Inge Misschaert's Blog, page 3

Over Ginny, die er nog niet eens is

De kogel is door de kerk: de hond komt er.
We praten er al jaren over. Dochterlief wilde er al een nog voor ze kon lopen. Maar nooit kwam het ervan.
Ooit, zeiden we altijd. Als de verbouwing achter de rug is, of als de auto vervangen is. Als de kinderen wat groter zijn, misschien. Wie weet, komt hij er dan wel.
We gingen vaak naar de hondjes van de kennel in de buurt kijken, erg vaak. Dochterlief helemaal verliefd, niet weg te slepen bij de pups.
Het kan nu nog niet, zeiden we. Nog even wachten, even geduld.

De jaren verstreken, we keken en aaiden, smachtten en zuchtten en stelden nog wat uit. Als jullie wat groter zijn, zeiden we. Dan kun je hem zelf gaan uitlaten.

Inzicht kun je vergelijken met onverwacht vallen en tegen de betontegels smakken: ineens staart de waarheid je in het gezicht en wordt duidelijk dat al dat uitstellen er waarschijnlijk voor zorgt dat het er nooit meer van komt.

En vorige week, toen we weer eens allemaal smolten voor zo'n hondensnoetje, hebben we de hondenknoop doorgehakt. Dochterlief krijgt hem voor haar vormsel. Jammer dat ik geen foto nam van haar gezichtje toen we het haar vertelden ;-)

Ze komt er, onze Ginny (want zo gaat ze heten) en ze wordt ongeveer dit (smelt!):




De stapel boeken die ik uit de bibliotheek sleepte, ligt naast mij en bedelft haast mijn toetsenbord. Natuurlijk kun je niet alle wijsheid uit boeken halen, maar aangezien ik een geheugen als een olifant heb, kan ik me maar beter voorbereiden door zoveel mogelijk te weten.

We vonden bij toeval een hele lieve mevrouw die ons aan een aantal fokkers gaat helpen, want de kennel in de buurt blijkt niet zo geschikt te zijn. We kijken al uit naar het bezoeken van die fokkers, alles wordt er weer een beetje 'echter' door. Puppyklas en rolbeurten bij het uitlaten staan op de planning. Dochterlief pakt met plezier de stofzuiger vast, want we 'oefenen' nu al dat de hond er al is en dan moet er elke dag gezogen worden in de huiskamer.

Ik print een lijst uit met wat het dier allemaal nodig heeft: mand, bench, speeltjes, drinkbak, kussen, lijn, ... Elke maand mag dochterlief één ding uitkiezen (wat zo'n beetje elke maand Sinterklaas wordt denk ik!) en dat zetten we opzij (lees: op haar kamer dus). Het aftellen verloopt dan wat vlotter en zo wordt de kost eind mei wat kleiner. Denken we.

Het zal niet van een leien dakje gaan, dat geldt voor de meeste dingen in dit leven. Maar ik heb een visioen van spelende dochter en hond, vrienden voor het leven en dat ze dan misschien heel even kan vergeten dat diabetes haar leven (en dat van ons) op zijn kop zette, waardoor ze in één klap volwassen moest worden, voor een stuk. Het bevalt me, dat visioen.

Tot vertels,

Inge


 

Vertellementen en nog veel meer

Heel kort, dit: vandaag met de zon op mijn rug heb ik wat bedenkingen gemaakt.

Onder andere dit: een blog is een beetje als het dagboek dat ik vroeger als kind bijhield. Soms schrijf ik veel en soms komt het weken- of zelfs maandenlang niet van. Ik wind er me niet meer over op, want uiteindelijk komt het toch door te druk of te veel werk of gewoon leuke dingen waar niet meteen iets van op papier (scherm) moet.

En dit: Vertellementen heb ik de blog genoemd en dat ga ik letterlijk nemen. Vertellementen, dat hoeft niet alleen verzonnen te zijn, dat hoeft niet over één ding te gaan, dat kan gewoon over vanalles zijn, over boeken, of een verhaal dat ik schrijf, of over de tuin.

