Vivian van Leeuwen's Blog, page 26

Did I mention I need you? – Estelle Maskame

Driehonderdnegenenvijftig dagen. Zo lang heb ik hierop gewacht. Zoveel dagen heb ik afgeteld. Het is driehonderdnegenvijftig dagen geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Gucci krabt aan mijn been als ik tegen mijn koffer geleund, op van de spanning, door het raam van de woonkamer naar buiten kijk. Het is bijna zes uur ’s ochtends, en buiten is de zon net op. Ik zag hem twintig minuten geleden in het donker opkomen, en het viel me op hoe mooi de laan is en hoe het zonlicht op de auto’s langs de kant van de weg valt. Dean kan ieder moment voorrijden.

Hoe ik bij dit boek kwam

De DIMILY-trilogie van de superjonge schrijfster Estelle Maskame veroverde vorig jaar na Amerika en de rest van Europa ook Nederland: talloze lezers zijn fan van het hartverscheurende én hartverwarmende verhaal van Eden en Tyler en inmiddels is het slotstuk ook verschenen. Maar –  ironisch als je weet hoe overdonderd ik was door deel één –  het duurde even voordat ik me aan het tweede boek durfde te wagen. Want tja… zou het wel net zo goed zijn? Minder goed? Beter? Zou DIMILY niet het schoolvoorbeeld zijn van de ‘’ijzersterk deel 1, slappe vervolgdelen’’-formule, vanwege de toch énigszins oppervlakkige setting en plot? Het antwoord: nee. Absoluut niet.

Waar het over gaat

Twee jaar nadat Eden en Tyler elkaar voor het laatst hebben gezien, bereidt Eden zich voor op haar bezoek aan New York: ze zal eindelijk Tyler weer zien en een tijdje bij hem logeren voordat ze naar de universiteit gaat. Eden is vastbesloten uit te zoeken of er nog iets is tussen hen, maar verkeert ook in tweestrijd: nog altijd weet niemand van haar gevoelens voor haar stiefbroer en haar vriendje Dean – toevallig ook nog eens Tylers beste vriend – al helemaal niet. Eenmaal in New York komt ze erachter dat ook Tylers leven veranderd is… maar hoe zit het met zijn gevoelens?

Wat ik ervan vond

Ik weet werkelijk niet hoe Estelle geleerd heeft om te schrijven zoals ze doet, maar mán… wat heeft zij talent. En wel een ontzettend bijzonder talent dat echt niet zomaar elke auteur heeft: ze is namelijk in staat om je hart eruit te rukken, het onder haar voeten te vertrappelen en het vervolgens heel voorzichtig en zachtaardig weer in elkaar te zetten en aan je terug te geven. Ze breekt met haar verhaal je hart in duizend stukjes, maar lijmt het ook weer in elkaar én ze zorgt ervoor dat je een stukje van datzelfde hart verpandt aan Tyler en Eden. Want mensenlief, wat is Estelle een kei in het neerzetten van een hartverscheurend heftig verhaal. Ik kan het niet anders zeggen.

Begin niet zo goed

Ik zal eerlijk toegeven: in het begin worstelde ik echt met het boek en of ik het nou wel of niet leuk vond: het viel me behoorlijk tegen na de verbluffende kracht en kwaliteit van het eerste boek. Ik vond Estelles schrijfstijl ineens veel oppervlakkiger en houteriger en ik ergerde me bont en blauw aan Eden. Ik heb echt een paar keer overwogen het boek weg te leggen vanwege haar jaloerse en krengerige gedrag, haar koppigheid en de veel te voorspelbare en clichématige drama’s die voorbij kwamen. Want echt… ik had meer verwacht.

BAM

En dan ineens… BAM. Ik zou niet kunnen aanwijzen wanneer het gebeurt, maar ineens wordt de diepere laag van het verhaal duidelijk en die is zó goed. Ineens merk je dat je helemaal verslingerd bent geraakt aan het boek, dat je niet kunt stoppen met lezen – en als je niet leest, kun je niet stoppen met aan het boek en de personages denken. Het is alsof de oppervlakkige façade wegvalt waardoor je ziet hoe knap Estelle het verhaal neerzet. Hoe heftig en intens het eigenlijk is, hoe realistisch en gevoelig en emotioneel. Eden is ineens niet meer irritant en vervelend, maar juist een heel complex personage dat zich zo gedraagt omdat ze ontzettend kwetsbaar en onzeker is, en ook Tylers karakter krijgt steeds meer diepgang omdat je ineens heel veel dingen over hem te weten komt die voortborduren op de rode draad van deel één.

