Inge Misschaert's Blog, page 2

Over voetbal, een halve banaan en mijn eerste Moleskine

Ik heb niets met voetbal. Toen ik vroeger ging babysitten, had ik zoveel last van mijn overmatige verbeeldingskracht, dat ik op de tv naar het voetbal keek, omdat dat het enige 'programma' was, waar ik niet bang van werd. Vreemd huis, vreemde schaduwen, hoekjes en geluiden. Het was niet voor mij weggelegd, het voetbal. Het babysitten ook niet.

Toch doet dit WK me iets, al heb ik er nog maar twee wedstrijden van gezien (televisie mét kabel bij vrienden) en eentje gehoord (samen met echtgenoot met ons oor tegen een box, dat was de wedstrijd tegen Amerika). De eensgezindheid tussen de fans (en de af-en-toe-fans), dat doet toch wat. Nog nooit zoveel vlaggen gezien op straat. Niet op 21 juli. Niet op de dag van de verkiezingen. Maar bij een WK tonen we kleur. Zie je wel.

Gisterennacht was voetbal ook weer via radio, afgewisseld met controleprikjes bij de dochter. We moesten toch wakker blijven: de twijfel-hypo (61 om half twaalf), werd na een uur een echte hypo (46 om één uur). Fanta en een halve banaan bleken een uur later het tij te doen keren (86 om half twee), maar een moederhart is nooit zeker, dus toch maar nog eens om twee uur checken: 186. Te hoog, maar oef. Tussendoor even gespiekt op de smartphone naar de uitslag van de match: het wordt Duitsland-Argentinië zondag, fluister ik echtgenoot toe. Hij gromt een beetje, ik ben niet zeker of dat feit geregistreerd is, zo midden in de nacht, ruim na spokenuur. Zondag voetbaldag, zeker weten. Misschien wel op een scherm en anders is er nog de radio.

Gisteren een halve dag naar Gent gereden. Vakantie in eigen land maakt dat zelfs regendagjes niet zo erg zijn. En het werd een leuke namiddag: browsen in een heerlijke boekhandel (ook met een hypo, gelukkig serveren ze daar chocolademelk) en daarna nog een andere winkel in voor de spelletjes voor zoon- en manlief. Oogst van de dag zie je hieronder, boeken voor mij (Jane Austen, Alan Bradley, Gent), boek 'Vechten voor je leven' voor dochterlief, Adrian Mole (nostalgie!) en Razende Romeinen voor zoonlief en dan zag ik nog de film Grand Budapest Hotel staan. Couldn't resist.


In de boekhandel staat een tafeltje waar een waar Walhalla uitgestald ligt: schriftjes en schrijfdingen, boekenzakken met leuke opschriften, postkaarten met quotes van Jane Austen, kortom, een tafel waar ik hebberig van word en mijn portemonnee lichter. Denkend aan verbouwingsplannen, kinderen naar het middelbaar en boekenkasten die uit hun voegen barsten, heb ik me manhaftig omgedraaid, maar voor die mooie schriftjes van Moleskine ben ik toch bezweken. Het is de eerste keer dat ik ze koop. Een schrijver zonder schriftje, geef toe ... Da's als een voetballer zonder bal, toch?

Het is kwart over zeven, mijn eerste mok koffie is uit, de hond snurkt en ik grijp nu naar dat eerste schriftje.

Schrijfgroet,

Inge

Over vanalles en over de hond, die een wind liet

De hond snurkt. Ik vind het aandoenlijk, vooral omdat ze  ligt zoals een hond kan liggen: op haar rug met haar poten wijd open. Volgens mij heeft ze net een wind gelaten, maar dat kan me niets schelen. Het is tien voor acht, maar ik ben al op van half zeven. Ik ben een ochtendmens, dat blijkt uit het feit dat ik altijd wakker ben om half zeven, hoe laat het ook geworden is.

Hier in huis zijn weinig ochtendmensen, behalve de hond en ik dan. Ik heb eigenlijk nooit begrepen wat er zo fijn is aan uitslapen. Je wordt wakker met een moe en zwaar hoofd en tot overmaat van ramp is het mooiste deel van de dag al voorbij. Vooral in de zomer is het fantastisch om de dag te zien ontwaken. De hond dwingt mij naar buiten, maar daar moet ze niet veel moeite voor doen.