Vanaf nu doe ik mijn best (noem het een vroeg voornemen) om vaker te bloggen. Om van gelijk wat een vertellement te maken. En ik ga niet wakker liggen van het feit dat het hier een tijdje stil blijft. Dan betekent dat gewoon dat ik iets anders aan het doen ben. De strijk of zo. Of een spelletje met de dochter en de zoon. Of een spontaan Halloweenfeestje, zoals gisteren, dat heel leuk eindigde met gezelschapsspelletjes en uitliep tot in de vroege ochtend.

Tot vertels!

Inge

Mirabelle, ma belle

Vandaag plukte ik de laatste vruchten van de mirabellenboom in de tuin, tenminste, die waar ik bij kon tussen al dat spinnengeweld. Op een wiebelig laddertje in de late namiddagzon die al zwaar en zwoel was van onweersdreiging. De spinnen gingen meestal opzij en mijn vergiet werd voller. Ik plukte een vrucht waar een soort halve pop aan hing die tot mijn verbazing bewoog. Er zat een bij in, die verwoede pogingen ondernam om zichzelf te bevrijden en daar toch niet in slaagde. Ik kreeg er bijna medelijden mee.
De lucht werd donkerder en er stak een wind op die de dreiging nog groter maakte. Op nog geen minuut werd het bijna avond - midden op de dag. Net op tijd was ik binnen met mijn vergiet. Terwijl de regen op het dak kletterde en bliksemschichten elkaar in de lucht achterna zaten, maakte ik een crumble voor de hongerige maagjes die om vier uur zouden thuiskomen. Met vanillepudding als saus, dat is zo ongeveer hoe de hemel moet smaken.
Ik denk aan de bij die nu vast ergens in de bijenhemel nectar eet en gooi ramen en deuren wijd open. De lucht is nog steeds zwoel, maar ruikt naar zomer en gras en regen en crumble met een zweempje vanille.

ABC

Het nieuwe boek is af en opgestuurd. Dat is altijd spannend, maar nu is het nog spannender, want het gaat om mijn eerste roman voor volwassenen. En dat betekent dat ik toch een beetje van nul leek te beginnen.
Afwachten is erg lastig, maar om nu meteen in een ander boek te springen, dat nu ook weer niet. Eerst moet ik wat op verhaal komen, ontverhalen.
Dus maak ik andere plannen. Bijlezen is er één van: er liggen stapels prachtige boeken klaar, veel leesplezier voor tussendoor dus. En dan ook twee kortverhalen schrijven, de ideeën liggen klaar in mijn schuif en de zin om ze te schrijven is er ook al.
Maar nu nog even niet.
Ik kreeg een leuk plannetje voor deze blog: ABC-bloggen. Niet nieuw, dat idee, en ook niet van mij, maar ik vind het wel iets hebben. Ik zet er voor mezelf nog een uitdaging bij: als ik wil bloggen, kijk ik om me heen en het eerste wat ik zie of wat in me opkomt met die letter, daar blog ik over.
Tot zo ;-)
Inge

Balanceren op een slappe koord

Leven is balanceren op een erg slappe koord, ge moet het mij niet vertellen.
Op de foto ben ik een pagadderke van nog geen drie. Ik zit bij mijn mémé aan de livingtafel, waarschijnlijk op een stapel kussens en ik klem een kort potlood tussen mijn vingers. Voor mij ligt een oude agenda en ik schrijf. Ik denk niet dat ik weet dat mémé een foto maakt.

Zesendertig jaar later hangt de foto naast mijn werkplek. Voor mij vertelt dat beeld een heel boek. Bijna veertig, een mens staat er al eens bij stil. Ge zult zeggen: ''t Is pas in januari, doe nu niet onnozel.' En: 'Een midlifecrisis, dat is precies iets wat ge moet hebben, of ge zijt niet normaal.'
 Misschien hebt ge gelijk. Maar na zo'n vijfentwintig jaar als een hogesnelheidstrein geleefd te hebben, begin ik nu wat vaart te minderen. Gas terugnemen, gelijk men zegt, de druk van de ketel halen. Want als de druk te hoog is, dan is het eigenlijk al te laat. Dat heeft mij een decennium gekost, dat doorkrijgen.