Relatie

In dit boek staat de relatie van Eden en Tyler centraal, en het lijkt in het begin alsof deze zich niet echt ontwikkeld – alsof ze het vooral van omgevingsdrama’s moeten hebben om in een nieuw stadium te komen. Maar hun verhaal zit vol met kleine momenten, subtiele passages, gesprekjes, grapjes, openbaringen, metaforen en worstelingen en dat alles zorgt ervoor dat er echt iets ontstaat, dat ze iets opbouwen en dat er enorm veel kracht zit in wat ze samen hebben, enorm veel betekenis. Ook dat is Estelles kracht: ze bouwt eerst aan de fundering van het verhaal en de personages en dan volgt er een twist waardoor alles ineens explodeert en keihard binnenkomt.

Einde

Pas op het einde wordt het verhaal van Tyler en Eden wat groter en krijgt het een nieuwe dimensie doordat de dynamiek tussen de personages meer waarde krijgt: ook dat verdient een compliment. Daarnaast bewijst Estelle met het einde ook weer hoe goed ze is in het neerzetten van hartverscheurend heftige verhalen: het einde is heel erg diepgaand en perfect logisch, maar ook het allerlaatste wat je wilt. En daarmee flikt ze het ‘m: een ijzersterk verhaal dat voortborduurt op de kracht van deel één en een meer dan solide basis legt voor deel drie. Ik hou mijn hart nu al vast.

Conclusie

Het is misschien jammer dat Estelle Maskame wat tijd nodig heeft om het verhaal goed op te bouwen en aan kracht te laten winnen, maar dat vergeef je haar gemakkelijk: de plot raakt je, de personages en hun onderlinge band zijn fantastisch uitgewerkt en het is een echt goed verhaal. Nu maar hopen dat alles in het slotstuk écht op zijn pootjes terecht komt.

Titel: Did I mention I need you?

Auteur: Estelle Maskame

Serie: DIMILY #2

Vertaald door: Jasper Mutsaers

Uitgeverij: Moon

Verschenen: oktober 2016

Aantal bladzijden: 336

Genre: young adult contemporary

Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)

ISBN: 9789048834778

| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Moon, bedankt voor het recensie-exemplaar!

Het bericht Did I mention I need you? – Estelle Maskame verscheen eerst op The Book Review.

Waarom het indie-genre meer aandacht moet krijgen

Stel je voor: je hebt zelf een boek geschreven. Het is een verhaal dat heel dicht bij je staat, waar je je hart en ziel in hebt gestopt en waar je oprecht trots op bent. Een verhaal dat je de wereld in wilt brengen, omdat je graag wilt dat mensen het lezen, omdat je hoopt dat het ze misschien zal helpen of inspireren. Vol goede moed en optimisme benader je wat uitgevers. Maar je krijgt afwijzingen. Véél afwijzingen. Misschien zit er een uitgever tussen die het wel aandurft, maar alleen als je flink wat dingen verandert. En dat voelt niet goed. Dat wil je niet. Je wilt dat jouw verhaal tot zijn recht kan komen. Je wilt een uitgever die gelooft in jouw verhaal zoals jij dat doet. Maar als die er niet is… wat doe je dan? Geef je het dan op? Of zoek je een andere manier?

Afwijzingen

Over de hele wereld zijn er talloze mensen die schrijven. Die verhalen willen vertellen, personages hebben geschapen en die met het publiek willen delen. Die hopen te inspireren, te helpen met hun verhaal. Die een gave hebben voor storytelling… maar ondanks hun inzet en talent toch niet bij een uitgever binnen weten te komen. J.K. Rowling moest een stuk of 17 afwijzingen van zich af laten glijden voor iemand eindelijk de deuren van Zweinstein open wilde gooien voor de hele wereld. Haar is het gelukt. Maar er zijn ook heel veel auteurs die het niet lukt, ook niet na 17 afwijzingen. Auteurs die niet passen bij de opvattingen van uitgevers over wat een goed boek of een goede schrijfstijl is. Auteurs die niet in ‘’het fonds’’ passen. Auteurs die gewoon geen uitgever kunnen vinden waar zij en hun werk volledig tot hun recht kunnen komen.