Een dag die ruikt naar nieuw is veelbelovend. Alles kan en de tijd is oneindig. Wat zullen we vandaag eens gaan doen is een vraag waarop zelfs niet meteen antwoord nodig is. Alles kan. Ik kan lezen of wat door het huis dwalen. Ik kan naar buiten slenteren en daar tien dingen tegelijk doen, of gewoon in mijn luie stoel neerzakken. Ik kan de hond uitlaten als ik daar zin in heb. Huishoudelijk werk kan, maar hoeft niet, want dat kan straks ook nog wel. Misschien, als ik zin heb. Het zijn weer dagen met gouden randjes erom heen.

De hond speelt met haar pluche varken en ik denk aan gisteren. Rondstruinen in de boekhandel, een brief afwerken, naar de hondentraining waar Ginny voor het eerst zwom (en blijkbaar kunnen honden dat niet zomaar meteen). Lezen in John Steinbeck (Reizen met Charley), zomaar, midden op de dag, een spontane barbecue (dat moet hier wel, met veranderlijk weer), een spelletje Trivial (Ik verloor, maar het blijft mijn lievelingsspel) en nog wat afleveringen van Keeping up Appearances. Op tijd en stond een natje en een droogje, niet te veel, maar net genoeg.

Het is acht uur. Ik ga een ontbijtje verzinnen. We maken er vandaag gewoon een lazy sunday van. Ook al is het dinsdag. Geen hond die het verschil merkt. Welke bakker zou er al open zijn?

Vakantiegroet,

Inge

Wat ik zo leuk vind aan vertellen over schrijven

Gisteren gaf ik een schrijfcursus in Brugge. Het was niet de eerste keer dat ik zo'n cursus gaf en toch heb ik iedere keer weer gezonde kriebels als ik de 'leerlingen' in mijn 'klasje' zie binnenkomen. Uit lichaamstaal kun je heel wat afleiden en ik hou ervan om mensen te observeren.

Sommigen komen bedaard binnen - of dat lijkt toch zo - en gaan meteen zitten. Anderen dralen nog wat in de gang, niet helemaal zeker of ze de klas al binnen mogen gaan. Er wordt rondgekeken, misschien al eventjes in de cursus gepiept, sommige mensen gaan gezellig naast iemand zitten, anderen slaan een stoel over om nog even een eilandje voor zich alleen te hebben (doe ik ook ;-) en nog anderen halen meteen pen en papier boven, in de aanslag om te beginnen. Er hangt een sfeer van verwachting in de lucht.

Het doet mij nu al denken aan die eerste september, waar ik zo van hou. Als kind vond ik die eerste schooldag heerlijk. Terwijl mijn broers zuchtten en zeurden en niet in beweging waren te krijgen, stond ik aan de voordeur te trappelen van ongeduld om te vertrekken. Naar school! Naar een nieuwe klas! Nieuwe boeken, verse schriften, pennen die nog naar de verpakking ruiken. Het is voor mij nog steeds het walhalla.

Zo'n cursusdag komt er heel dicht bij in de buurt. Ook hier heb je een klas, nieuwe leerlingen, een cursus. En heel eventjes heb je contact met mensen. Een dag lang. De onwennigheid is er na een paar minuten al vanaf en af en toe zijn er mensen die elkaar al kennen van een vorige cursus of 'van ziens'.

Sommigen zitten zich af te vragen: kan ik het wel? Wat zit ik hier te doen? Iedereen kan het vast beter dan ik. Anderen zitten dan weer op het puntje van hun stoel, klaar voor de actie, en in al hun ongeduld beseffen ze niet dat de cursus al een tijdje bezig is.

Elke keer weer besef ik hoe geweldig het is om mensen in hun zoekproces te mogen begeleiden. Te zien hoe ze door de oefeningen openbloeien, af en toe een eureka-moment hebben, hoe de dromen in hun ogen op het papier bloeien. Het driftig gekras van pennen op papier is heerlijk om te aanhoren. Het doet mij denken aan mijn eigen schrijfambities, het brengt mij terug naar het begin van mijn eigen schrijfproces en het vallen en opstaan dat daarbij hoort.

Het geeft mij ook weer zin om achter mijn laptop te gaan zitten en te schrijven tot ik niet meer van de wereld weet. Het leidt mijn blik een beetje af van die horizon aan het einde van de weg - ik hoef niet meer zo nodig te weten wat er nu precies achter die bocht zit.