Ik heb hoogtevrees. Geloof mij: een krukje van dertig centimeter en ik bibber en beef. Dat maakt balanceren heel moeilijk en het evenwicht ook. Er is een tijd geweest dat ik niet kon falen. Misschien ben ik miskweekt: ook thuis was fouten maken niet eenvoudig. Het was een warm nest om in op te groeien, dat wel. Misschien te warm en dan is de sprong naar buiten wel heel koud en het dal erg diep om uit op te klimmen. Maar toch zou ik het voor niets willen ruilen. Zonder dat was ik niet mij.

Balanceren blijft heel moeilijk. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat je mindere momenten moet hebben om de betere te herkennen. Dat je niet kunt weten wat goed is als je niet weet wat slecht is. Dat in elk slecht ding iets goeds zit en omgekeerd. Dat kleinheid in de kern reusachtig kan zijn. Dat een evenwicht bereiken betekent dat je evengoed nog kunt vallen. Maar dat je ook weet dat sommige dingen de val verzachten en dat opstaan en weer voortdoen veel makkelijker gaat.

Ik zeg niet dat ik er al ben. Dat zeg ik niet. Ooit kom ik er misschien. Zeg nooit nooit, zei mijn moeder altijd, die nog wel meer van die wijsheden bezit. Zo halverwege dat slappe koord klem ik dat potloodje nog vaster in mijn hand.
En ik knik.
Dat het goed is, voor nu.

Ik ben trouwens nog altijd op zoek naar dat plastieken tafelkleed van op de foto.

Inge

Klein Baas

Vertaald in het Nederlands als 'Klein Baas' en ook verfilmd, als 'The Power of One', met onder andere Armin Müller -Stahl in de rol van de professor.
 
Ik kreeg het boek rond mijn zestiende van mijn tante (de tweede vrouw van mijn overgrootvader, die voor de rest nogal gemeen was, maar dat is een ander verhaal). Ik was en ben een veellezer en dit verhaal blies mij compleet van mijn sokken. Ik heb altijd veel gelezen en er was niemand die me vertelde wat ik wel of niet mocht lezen en dat beschouw ik nog altijd als een zegen. Zelf ontdekken is goud waard. Of zoals een prof in zijn colleges Middelnederlandse letterkunde terecht vertelde: 'Om te weten wat goed is, moet je ook weten wat slecht is.'
The power of One paste qua thematiek perfect in mijn wereld: ik was niet populair, had maar één vriendin die een jaar hoger zat dan mij en ik overleefde in de middelbare school met weinig tot geen aansluiting bij leeftijdsgenoten. In die zin was ik ook een eenling, net als de hoofdpersoon in dit boek.
Maar ik was ook naïef en hier las ik over een kind van zes dat het slachtoffer wordt van de politiek van Zuid-Afrika, over machtsmisbruik, over Nazi-Duitsland en de consequenties voor Duitse geleerden, over gevangenissen en apartheid, over Afrikaanse denkwijzen en wijsheden, over goed en kwaad, dat helemaal niet rechtlijnig is, over schaakpartijen die lang duurden, over opgroeien en over geloof. Over boksen, wat helemaal niet mijn ding was, maar waar ik me wel iets bij kon voorstellen, want in die tijd heb ik ook één keer mijn vuisten gebruikt.
In het derde middelbaar had ik de gewoonte om tijdens de pauzes naar de bibliotheek te vluchten. Daar verdween ik een kwartier in een boek en dat was genoeg om de rest weer aan te kunnen. Wat had ik aan een speelplaats waar ik gewikt en te licht bevonden werd? Waar ik het mikpunt van pesterijen was? Ik paste voor de eer.
Maar een van de pestkoppen was mij gevolgd en trapte letterlijk de hele gang door op mijn hielen. De emmer liep over en daar kwam ik voor het eerst in mijn leven op voor mezelf, zonder na te denken over de consequenties van mijn daden, pal voor de klas vol leraren, die als een bende opgeschrikte kippen naar buiten stoven. Ik heb toen een paar rake klappen uitgedeeld, net als PK in het boek.
Ik maakte een klik als jonge tiener en hoewel het pesten nog een tijdje doorging, besefte ik dat voor jezelf opkomen levensnoodzakelijk is. Ik leerde niet dat je van boeken aan het vechten slaat, maar dat niet op je kop laten zitten belangrijk is. En hoewel dat zelfvertrouwen niet over één nacht ijs ging, leerde ik toen dat je vuisten ballen vaak helpt. En dat de eenling wel een kracht heeft, en dat die van binnen komt. Nog later besefte ik dat die kracht in mij door mijn pen ging en dat was een beetje als thuiskomen en mezelf vinden, net als PK. Een boek dat mij veel geleerd heeft, Klein Baas.
Er zijn er nog.

