Alexandre Alphonse's Blog: Ave, exegeta futurus! - Posts Tagged "alexandre-alphonse"

Satam Alive

A partir de una cita (o comentario en una entrevista) de Enrique Vila-Matas («Debería de existir una novela creada solamente a partir de citas»), he decidido materializar esa apetencia del lobo de mar Satam Alive, pero, en lugar de una novela (eso se lo dejo a él, por múltiples razones obvias), será un cuento, de 33 páginas, porque sí y porque quiero.

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 04, 2025 07:10 Tags: aira, alexandre-alphonse, alphonse, césar-aira, enrique-vila-matas, satam-alive, suigeneris, vila-matas

Satam Alive (II)

Pues empezaría tal que así (no editaré o apenas editaré un libro formado a partir de citas aleatorias al abrir libros aleatorios por páginas aleatorias: fuga hacia adelante):

Hoy en día, la mayoría de los libros (con algunas excepciones) se centran en obras agradables y seguras, escritas para lectores de clubes de lectura igualmente agradables y seguros; suelen ser los libros que ves expuestos en La Casa del Libro. Para mí, los ciberescritores son como terroristas: están entrenando mientras hablamos, se están preparando para invadir, están formando un ejército.

«Conócete a ti mismo», dijeron y dicen. «Quiérete a ti mismo, así llegas a ser tú mismo», dijo el anticristo y digo yo, y mejor dicho estuvo y está. Pero, ¿quién abre la puerta de mi cámara funeraria? Había dicho que no entrase nadie. Quizá sea un tren circular y vuelva a Chandrapore sin detenerse, ¿quién sabe! Por razones de confort e higiene, no es aconsejable ponerse el mono de cuero de motero en contacto directo con la piel aunque esté forrado. Julia entró de pantalones, con el cabello todavía mojado por la ducha; casa en llamas de una sociedad que organiza la exacerbación del deseo sin procurar los medios para satisfacerlo. Un pájaro al viento, la sabiduría del zen. Ella estaba arrodillada muy cerca, lo tenía casi al alcance de la boca, pero sólo pudo repetir: «¡qué hermoso es!» El que estaba tranquilo estalla de repente en una cólera devastadora, paralizando a los demás u obligándoles a huir a toda velocidad: es excesivo en todo; sin embargo, limita el desastre evitando las trampas demasiado peligrosas. No queda ahora más que un confuso montón de carne negra, de cera deshecha, de cuernos rotos, de vino enlodado; bajo todo eso está la gloria del varón. Niní prefiere la polla; «no tengo ganas de tu dedo, tengo ganas de una polla», me dice, te dice, le dice, nos dice o les dice. Utpala: flor de loto medio cerrada, el loto de noche; además de pureza, representa la auto-procreación y el principio femenino (nilotpala es el azul utpala). Clickea en una colegiala japonesa masturbándose con un uniforme azul marino (la asesina ilustrada). Giró y giró su cabeza y le pareció que estaba a punto de estallar. Apenas he pegado ojo en dos días, me siento mal y me duele la cabeza; he decidido dejar de pensar. Una mentira repetida mil veces se convierte en una verdad (vox populi, vox dei; ya lo sabemos todos demasiado bien).

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 04, 2025 10:33 Tags: aira, alexandre-alphonse, alphonse, césar-aira, enrique-vila-matas, satam-alive, suigeneris, vila-matas

Satam Alive (III)

[Fuga hacia adelante + una página al día]:

Llueve suavemente sobre la ciudad, llueve en mi corazón como llueve en la ciudad. Entretanto, no me atrevía a iniciar con aquellas jóvenes del restaurante la más anodina conversación. Lo sé, pero yo no he venido a ver el cielo. Comieron (en el Cielo ninguna comida está prohibida), pero ninguna se sació. Forman una amalgama, un caos…, lo que antes llamaba «magma»: lavanda eléctrica pura azul escarlata sofá suave azúcar líquido derretido dulce cálido y suave suave suave suave ella provoca acerca demasiado su rostro. El mar de la velada, como los senos de Amélie.

Deep Love: Hola, te quiero.
Yo: Yo también te quiero.
Deep Love: Te lo agradezco, y te quiero.
Yo: ¿Qué?
Deep Love: No lo sé, ¿pero te quiero?
Yo: ¿Puedes explicarte?
Deep Love: No estoy seguro, ¿pero te quiero?