Eigen beheer

Deze auteurs hebben een keuze: ze kunnen het opgeven, hun manuscript ergens wegstoppen en iets nieuws proberen of helemaal stoppen met schrijven. Of ze kunnen besluiten om er eigenhandig voor te zorgen dat hun werk de wereld in komt. Dan biedt selfpublishing uitkomst: zelf zorgen dat jouw werk de lezers bereikt zoals jij dat graag wilt, op basis van jouw keuzes en niet die van een uitgever. Misschien gewoon omdat jij heilig gelooft in jouw verhaal zoals het is, of misschien omdat er geen ‘’markt’’ is voor wat je schrijft en je die dus zelf zult moeten maken. Er zijn tal van redenen mogelijk om ervoor te kiezen een indie author te worden: een zelfstandige auteur.

Het indie-genre

Naast eigen beheer kun je ook kiezen voor een kleine uitgeverij: daar zijn er ook in Nederland steeds meer van. Denk aan Storm Publishers, een uitgever die zich vooral richt op Nederlandstalig schrijftalent. Of Dutch Venture Publishing: uitgever Jen Minkman geeft onder andere werk uit van auteurs dat al eens in eigen beheer is gepubliceerd en zet zichzelf daarmee op een unieke positie. Het is dan nog steeds een kwalitatieve uitgeverij, alleen met meer aandacht voor de kracht van het verhaal en de wensen van de auteur. Er wordt minder waarde gehecht aan de mainstream-markt. En dat zorgt er nog meer dan selfpublishing voor dat de stap van ‘’een boek schrijven’’ naar ‘’schrijver zijn’’ minder groot is en dat ook de auteurs die een wat alternatiever verhaal vertellen, een eerlijke kans krijgen.

Bijzondere verhalen

Dat is iets wat ik mij onlangs ook weer realiseerde: het paranormal romance-genre bijvoorbeeld is echt iets van de indie-stroming. Verhalen over wicca of de indianencultuur kom je niet zo snel tegen bij een grote uitgeverij. De verhalen zijn een beetje alternatief, getuigen van een grote fantasie en bijzondere ideeën over nieuwe genres en technieken die nog niet zo populair of bekend zijn. Het indie-genre brengt ook juist deze bijzondere verhalen naar de lezers toe. En juist doordat ze een beetje anders zijn dan wat je bij de grotere uitgevers leest, hebben ze iets authentieks en speciaals als je ze leest. Iets geraffineerds en oprechts. Het zijn boeken die je echt zouden kunnen bijblijven omdat ze net dat ene sprankeltje hebben.

Vooroordelen

Ik denk dat veel mensen vaak vooroordelen hebben over indie-auteurs en kleine uitgeverijen. En dat snap ik wel: ik heb zelf ook een tijdje gedacht dat als een boek écht goed is, het ook wel bij een grote uitgeverij binnen moet kunnen komen. Maar ik heb inmiddels zelf een verhaal geschreven waarmee ik te zijner tijd naar een uitgeverij wil gaan, ook een verhaal dat heel dicht bij mij staat en waar ik heel oprecht in geloof. En ik dacht: stel nou dat het mij ook overkomt, dat geen enkele uitgever het wil omdat het for whatever reason niet goed genoeg is? Zou ik er dan niet ook naar neigen om het in eigen beheer of bij een indie-uitgeverij te publiceren?

Openstellen

En nu ik boeken als Tweedehands Vleugels en Schaduw van de Tijd heb gelezen en aankondigingen zie van titels van indie-auteurs, begin ik ervan overtuigd te raken dat er tal van mooie verhalen zijn die we zouden missen zonder het bestaan van eigen beheer en kleine uitgevers. We moeten ons er gewoon een beetje voor willen openstellen. Want juist het indie-genre zorgt ervoor dat het niet meer per se onmogelijk is om schrijver te worden als je dat graag wilt. En trouwens… let’s face it. Wat maakt het uit wat voor weg een boek heeft afgelegd? Als je uiteindelijk maar kunt genieten van een mooi verhaal, toch?