Launching a book .. and myself!

Een titel in het Engels, omdat een andere taal de lading soms beter dekt. Gisteren lanceerde ik samen met Inge Bergh onze boeken 'Schaak' en 'Moordgriet'. Boekhandel Raaklijn in Brugge stelde gastvrij en verlicht haar deuren wagenwijd open. Zeg nu zelf: wat is er beter dan een boekhandel om een boek de vrije vlucht te geven? Hapjes, drankjes, gitaarmuziek en de heerlijke stem van Paulien Bousson: het was gewoon helemaal af en met nog een geweldige opkomst ook!
Nadien ging het richting zee met een bevriend koppel en kroost. Het was zo'n gouden dag die warmer en warmer werd, met zeewind in ons haar en een ijsje dat erg smaakte in de hand. De zee is eindeloos in al haar facetten. Ik kan er uren naar kijken. Kinders genoten van zand en zee en wij van babbels en zeegeruis en de tijd draalde wat.
De avond eindigde op een terrasje waar we al jaren komen. Kinderen zaten als echte ontluikende pubers aan een tafeltje apart en vonden dat geweldig. Wij ouders genoten van de relatieve rust en de zee die nog altijd kwam en ging en een strand vol pubers die toch nog een zandkasteel bouwden. De zon bleef maar gloeien en wij op den duur ook.
Gouden dagen die gloeien lang na.

Dagen met gouden randjes

 Je zou denken dat je ze in de zevende hemel moet gaan zoeken, die dagen waar je nog dagen, weken, jaren van kan nagenieten. Maar zo veraf zitten ze niet.
Soms komen ze op je af, onverwacht.
Dan heb je een onverwacht cadeau in je handen, met een grote strik eromheen.
Soms plan je ze, en tel je er maanden of weken voor af: dat zijn ook dagen met gouden randjes.
De voorpret is al het halve genieten.
En soms plan je ze niet, maar steel je ze, op een onverwacht moment.
Op een moment dat je voelt: dit is zo'n dag. Dit kan er eentje worden.
Vandaag was zo'n goudenrandjesdag.
Er stond veel werk op het programma, maar toch heb ik me deze dag toegeëigend.
Tijd gestolen.
Het gezelschap van de kat, talrijke mokken thee en wat inspirerende muziek, het manuscript en de woorden die al zo lang geschreven wilden worden en die in een gestaag ritme de witte pagina's vulden.
Zelfs ophouden met schrijven was geen straf, het was goed zo.
Met het hoofd in de wind op mijn fiets langzaam weer tot de wereld komen, het gevoel laat zich moeilijk in woorden vangen.
Het was een dag die kabbelde op het ritme dat ik bepaalde.
Morgen en overmorgen weer deadlines halen, maar om deze dag gaat alvast een gouden randje.

