετέδωσε, για να πεισθώ ότι το κορίτσι είναι αθώο και να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου με όλους τους άλλους που ζητούν επιτακτικά να αποφυλακιστεί αμέσως και να επανεξετασθεί η υπόθεσή της, γιατί μας κάνει να νιώθουμε τύψεις ως κοινωνία η δικαστική απόφαση της φυλάκισής της.

Γιάννης Μακριδάκης