Zijn we niet met ons allen reikhalzend op zoek naar De Zin van Het Leven? Op zulke dagen raakt dat besef mij vol in het gezicht. En dan moet ik denken aan de spreuk die ik ingelijst in mijn hal heb staan:




Schrijfgroet,

Inge

Boeken

Na een hels druk voorjaar is het nu dan eindelijk vakantie. Ken je dat, dat aftelgevoel? Zo hard uitkijken naar iets, dat je een onwennig gevoel krijgt als het dan eindelijk zover is?

Het overkwam mij dit voorjaar dus: veel te veel werk en te weinig tijd voor wat ik echt wilde: lezen.

Ik las wel, ik zou niet zonder letters kunnen. Maar dat heerlijke gevoel van wegzakken in een boek zodat alles tijdloos wordt, dat had ik niet. Daarvoor stond de klok teveel op de voorgrond, waren de dagen teveel in hokjes verdeeld. Nu dit, nu dat.

Gelukkig liggen er nu twee maanden voor mij, twee lege maanden. Wat ben ik van plan? Niets, buiten ontspannen en lezen.

Lezen!

En het eerste boek dat op de plank ligt, is "De groep", van Mary McCarthy. De cover bleef in mijn oog haken:

In eerste instantie doet het verhaal mij wat denken aan de film 'Mona Lisa smile', met Julia Roberts in de hoofdrol, misschien omwille van de setting: een groepje Amerikaanse jonge meisjes die studeren en grote ambities hebben.

Ik ben nog maar een paar hoofdstukken ver en het verhaal sleept mij minder mee dan ik had gedacht, maar misschien wordt het beter, als ik verder lees. Ik heb ook niet de neiging om te stoppen met lezen, dus wordt vervolgd ...

Leesgroet,

Inge

Postcrossing

Deze week weer postkaarten in mijn bus. Het wordt een trend: twee weken niets en pas als ik zelf weer zeven kaarten onderweg heb, wordt mijn brievenbus gebombardeerd. Een hele leuke week, dit! :-)

Eentje uit Duitsland (Fulda). De lieve mevrouw schrijft me dat ze graag leest, van haar tuin houdt, van de natuur en van reizen. Dat ze de kaart gekozen heeft, omdat ze las dat ik kinderboeken schrijf en dat dit een illustratie is uit een bekend kinderboek. Daar ga ik naar op zoek!


Eentje uit Estland. De meneer schrijft me dat hij elke dag de grens oversteekt naar Letland, waar hij werkt. En of ik het niet erg vind, dat hij de kaart in Letland heeft gepost. Tuurlijk niet! Als dat geen extra postcrossing is, dan weet ik het ook niet meer ;-)

Deze mooie kaart komt uit Finland en is helemaal beschreven aan de achterzijde. Op het profiel van de dame lees ik dat ze houdt van penvrienden. Ik ook! Of ze het misschien ziet zitten om nog te schrijven, heb ik haar voorzichtig gevraagd. Nu maar hopen van wel ;-)

Er waren nog drie kaarten, die jammer genoeg (voor mij) niet door de verzender waren ingescand. Ik heb nog geen scanner en fotograferen is zo omslachtig ...

Ik kreeg een kaart uit Tsjechië, een kaart met een kat erop uit Nederland en een prachtige keer met een fairy erop uit Duitsland. Ik ga ze toch nog proberen te fotograferen en hieraan toe te voegen, ze zijn zo mooi.

Nog één kaart te ontvangen dus, deze week, of misschien volgende week. En op mijn kast liggen twee kaartjes te blinken die nog op de post moeten.

Spannend toch, post die je niet met één muisklik verzendt naar afzender?

Tot vertels,

Inge

Postcrossing en kaarten

Deze week een kaart uit Rusland, uit Rostov on Don. Er staat een theehuis op in Sochi, een soort Russische afternoon tea dus! :-) Op mijn profiel bij Postcrossing heb ik namelijk verteld dat ik gek ben op thee! Nog nooit zoveel thee-gerelateerde dingen gelezen dus! Hoog tijd dat ik dat profiel eens wat aanpas. Maar het ziet er wel heel mooi uit, dat theehuis zou ik wel eens willen bezoeken.


Als ik dat wil bezoeken, zal ik wel heel ver moeten reizen!

De kaart gisteren kwam uit Taiwan. Een grappige anekdote: ik las de naam verkeerd als Luayne, maar toen ik de code ingaf, ontdekte ik dat de zender Dwayne heet. Oeps! Nog snel een berichtje met daarin 'Dear Dwayne' in plaats van 'Dear Luwayne' ;-)

Vandaag was mijn bus leeg, op een paar minder leuke brieven na. Veel reclame, een doodsbrief en een rekening. Niet leuk.