Pregúntale al polvo. Aquí el papel está completamente roto, y no puede leerse nada, nada. Yo erraba pensando en Platón, la torre de marfil tentó mi anhelo, tubos de neón que refulgían con vitalidad como flores nocturnas incandescentes apagando su rumor de gritos por los dormidos espacios en la inmensa magnificencia: es la plácida noche y el silencio (llueve, llueve en la casa del pobre y en mi corazón también llueve). ¿Qué hombres te han sucedido?, ¿los conoces?, ¿consideras imposible, por tu recuerdo, la presencia de un sucesor? Pregúntale al polvo: yo he visto al amor montar desnudo sobre un caballo sobre un cisne a lomos de un pez (la falsificación de moneda frente a uno mismo). Todo esto allí se acordó, sabed que con gran cuidado, y así se revolvía a mi alrededor todo el flujo vital del pueblo.


[ya no pondré más páginas hasta que lo acabe, queda claro el mecanismo airano + vilamatasiano y cómo será este cuentecillo suigéneris; a razón de una página al día, me llevará un mes. Cambio y corto, querid@, predilect@ exégeta de mi obra o lector casual]

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 05, 2025 18:04 Tags: aira, alexandre-alphonse, alphonse, césar-aira, enrique-vila-matas, satam-alive, suigeneris, vila-matas

O Ceo de Santiago 𓁀

Por qué O Ceo de Santiago es la mejor novela gallega de la historia (cosa fácil, o por lo menos de lo que va de siglo, o por lo menos comparado con lo que se ve en las librerías publicado por Xerais y Galaxia [aunque me extirpasen la mano, un ojo y medio cerebro, seguiría escribiendo infinitamente menos mal que Bertiña Dávila & company]), en sencillos pasos (me siento como el poetastro del cuento de Borges explicando su propia obra, pero lo creo necesario y lo encuentro divertido) y otros puntos pertinentes sobre OCDS:

(0) Escribí (escribo, voy a editarlo [ya llevo un lustro] y engordarlo con sustancias nutritivas hasta que compita contigo siendo un buen ladrillo, viejo océano, ¡oh, viejo océano de olas de cristal!) este libro con la más humilde de las ambiciones (esta modestia, esta intención tan pobre me avergüenza anímicamente, pero es la verdad [queriendo igualarme a Rimbe o a Lautréamont me hubiese quedado en punto muerto, claro]): hacerlo menos mal que los demás, en concreto hacerlo menos mal («No es que yo sea bueno, es que los demás son tan malos que la comparación se revela imposible» [Dalí]) que Berta Dávila en su premiada (con 12 mil euros) novela Carrusel (una sola página, un solo párrafo..., me doy cuenta de que hasta una sola frase en algún caso de OCDS ya vale más que todo Carrusel junto [quien haya leído ambas obras sabrá reconocerlo]).

007) A Bernard Shaw le preguntaron una vez si creía que el Espíritu Santo había escrito la Biblia. Contestó: «Todo libro que vale la pena ser releído ha sido escrito por el Espíritu». Es decir, un libro tiene que ir más allá de la intención de su autor; la intención del autor es una pobre cosa humana, falible, pero en el libro tiene que haber más. «El Quijote», por ejemplo, es más que una sátira de los libros de caballería: es un texto absoluto en el que cual no interviene, absolutamente para nada, el azar. (Borges).
En OCDS no hay nada al azar; en la obra de Bertiña, todo es azaroso y podría ser perfectamente otra cosa. Por ejemplo: la protagonista de OCDS se llama Sabela (de «Elisheba» [ponlo en Google y verás lo que significa]), mientras que en cualquier libro de Bertiña cualquier personaje tiene un nombre pudiendo ser perfectamente otro. Yo soy artista hasta para nombrar a un personaje; Berta, no es artista ni para eso. El escritor Joshua Cohen, consciente de la necesidad vulgar de nombrar personajes, lo que hace en una novela es llamarlos a todos como él mismo (creo que hay 4 Joshua Cohen en «The Book of Numbers»), cuando hubiese sido mejor llamarlos «A, B, C y D», pero bueno, sigue siendo una opción más artística que llamarlos «Carlos» o «Pepe».

1) O Ceo de Santiago es una novela multidimensional:

1. 1) Cervantina o quijotesca: es una sátira de la basura que publica la industria para el perro público, es decir, autoficción en forma de narcisista dietario-anecdotario femenino escrito en primera persona (lo que se lleva ahora), pero, donde una noveliña o o la noveliña antes mencionada de Bertiña es brutalmente prosaica, realista, indolente, inane, segura, sensata, simplona, mansa, políticamente correcta (literatura iliteraria, vaya)..., OCDS reduce al absurdo la sátira y es todo lo contrario: una novela poética, onírica, doliente, profunda, peligrosa, alocada, compleja, venenosa, feroz, políticamente incorrecta (literatura literaria, vaya).