Roze cirkeltjes van hoop

Vandaag kreeg ik goed nieuws. Erg goed nieuws.
Zou het dan toch lukken? Zou het mogelijk zijn? Een transplantatie van bètacellen, zodat dochterlief geen vier prikken meer per dag moet krijgen.
Het lijkt een droom, een onwerkelijkheid, een soort van mokerslag, omdat ik toch ergens in dat lot probeerde te schikken, dat wrede lot, dat het leven van mijn mooie kind, ons mooie perfecte kind, zomaar eventjes overhoop zette.
Had het lot mij maar eventjes gepolst. Ik had het met graagte op mijn schouders genomen. Met liefde. Vier keer prikken per dag. Geen probleem. Eitje.
Mijn dochter vier keer zien prikken per dag is andere koek, die stevig op de maag blijft liggen. En een erg bittere nasmaak nalaat.
De mokerslag kwam vandaag ook bij haar. De hoop in die ogen: kan het echt? Wanneer? Moet ik dan verdoofd worden? Waar geven ze de prik dan? De onrust in die ogen.
Ik moest even slikken.
Het dapperste kind ter wereld, dat zichzelf lijdzaam elke dag vier prikken geeft, maakt zich zorgen over een narcoseprik.
'Het is vast een maskertje,' troost ik, al lopen de rillingen me over de rug.
Ik ben geen narcosemens, dat vind ik eng.
Tijdens de afwas gaan de traantjes vloeien, wat gaat er veel door zo'n kinderhoofd.
Dat het niet leuk is om dat te hebben.
Nee, troosten wij.
Dat we het van haar zouden willen overnemen.
Dat ze nog wel geluk heeft, want, het zijn toch maar vier kleine prikjes.
En dat haar bloedwaarden zo super staan.
En dat ze keicoole nieuwe oorbellen heeft gekocht.
Sleutels, vleugels en langspeelplaten.
De sleutels tot geluk, denk ik. En vleugels om haar dromen waar te maken.
Zingend, waarom niet.
En dan loopt ze zingend de keuken weer uit, een huppel in haar benen.
'Ik maak een tekening voor jou,' lacht ze.
Wie troost nu wie?
Maar er is Hoop.
Hopen Hoop.

Lijstjes

 

Verdraagzaamheid Boodschappen doenAnders zijnLijstjesEen hoofd vol van wat dan ookDe wereld draait doorEen tante en een heel belangrijke behandelingNog meer lijstjesBrievenschrijvenEen boekje over het leven simpeler maken
Toen ik nadacht waarover ik dit keer wilde schrijven, schoten al deze dingen meteen door mijn hoofd, in die volgorde. En terwijl ik ze een voor een op een notitieblaadje schreef, bedacht ik ineens dat dit wel een heel leuk onderwerp is om over te schrijven. Lijstjes. En toen het dan ook nog eens op Facebook de revue passeerde, ging ik helemaal overstag.

We zijn eigenlijk altijd wel iets aan het doen. Ik betrap mezelf regelmatig op ergernis over de stomste dingen. Een kwartiertje te vroeg bij de muziekacademie om de kinderen op te halen: oef, wat moet ik met die tijd? Te kort om ergens heen te gaan, erg lang om daar zomaar even te staan. Want ergens staan is eigenlijk je tijd verlummelen, toch? En dan begin je van de weeromstuit maar te denken aan de dingen die je allemaal zou kunnen doen, of de dingen die je nog moet doen voor je uitgeput in de sofa of in bed kunt neervallen. Om dan weer te zoeken naar wat dringend moet: dat ene tijdschrift doornemen, want het is al van vorige week en morgen komt het nieuwe al. Of dat boek dat zo'n hype is, dat je het maar gekocht hebt, want een mens moet toch mee met zijn tijd.

Thuis worden kinderen, boodschappen en boekentassen het huis in gedirigeerd en naar de juiste plaatsen gekatapulteerd, wordt een oven aangezet (lekker snel), een computer opgestart en huiswerk opengeslagen (al dan niet van mijn kinders of van mijn leerlingen ;-) en als de nood hoog is, wordt ook een wasmachine gedraaid.

Terwijl de fisherman's pie (heerlijk én lekker makkelijk!) in de oven gaar wordt, maak ik een reuzenmok thee en blader door het nieuwe extra magazine van Flow: Simplify your life. Een gat in de markt, zulke boeken, als je het mij vraagt. Want hoe meer we hebben en bereiken in dit leven, hoe meer we willen, hoe gestresster we rondlopen - of hollen - en hoe verder we daardoor van ons doel afstaan.