Lees jij wel eens boeken van indie-auteurs of -uitgevers?

Het bericht Waarom het indie-genre meer aandacht moet krijgen verscheen eerst op The Book Review.

Zilveren vleugels – Vanessa Gerrits

De jongeman luisterde al ettelijke minuten niet meer naar de rouwbegeleidster van het ziekenhuis. Ze ratelde het gestandaardiseerde formulier af zonder ook maar één keer naar hem op te kijken – voor haar was hij gewoon de zoveelste rouwende echtgenoot van een te jong gestorven vrouw en moeder. Cathryn… Hoe kon dit echt zijn?! Hoe kon hij, Benjamin Hull, hier zitten in het mistroostige kantoortje van de rouwbegeleidster – met een piepklein raam en niet meer dan een sanseveria op de metalen ladekast als opsmuk – om te praten over de dood van zijn geliefde Cathryn? Hoe was dít de werkelijkheid, en de toekomst die hij met Cathy voor ogen had, in één fataal moment… wég?

Hoe ik bij dit boek kwam

Toen vorig jaar Tweedehands Vleugels werd uitgegeven bij Dutch Venture Publishing (nadat Vanessa het een tijdje in eigen beheer had) was ik helemaal lyrisch over dat boek: ik vond de engelenwereld zó mooi, de verhaallijn rond de beschermengelen zó mooi geschreven en de personages zó hartveroverend dat ik echt totaal niet kon wachten op deel twee. Maar ja. Dat moest. MAAR NU IS-IE ER! Zilveren Vleugels is eindelijk uit en ik was natuurlijk ontzettend benieuwd na de cliffhanger van deel één. En ook een beetje bang… want zou het wel net zo mooi zijn als deel één? Kan dat überhaupt met zo’n fantastisch eerste boek?

Waar het over gaat

Er is een jaar verstreken sinds het leven van Beschermengel Lucy op zijn kop kwam te staan toen een veel te aantrekkelijke Kraaienjongen haar vleugels stal – en ze prompt verliefd op hem werd. Nu heeft Max een plan om Lucy haar vleugels terug te geven, zodat ze samen de eeuwigheid tegemoet kunnen vliegen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan… want Lucy is nog altijd verloofd, staat nog altijd onder streng toezicht en tot overmaat van ramp plant de weduwnaar van Lucy’s overleden Bestemmeling een aanval op de Engelenwereld… en gebeuren er rare dingen met Max.

Wat ik ervan vond

Ik hou echt van de schrijfstijl van Vanessa. Het is niet per se een bijzondere schrijfstijl, het is vooral dat ze gewoon heel mooi kan schrijven: heel beeldend en levendig, met veel gevoel en sfeer en dat past heel mooi bij het verhaal. Hoewel er in deel één flink veel gebeurt, zit de vaart er meteen weer goed in en wordt al snel weer duidelijk hoe alles ook alweer precies zat. Je vliegt er eigenlijk doorheen alsof je zelf ook engelenvleugels hebt en ik was tijdens het lezen echt alles aan het absorberen. Het is bijna een soort sprookje, een verhaal waar je heel veel van kunt houden omdat het zo mooi is.

Alles is mogelijk

In het begin geeft Vanessa je eigenlijk nauwelijks ademruimte: de vaart zit er zo goed in dat het bijna een beetje té snel gaat omdat er veel dingen tegelijk gebeuren. Maar dat zorgt er ook voor dat het allemaal heel onvoorspelbaar en spannend is: het is een soort dominofiguur met heel veel kleine stukjes die een eigen leven en een eigen willetje hebben en ook weer het grote plaatje kunnen veranderen: Vanessa heeft de personages zo goed neergezet dat je tijden het lezen totaal geen idee hebt welke kant het uit zou kunnen gaan, alleen maar dat het heel veel kanten op kan en dat er allerlei scenario’s te bedenken zijn – alles is mogelijk. En dat maakt het ontzettend spannend. Benjamin Hull, JJ, Lucy’s zus, Harmen Belle en Rafyr, Doc, Lucy’s vader, allemaal geven ze het verhaal kleur.