1. 2.) Rosaliana: Rosalía de Castro escribió poesía en gallego..., para un público inexistente, un público futuro o un par de elegid@s de su época, y pasa algo parecido con OCDS: el lector gallego actual, el lector gallego de los churrascos carpetovetónicos que publica Xeralaxia, si abriera OCDS..., bueno, cómo decirlo...: el contraste entre Carrusel de Berta Dávila y O Ceo de Santiago de mi predilecto Alexandre Alphonse es como comparar un parchís de los chinos con un ajedrez de marfil, o, mejor: como comparar el cajón de los calcetines o las galletas con Jumanji.
1.2. 1.) También es una novela de espíritu rosaliano desde un punto de vista galleguista: si Rosalía hizo literatura con el gallego oral de su siglo, yo he empleado a propósito el gallego más complejo, más elitista, más culto, más rebuscado, más variado, más diccionaril que he podido (a estas alturas, creo que es el camino galleguista adecuado para una obra literaria [con gallego coloquial ya hacen canciones muchos artistas y grupos de la actualidad]).

1. 3.) Cebollesca: tiene muchas capas o posibles lecturas; me explico:

1. 3. 1) Puede leerse como una novela onírica/peregrinaje en el más allá y punto.
1. 3. 2) Puede leerse como un diario fantaseando con la otra vida/peregrinación terreste y punto.
1. 3. 3) Puede leerse como una autoficción masculina camuflada por un diario femenino onírico o fantasioso y punto (a veces la voz de Lautréamont se mezcla con la de Maldoror y a veces la voz de un tipo de 30 tacos se mezcla con la de una chica adolescente o la acompaña/superpone y se leen/oyen ambas a la vez).
1. 3. 4) Puede leerse y entenderse como una novela de extrema derecha (como American Psycho).
1. 3. 5) Puede leerse y entenderse como una novela de extrema izquierda (como American Psycho).
1. 3. 6) Puede leerse de más formas en las que ahora no caigo o que sería rizar demasiado el bucle explicar (lo principal y más obvio queda dicho) y puede leerse de más formas que otr@s puedan ver.

2) O Ceo de Santiago es una novela escrita con sangre, como decía Nietzsche, como Una temporada en el infierno de Rimbe, como Ruthless Little Things de Eris, etcétera.

3) O Ceo de Santiago es una novela literaria, artística, con voluntad de estilo, con ánimo creativo (mejor o peor, pero, cuando la competencia ni intenta ninguna de estas cosas, es fácil ganar, es fácil sentirse superior).

4) O Ceo de Santiago tiene cierto porcentaje de belleza, profundidad y artesanía (arte tradicional), pero también de hipermodernidad, originalidad y provocación (arte contemporáneo): como en el anterior punto, el 99,99% de lo que hay en las librerías ni lo intenta, no hay ni un 1% de nada de lo mencionado en esos libros, especialmente en el que me propuse superar.

5) O Ceo de Santiago es (mejor o peor, pero es, y, repito, sólo la intención, la actitud artística, vale un mundo y es una rara avis per se) una obra total: a César Aira le gusta decir que a Duchamp le gustaba decir que el título de un cuadro era un color más de la obra, pues bien: OCDS es una obra de arte, una obra de arte total: la portada importa, los colores de la portada importan, las tipografías empleadas importan, el formateo importa (dentro de mis humildes posibilidades, no tengo al equipo de 11:11 o Inside the Castle detrás para hacer más [oh, o lo haría, un libro de Mike Corrao parecería mainstream en comparación]). Si lo nuevo importa más que lo bueno (aunque tengan que ir de la mano también [lo bueno sin más sobra y no nos daría una vida para leerlo bien todo]), como también le gusta repetir a César Aira, OCDS puede sorprender en cualquier cambio de página por una nueva tipografía, formateo, o decisión artística variada (este es uno de los pocos puntos débiles del pensamiento crítico y de la obra de Aira [porque no hay nada de esto]).

6) Me gustaría decirte cómo surgió (superación de noveliña provinciana barata bertiana aparte), oh futuro para mí pero presente para ti exégeta, O Ceo de Santiago, pero, si eres bueno, ya lo sabes, así que me limitaré a decir para todos o para guiarte si aún no lo sabes que, para superar la parálisis de la página en blanco, para arrancar, para llegar a saber lo que necesitaba decir, lo que quería escribir, lo que quería hacer, empecé traduciendo una rara novela onírica judía contemporánea (cosecha del 2008)..., luego volví sobre mis pasos y los emborroné parafraseándola..., para, por último y cuanto antes, dejar atrás del todo la existencia de esa novela y encontrarme escribiendo lo que escribiría si escribiese (parafraseo a Marguerite Duras, cita predilecta de Enrique Vila-Matas). Tras esto, ya continué con los dos pasos airanos básicos: una página al día y fuga hacia adelante (desde entonces, hasta ahora, y probablemente por el resto de mi vida, edito y editaré, al contrario que Aira, parecido a Baudelaire).