Er is natuurlijk niks mis met ambitie. Een doel nastreven. Een lijstje afwerken, punten afstrepen, dingen aanvinken, we kennen het allemaal. En ook het gevoel van thuiskomen van de supermarkt, de boodschappen uitpakken en net dat ene ingrediënt voor dat heerlijke gerecht vergeten zijn. Omdat een boodschappenlijstje maken ook niet altijd simpel is, want meestal zit je tegelijkertijd ook wat anders te doen. Ik toch.

Als ik brieven schrijf, stel ik ook een lijstje op. Op een blaadje zet ik alle onderwerpen waar ik het over wil hebben. Noem het gek, maar zo vergeet ik niets. De volgorde van de onderwerpen wordt door de brief bepaald, dus nee, ik zet geen nummertjes. Zoveel onderwerpen zijn het ook weer niet, al zijn de brieven - meestal - wel een aantal vellen voor en achter. Met de hand schrijven is heerlijk, maar het neemt tijd in beslag. Eigenlijk moet je er vooral aan beginnen zonder op de tijd te letten. De letters en de woorden met aandacht en liefde vormen, alsof je een kind bent dat met zijn tong tussen zijn tanden zijn eerste letters schrijft. Hoe trots was ik op dat eerste velletje kalkpapier: 'mama, ik kan schrijven!'

En dan loopt de dag teneinde. De meeste punten op het lijstje zijn afgevinkt en we hoppen doelloos op FB van het ene naar het andere bericht (met dat balkje rechtsboven zien we als kleine Big Brothers en Big Sisters alles wat iedereen zegt of doet, of dat lijkt toch zo), voeren een chatconversatie, soms met meer tegelijk, loeren het prikbord van anderen af: wat doet die? En die?, lezen onderwijl nog eens een verdwaalde mail of laten een reeks snoepjes tegen elkaar ontploffen, klagen steen en been over nog maar eens sneeuw en bekijken toch nog snel even dat leuke filmpje dat net op het steeds scrollende prikbord is verschenen.

Verdraagzaamheid was vandaag die ene man van zuiderse origine die zich in de supermarkt langs de hele lange rij overvol gevulde karretjes haastte, een pakje luierdoekjes in de lucht stak en vrolijk glimlachend riep: 'Ik heb maar één ding mee, ik ga voor, okee?' en dat ook prompt deed. De kassierster die boos uitriep dat meneer dat niet aan de klanten had gevraagd en of wij, de rijtjesklanten het daar wel mee eens waren? We waren het ermee eens en de man betaalde snel zijn doekjes. In het buitengaan riep hij nog eens 'dank je wel'. De rijtjesklanten hadden er allemaal hun eigen mening over en de kassierster had rode konen van opwinding. En ik vroeg me af of ik de enige was die blij was dat hij zijn doekjes had gevonden, om zijn kind (of kinderen?) te kunnen verschonen. We staan wel heel snel met een oordeel klaar. En dan denk ik terug aan de klas, waarin een spel werd gehouden. Een spel met veel voorbeelden om aan - den - lijve te ondervinden hoe anders iemand kan zijn.

En zo draait de wereld door, om en om en om haar as en we worden soms duizelig van onze eigen haast. Opsommen wat er op één dag door onze hoofden gaat, is onbegonnen werk en toch slapen we soms in met een hoofd dat nog veel te vol zit. En er moet eerst iets ergs gebeuren voor we in staat zijn om alles in proportie te zien. Om te beseffen dat je maar één ding tegelijk goed kunt doen. Dat je niet alles moet gedaan/gezien/beleefd/meegepikt hebben. Iets meepikken lijkt me geen goed idee. Wat je doet, moet je goed doen, uit volle borst en van ganser harte. En dat vergt keuzes en we weten allemaal: die kiest, verliest. Voor mij luidt het spreekwoord anders: wie ergens voluit voor kiest, wint een hoop aan verdieping en kwaliteit. En ik denk aan de tante, die heel duidelijk kiest voor de behandeling en als het even kan: genezing en nog wat tijd. Ik klik alvast heel duidelijk op: 'vind ik leuk'.

Alle onderwerpen van mijn lijstje zijn afgevinkt. Job done :-)