Maar dan bekijk ik mijn verzameling postkaarten van Postcrossing nog eens en dan denk ik heel nieuwsgierig aan de kaarten die op dit eigenste moment naar mij toe komen of worden gestuurd. Zo blijft de brievenbus openen wel heel spannend!

Op dit moment ben ik ook kaarten aan het schrijven. Kerstkaarten. En een uitnodiging voor mijn verjaardag. En maar liefst twee brieven! :-)

Zelf iets opsturen is net zo spannend! :-)

Tot vertels,

Inge

Postcrossing

En ineens, na een week of drie niets, twee dagen op rij kaarten van Postcrossing! Hoera!!! 

Vijf ineens is misschien niet zo heel goed gedoseerd, maar ik ben er toch heel blij mee. Wat mensen je op een zin of vijf allemaal kunnen vertellen, soms een heel verhaal en dat is net het leuke.

 Uit Duitsland.
 Uit Finland met een zakje thee erbij!
 Uit Schotland!
 Nog eens uit Duitsland!
En tenslotte uit Vermont, USA.

Ik leer bij en weet nu dat het in Vermont winters weer is (ik veronderstel dat er nu sneeuw ligt en dat het daar een pak koeler is dan hier), dat 'hei' hallo is in het Fins en dat 'Olet ihana', wat op het theezakje staat 'you're lovely' betekent.

Ik vraag me af wie van deze vijf mensen nu een kaart aan het schrijven is naar iemand in de wereld, of de Finse nu ook lovely thee aan het drinken is, of de Amerikaanse mevrouw nu door de sneeuw baggert en waar de Zwitserse die in Schotland woont dat originele handschrift heeft geleerd.

Voor mij ligt een kaart, nog blanco aan de achterkant. Ze gaat naar Jimmy, in Amerika. En ik schrijf.

Vijf zinnen op een postkaart, een heel verhaal.

Story Cubes

Vandaag nam ik deel aan het scholenprogramma op de boekenbeurs. Een stevig initiatief, waarbij kinderen doorheen het labyrint van de beurs geloodst worden, in de veilige handen van de studenten van de lerarenopleiding. Na vijftien jaar in het onderwijs kan ik meteen inschatten wie een goede leerkracht wordt en wie nog een weg heeft af te leggen ;-)

Ik installeerde me in een hoekje van de prachtige stand van De Eenhoorn en vertelde uit Finn, Bioboy, Gekke Kleren, De pompoenmoorden en Schaak. Ik beantwoordde vragen, krabbelde handtekeningen op bladwijzers en genoot van de glunderende gezichtjes, ja, ook die van de begeleiders, want ik heb zeer goede leerkrachten in spe gezien vandaag.

En op het einde deden we een spelletje. Tijdens het laatste Engelandbezoek met mijn schrijfzus Inge Bergh ontdekte ik in de bekende boekhandel Waterstones een heel leuk spel: Story Cubes.


 

Met negen dobbelstenen waar in de plaats van cijfers, tekeningen op staan, verzin je een verhaal dat begint met 'Er was eens ...' 
Een ideale manier om de kinderen te laten kennismaken met associatie of hoe een verhaal kan ontstaan uit een heel simpel gegeven.




 
Voor wie meer wil weten:  http://www.storycubes.com/

Tot vertels,

Inge

Postcrossing!

Uit Finland en Rusland!

Postcrossing

Dat ik aan postcrossing deed, dat had ik nog niet verteld.
Postcrossing stond ergens in een magazine beschreven en ik was meteen verkocht. Het komt erop neer dat je een postkaart opstuurt naar iemand in de wereld, je krijgt een random adres van de computer. Van zodra jouw kaart is aangekomen, krijg jij er ook een van iemand en zo blijft het steeds in roulatie.
Erg leuk als je plots tussen je rekeningen een leuke kaart met een boodschap van iemand erg ver ziet zitten.

Ik zocht naar een manier om ze bij te houden, want in een doosje zitten ze wel goed, maar daar zie je ze niet.

Vanaf vandaag zal ik ze elke keer op deze blog posten, dan kunnen jullie meegenieten en hou ik de herinnering voor later!

Hier komen de eerste allemaal samen!
 Uit de Fillipijnen!
 Uit Nederland!
 Uit Litouwen!
 Duitsland!
 Belarus!
 China!!!
 Nederland
  En deze leeuw komt uit Ohio!!!

Ik kan niet wachten tot ik weet waar de volgende vandaan komt! :-)

Tot vertels!

Inge