7) Alejandra Pizarnik decía que ella nunca podría escribir una novela, porque en las novelas (más o menos comerciales) es inevitable llegar a un punto en el que hay que escribir vulgaridades como «Fuimos a tomar un café con leche». En la mayoría de libros que veis en las librerías se toman cafés con leche o cervezas; en OCDS, no, gracias a Dios, y todo atisbo de realismo prosaico y brutalmente simplón funciona de contrapunto estilístico necesario, no mediocridad banal.

O Ceo de Santiago by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter

Satam Alive (IV)

[Página escrita hoy —fuga hacia delante + 1 página diaria, lo de siempre—, porque sí y porque quiero]:

Buenos días, tristeza. Ante la muerte de alguien a quien se ama, los sentimientos de los poderosos y de los humildes son los mismos. Sin embargo, Errotabide, el guipuzcoano, se tenía por hombre fuerte; quizá se consideraba él también un poco brujo. «Pareces fuerte», dijo el hámster, y también: «¿Estás bien?» , «No creo que decirle a alguien “No estés triste” lo consuele». Pero el mundo sabe que el amor está en su pecho como en la flor, el sufriente y solitario mundo; por el río se deslizan los coños de las ahogadas, rielando a la luz de la luna. Rompe el mar de hielo que llevas dentro porque el amor se positiva hoy para convertirse en una fórmula de disfrute, producto de consumo, una emoción y una excitación sin consecuencias, pero el amor no es una posibilidad, no se debe a nuestra iniciativa, es sin razón, nos invade y nos hiere.

—¿Sabes escupir por el colmillo, hijo?
—No —dijo el niño.
—Has de aprenderlo. Un hombre que sabe escupir por el colmillo ya puede caminar solo por la vida.

Menos que cero. No me acuerdo. Coge otro cinturón de cuero. Empiezo a reírme sin motivo y a veces me encuentro mal. A veces le miento; él me habla de su amante. Y la vieja me contó una y otra vez cómo había sucedido todo, en fin, que había sido el colmo de la torpeza y el fracaso. Viaje al fin de la noche, donde habita el olvido, el amor y la vejez; relegado al desierto de mi vida, volvía a él con toda la poesía de mi desesperación: la torre herida por el rayo, la forja de un escritor y su libro del desasosiego, el caminante y su sombra, la soledad de las vocales, el artefacto, un buda bañado en sangre, un hijo sin hijos, metamorfosis benezianas, suicidios ejemplares… Rituales realizados en la ausencia de Ganímedes… A veces mi corazón empuja mis costillas… Corazón… enteramente… puedo… haya para mí… reflejar… rostro… sintiendo el contacto de la piel…

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 06, 2025 15:59 Tags: aira, alexandre-alphonse, alphonse, césar-aira, enrique-vila-matas, satam-alive, suigeneris, vila-matas

Lux (Satam Alive [V])

Lux. Asesinado por el cielo. Et lux perpetua luceat ei. Yo soy la luz del mundo; quien me sigue no andará en tinieblas, sino que tendrá luz de la vida. Post tenebras lux. Sólo la luz que cae continuamente del cielo brinda al árbol la energía para hundir profundamente sus poderosas raíces en la tierra; el árbol en realidad arraiga en el cielo. Lux et veritas. Dentro de la luz, tocaba la luz. Fiat lux. En la luz, mi piel era transparente: mis venas, un atlas derramado sobre un lienzo en blanco. Lux in tenebris. En él estaba la vida, y la vida era la luz. Ego sum lux mundi. Detrás de mis ojos, se encendieron las luces. Lux. Destello, palomas y santas; la gracia y el fruto, y el peso de la balanza. Lux. Pero mi corazón nunca ha sido mío, yo siempre lo doy; coge un trozo de mí, quédatelo para cuando no esté: soy tu reliquia, seré tu reliquia. Lux. A través de mi cuerpo, tú puedes ver la luz. Lux. Mi piel es fina, de porcelana, y de ella emana luz que ilumina o ruina divina. Lux. Mi estrella temeraria favorita, cuando llores recoge tus lágrimas y humedece tu frente sea cual sea el crimen. Lux. Te follaré hasta que me ames. Lux. Él es tan encantador, estrella de la sinrazón. Lux. La llama penetra mi cerebro como un osito de peluche de plomo; guardo muchas cosas en mi corazón, por eso es tan pesado. Lux. Por ver si en un mundo nuevo yo encontraba más verdad. Lux. Todos los luceros del cielo se reflejan en mi pelo. Lux. La cruz en el pecho calibra mi cuerpo. Lux. No soy una zorra de un momento, soy el laberinto del que no puedes salir. Lux. Por ti destruiría los cielos, por ti demolería el infierno, sin promesas ni amenazas. Lux. La sangre y la suerte aquí me han arrastrado: tu amor es una avalancha, cae por su propio peso al existir, ayer, hoy y mañana. Lux. La luz la prenderé con el Rolls-royce que quemaré. Lux. Mi futuro será dorado. Lux. Primero viene el veneno y luego la pena. Lux. Anudar y desanudar, desnudarse y desnudar. Lux. Cuando muera sólo pido no olvidar lo que he vivido. Lux. Yo, que vengo de las estrellas, hoy me convierto en polvo. Lux. Dios desciende y yo asciendo: nos encontramos en el medio. Lux. Un pintalabios ocupa el cielo. Lux. El cielo es la espina. Lux. Pero él cabe en mi pecho y mi pecho ocupa su amor y en su amor me quiero perder. Lux. Luz. Lux aeterna. Luz. Requiem aeternam dona ei, Domine, et lux perpetua luceat ei. Luz. Lux.

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 08, 2025 11:42 Tags: 2025, alexandre-alphonse, alphonse, lux, lux-2025, rosalía, rosalía-vila-tobella, satam-alive

Reseña de «Carrusel»

Recientemente, he editado mi pantagruélica reseña de la obra antimaestra Carrusel, de Berta Dávila, obra a la que debo tanto. Si premian, publican y traducen esta inartística novela iliteraria, yo puedo hacerlo infinitamente menos mal: esa charleta mental fue la génesis de mi novela onírica (por decirlo de la manera en que con una única palabra, y elección de género literario, conste que mi libro está lo más lejos posible del vulgar, prosaico y brutal realismo de la Bertiña) O Ceo de Santiago).

Esta era la reseña original:

[El libro empieza parafraseando a Proust [si no recuerdo mal] y me imagino que el «tío Carlos» puede ser por «uncle Charles» de Joyce; pauvre Marcel y poor James, sobre todo pobre este último si B€rta piensa que su historieta sosa, inartística, intrascendente y mediocremente escrita tiene algo en común con el Retrato de Joyce, que es todo lo contrario.]

[EDITO: ya que ha ganado el Premio de la aCrítica Española 2019, que comento más abajo, y ha sido traducido, sintetizo en castellano: soso, narcisista y carpetovetónico dietario-anecdotario, autoficción de andar por casa con las zapatillas puestas, sin interés vital más que para Berta y sin interés artístico para nadie que sepa algo de arte.]

[sinceramente, sólo me puedo imaginar a tres tipos de lectores de Berta: galleguistas, porque escribe en gallego; mujeres, por sororidad; y gente no interesada en la literatura, pero ella es riquiña y tiene presencia en el sistemiña gallego y el galitwitter [todos estos tipos de lectores son lo contrario de los lectores de la artística Ariana Harwicz, por ejemplo, a quien nadie lee porque escriba en castellano, sea mujer o sea riquiña, LOL]]

Só se deben de escribir os libros que non podemos evitar escribir.

Entendo este cliché nietzscheano de que hai livros dabondo e até o comparto (pero dunha forma diametralmente oposta), mais, se a autora pensa assim, por que engadir á historia da literatura livros que lhe aportan tan pouco? Hai que ser algo megalómano pra escrever literatura após milenios dela i, entón, ten máis senso escrever livros artísticos, aportar algo novo, que livros que non podes evitar escrever ti e para ti (como hai livros dabondo, só ten perdón aportar algo ao asunto)...
Cando penso na maioría dos meus escritores contemporâneos prediletos (Enrique Vila-Matas, Pablo Katchadjian, Blake Butler, Kenji Siratori...), precisamente son escritores que escreven obras de arte, literatura artística, livros que poderían perfectamente «evitar escribir» (Ariana Harwicz está entre dúas augas, pois o seu célebre debut foi escrito «para no hacerlo en la vida real, necesitaba transmutarlo en literatura», pero a Harwicz é bastante sui xéneris [quere selo, o que axuda] e escreve ficción trasngresiva, nom este cartón da Bertiña).
Entendo que este trivial e narcisista dietario-anecdotario fose necesario pra a autora, pero máis como alivio persoal (coma quen escribe uma carta que logo racha, pra relaxarse e quitarse um peso de enriba) que como obra literária (nom hai uma soa páxina que pague a pena por si mesma)... É que se vas escribir sobre a miseria psicolóxica (será que non sobran novelas sobre o teminha), que esa miseria seja máis forte ou interesante (por non falar do estilo co que a narres)... A ver, que escrever sobre calquer tipo de «tolaría» mola, pero os livros que semelhan estar escritos por «tolos» (non é o caso, pois tanto o costumismo como o estilo son banais, é dicir, de todo menos excéntricos) molan máis).

Alejandra Pizarnik dicía que ela nunca podería escrever uma novela, porque nas novelas (máis ou menos comerciais) é inevitável chegar a un ponto no que hai que escrever cousas como «Fuimos a tomar un café con leche». Quero dicir con isto que esta novela esta chea de banalidades, trivialidades, recheo...
Un pode gustar do realismo sujo de Bukowski ou dos libros realistas e costumistas de Noah Ciero, Sam Pink, Tao Lin, Zachary German, Megan Boyle, Juliet Escoria, Scott McClanahan... A diferencia é que Bukowski aportou algo e que os últimos polo menos son modernos e algo orixinais e creativos nos seus livros (o que non acontece aquí nem na literatura hespanhola moderna em geral [o folclórico caso gayego é insoportável, mesmo semelha un complot pra que Galiza nom seja outra cousa que folclórico recuncho da España profunda pra turigrinos]).

Por puntos, porque da hostia que levei da mala calidade literaria e nulo interese artístico ou vital non me peta expresarme doutro xeito agora mesmo:

0) O melhor, que é tan pouco que o ponho como se apenas existise (quase que assim é): as mencións ás matemáticas ao comezo, algumas linhas sobre a neurose, alguma pequena dose metaliteraria (sinceiramente, só se me ocorre que o mesmo final do libro), e que aprendín alguma verba em galego.
Ah, que a novela é curta tamén é de agradecer (faise longa já assim, ou melhor dito, semelha que nom da comezado, tan baleira é).

1) Abuso de analoxías («como », «como», «como»...): recurso literario tan manido que já Schopenhauer e Lautréamont o consideraban trasnochado no século XIX («Fermoso como o encontro fortuito, sobre unha mesa de disección, dunha máquina de coser e un paraugas» [esta famosa cita do Maldoror ten moito de puteo ao abusivo recurso á analoxía nas novelas folletinescas dos quioscos da época]).

2) Séntese que escribiu este libro nunha semana, mais pasaron seis anos entre a súa penúltima novela e esta (César Aira gosta de rir destas cousas que fan algúns escritores co tempo, como se os lapsos longos entre libros significasen algo por si mesmos). Por non dicir que este libro, se non fose dunha autora xa asentada no sistemiña, da que sabemos cousas, sería insoportábel (non se sostén por si mesmo en absoluto [«Ejercicio de la memoria, pero bajo un rigor estilístico fortísimo. Yo no creo para nada en la literatura como dietario, como diario de vida, como crónica personal; yo creo en la literatura como literatura, como un mecanismo, una máquina autosuficiente, al menos con una autosuficiencia grande.» [Roberto Bolaño]]).

3) Custa creer que esta novela sexa do 2019 e non do 1919, cun realismo tan gasto e un costumismo tan da España negra (ule a rastrillo da España profunda): Creo que moitas veces nos entendemos cando eu era nena, tío Carlos e eu. Algúns domingos antes de xantar todos xuntos na casa familiar da avoa Úrsula, deixábame acompañalo a mercar os xornais do día mentres as mulleres na cociña ultimaban os preparativos. Nun estanco que xa non existe, mercaba tamén un paquete de tabaco americano e un chisqueiro.

4) Esta novela gañou un premio de 9000€. Se hai alguén escribindo algo interesante na Galiza, creio que seu futuro será o de Juan Tallón (ou pior): traducirse ao castelán pra ver súa obra publicada, por nom dizer ao português, inglés ou francés, visto o visto... Autopublicarse e cartearse con autores que un respecte (vivín de primeira man isto com Fernando Arrabal) tamén é unha triste e non remunerada opción...
[EDITO: ¡también ha ganado el Premio de la Crítica Española del 2019! Y es que «la literatura hespañola es provinciana» [George Steiner], y los españoles gustan de Galiciña como cosiña riquiña con empanadas y pulpo, por eso premian esto y jamás premiarán nada innovador, nada cosmopolita que salga de ahí. Es una muy buena noticia: lector, si eres escritor, probablemente seas quien de escribir una novelita que se merezca más ese premio que esta, y suena a premio serio... «En España el mérito no se premia», que decía el genial Valle. Me imagino a los miembros del jurado:
—A ver, a quién toca premiar, que tengo prisa.
—A esta chica, que tiene carrera, es muy riquiña y, mira, ya ha ganado muchos premios, y todo el mundo sabe que a los buenos escritores siempre les han llovido los premios a los 20.]

5) Non aporta nada estilísticamente nin no seu contido. Podería ser orixinal e intrascendente (como os xoguetes do Aira), ou trascendente cun estilo aséptico e un tipo de novela de fai séculos (Houellebecq), mais, a min, este libro só me transmitiu indolencia (e non beckettiana, precisamente).
Non é sui generis en absoluto e de punki ten que a protagonista sofre dunha doenza mental (oh là là), que se toca o sexo un intre (mon Dieu !) e escacha algúns obxectos co coche (máis pink que punk, vaia). Non é bo, fermoso, profundo, moderno, orixinal nin provocador: é menos que cero.

6) Por último, suponse que este é un libro, até certo punto, sobre unha autora que pasa por unha crise creativa, mais...:
A) Non supera tal crise cunha novela artística per se.
B) Apenas se comenta esa crise.
C) Non supera esa crise cunha novela dentro da novela.

O mellor do libro é a portada; «NeXTmodernismo» acostumaba a chamar eu a esta literatura onde o mellor é o título e a cuberta.

The Bell Jar de Silvia Plath sen a vida nen o talento dela (e iso que a min esa novela paréceme unha nadería comparado coa súa poesía [a proesía da Bertiña tamén é un chiste]). A versión do Todo a Cien, vamos.

Carrusel
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 11, 2025 05:07 Tags: alexandre-alphonse, alphonse, berta-dávila, carrusel, dávila, o-ceo-de-santiago

¿Qué y cómo escribo yo para irme tan de guay!

Pues este mes, este cuento suigéneris ( Satam Alive ) que acabaré este mes, formado casi todo (+99%) a partir de citas (esa es la premisa vilamatasiana de este artefacto o juguete literario para adultos, como gusta llamar César Aira a sus novelitas [ave, Caesar!]).

No deja de ser un buen ejemplo por no tratarse de mis palabras, pues considero que citar, como parafrasear —y hasta traducir, en algunos casos—, es un arte más, que requiere de cierto talento, inteligencia, cultura, sensibilidad... Mostrar aquí y ahora algo 100% mío, sin que nadie me lo pida, y encima algo pasado..., sería tan fatuo, forzado y vulgar...

Extracto de Satam Alive :

Fuera, lejos de la asesina inocencia del océano, del viejo océano de olas de cristal; dentro, cerca de luceros degollados desangrando oro en el mar, la mar, los mares. Y así, eterno retorno de lo idéntico, nosotras, ella y yo: no nadamos dos veces en las mismas aguas, pero yo fui eclipsado por ella, éramos imparables. Somos siempre Heráclito viéndose reflejado en el río y pensando que el río no es el río porque ha cambiado las aguas, y pensando que él no es Heráclito porque él ha sido otras personas entre la última vez que vio el río y esta. Este momento durará para siempre, nos susurrábamos al oído sin susurrar nada (¿qué se dicen dos corazones que se aman? Nada), dos corazones rotos pegados por el otro. Habíamos lamido la sangre de las enemigas de cada una. Este momento tenía que ocurrir. «Déjame absorber tu pasado», «Juntas, invencibles», «Por fin un final feliz», «El final de todos los finales, y feliz», «Hoy es una pregunta que nunca querré abandonar», «Hoy es una exclamación que nunca querré abandonar», algunas de las tantas cosas que nos decíamos, en la cama, en la bañera, sobre la toalla en la piscina, sobre la toalla en la playa, sobre la toalla en la sauna… Una estrella negra y un agujero de agua. ¿Has querido alguna vez a alguien tanto, querid@ lector, como para perder u olvidar toda moral, siendo todo por y para esa persona? El amor (decía ella, dramática, sabiendo que estaba a soltar perlitas profundas) es su propia moral. Acabábamos por reírnos, la verdadera seriedad es cómica, y guardábamos silencio monacal, escultural, no sepulcral. Siempre es lo mismo: la necesidad de ser querid@, la necesidad de ser desead@, de ser necesari@. He comitido pecados que considero imperdonables; ella todavía me perdona. Yo todavía necesito amor. ¿Cuál es el motivo ulterior de cualquier cosa? Nada, las personas están ahí para ser desenvueltas. Esa es la intimidad que quiero. Quiero follarme tu tristeza, tu núcleo, las entrañas que te asusta mostrar a cualquiera... Nunca bebo, pero esta noche estoy borracha. Te cuento esta historia porque sé que eres la única persona que no me juzgará. No sé si digo la verdad. Soy una chica de ciudad: el cemento es mi tierra, los parquímetros y los edificios se elevan y ansían alcanzar el cielo tan naturalmente como las flores.

Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 12, 2025 15:06 Tags: aira, alexandre-alphonse, alphonse, césar-aira, satam-alive, sui-generis, suigeneris

Idea para un cuento artístico-ajedrecístico 𓀬

Creo (puedo equivocarme) que escribo mejor que antes. Me temo que estoy en la posición que tan bien resumió Felisberto Hernández cuando dijo: «Escribo cada vez mejor, lástima que me vaya cada vez peor». No sé si no preferiría ser como esos escritores importantes que pueden decir con justicia: «Escribo cada vez peor, por suerte cada vez me va mejor», y son ricos, famosos y felices.
(César Aira)

Idea para un cuento que ojalá escribiese Aira (ave, Caesar!). Como mínimo, podré usar esa respuesta suya en una entrevista como encabezamiento.
Siento la necesidad imperiosa de que exista un ensayo breve o relato breve sobre lo que expondré.

Primero, decir que lo más maravilloso del ajedrez es el sistema de ELO: si eres bueno, da igual todo: edad, nacionalidad, ubicación, sexo, etcétera; no hay enchufes, no hay suerte, no hay ajedrecistas de mierda viviendo de ello y grandes maestros en casa mirando el techo o repartiendo pizzas por unos euros (todo lo más, youtubers ganando más dinero que muchos grandes maestros, pero no engañan a nadie, nadie duda quién es mejor, de ahí los puntos de cada uno, el ELO FIDE). Este ELO FIDE, encima, se subdivide en 3 categorías: ajedrez blitz, rápido y clásico (como si en literatura se separase la calidad de uno por tipo de obra [poema, cuento, novela] y/o duración-longitud [10 páginas, 100, 1000...].

¿A dónde quiero llegar con todo esto? Ahora sí: fantaseo con un mundo donde un día nos despertásemos y, al lado de los nombres de autores que vemos en librerías, apareciese su ELO de artista (y el ELO de los que no aparecen en las librerías pero se autopublican [Lautréamont, Rimbaud, William Blake... en su época] o no publican [Pessoa]), y viésemos que l@s artistas premiad@s, más o menos adinerad@s y afamad@s, no llegan en muchos casos ni a unos mediocres 1500 puntos, con candidatos a maestro, maestros FIDE, maestros internacionales y grandes maestros en su puto anónimato autopublicándose o no publicando en absoluto.

Con eso fantaseo, sí.
Eso quiero ver en un ensayo breve o relato de ficción, sí, claro, coño, joder, hostia puta, ¡cómo no!, ¡como para no!
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter

Satam Alive (1.ª página)

Viajando en una caravana de recuerdos inventados, voy delante de esa expedición que todos hemos soñado: lo importante es que de todo quede siempre algo, por minúscula que sea la llama que reste. Fuego, deseo, venganza, tigre, más allá, selva, verso, jurar por la vida…: pintura metafísica. Estar fuera de mí y mirar; yo antes era una mujer sin apenas biografía. No quiero fechas. Me comunico desde distancias ilimitadas. Sólo me quedan ganas de decir que recuerdo los días que pasé leyendo, la tranquilidad de la ciudad en el cuento Recuerdo que fue por pura casualidad: prisión de la que nunca, nunca se sale ni se saldrá jamás. Yo me he escapado de un libro, escapada voy al manicomio. Dicen que estoy loca. Había una vez una escritora que… escribía; yo también me dedico a soñar, Janelas Verdes Dream. Tomo la palabra, intentando descifrar un ansia impotente de infinito…; recuerdo que esto ya me sucedió en otra ocasión, tropezando con los muebles, esperando algo emocionante: escritura brillante, revolución, escuchar heavy metal con un detective salvaje en Blanes bebiendo licores fuertes como soles incandescentes.


Satam Alive by Alexandre Alphonse
 •  0 comments  •  flag
Share on Twitter
Published on November 13, 2025 13:46 Tags: alexandre-alphonse, alphonse, enrique-vila-matas, satam-alive, vila-matas

Ave, exegeta futurus!

Alexandre Alphonse
Porque si e porque quero 𓁶
Follow Alexandre Alphonse's blog with rss.