Engelenmagie

Ik zal heel eerlijk zeggen dat ik bij dit boek wel een klein beetje de engelenmagie miste die deel één voor mij zo betoverend mooi maakte: het Beschermengelverhaal is in dit boek minder belangrijk en de Engelenkorf is een minder belangrijke locatie: dat vind ik wel jammer. Maar gelukkig wordt dat gecompenseerd door het perspectief: via Max’ oogpunt kom je meer te weten over het Kraaienbestaan en vanuit Lucy’s oogpunt gebeurt er af en toe iets bijzonders. Haar telepathie wordt namelijk in dit boek beter uitgewerkt, waardoor je soms ook een kijkje krijgt in het hoofd van haar verloofde JJ en haar zus Clara: dat vond ik enorm mooi om te lezen. Tel daarbij op dat het ‘’gewone’’ Engelenleven (zoals hoe ze trouwen) wel wat meer belicht wordt en dat de perspectieven precies op de juiste cliffhanger-momenten wisselen en je hebt alsnog een hele mooie leeservaring.

Diepere laag

De betovering van de Engelenwereld en de kracht van de Beschermengelen waren voor mij wat deel één zo mooi maakten, maar in deel twee is het vooral de band tussen Max en Lucy die steeds sterker wordt. Ze zijn een soort Romeo en Julia en de momenten die ze samen doorbrengen, de hobbels die ze tegenkomen en de offers die ze voor elkaar brengen maken het echt tot een zinderend en betekenisvol liefdesverhaal. Ze zijn hun liefde voor elkaar in dit boek met kleine stapjes en grote gebaren aan het verkennen en ik hou van de intens romantische, maar soms ook luchtige manier waarop Vanessa dat beschrijft. Tegelijkertijd gebeurt er onderhuids nog veel meer en komen er thema’s als rouwverwerking, liefde uit onverwachte hoek en opoffering voorbij, maar gaat het ook enorm over het kiezen en vechten voor je eigen vrijheid en bestemming.

Conclusie

Zilveren Vleugels mist een beetje de betovering van het Beschermengel-verhaal, maar is net als zijn voorganger wel weer heel mooi geschreven, vol intrigerende personages en bijzondere twists en thema’s. Nu maar wachten wat de climax van de trilogie gaat brengen…

Titel: Zilveren vleugels

Auteur: Vanessa Gerrits

Serie: Vleugels Trilogie #2

Uitgeverij: Dutch Venture Publishing

Verschenen: februari 2017

Aantal bladzijden: 320

Genre: young adult fantasy

ISBN: 9789492585004

Beschikbaar als: paperback

| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij DVP, bedankt voor het recensie-exemplaar!

Het bericht Zilveren vleugels – Vanessa Gerrits verscheen eerst op The Book Review.

Spotify voor ebooks: Kobo Plus is er!

De afgelopen tijd hebben verschillende ebook-diensten de revue gepasseerd die het nieuwe Netflix of Spotify voor boeken moesten worden. Elly’s Choice (inmiddels BookChoice), Bliyoo, Mofibo, Scribd, Storytel… allemaal services met goeie potentie, maar mij konden ze nooit zo heel erg overtuigen. Ik vond het aanbod te karig, de manier van lezen niet fijn of de prijs te hoog. Maar nu is er iets nieuws, en ik denk dat dat hét succes van 2017 gaat worden als het op digitaal lezen aankomt: ik ben in ieder geval al volledig verkocht. Ik heb het over het vorige week geïntroduceerde Kobo Plus!

Kobo en Bol.com = Kobo Plus

De samenwerking tussen Kobo – het bekendste merk van e-readers – en Bol.com, de grootste webwinkel van Nederland, is al een tijdje niet nieuw meer. Kobo’s e-readers worden op Bol.com verkocht en ebooks ie je bij Bol.com koopt, worden automatisch gesynchroniseerd met je Kobo-account waardoor ze direct op je e-reader staan. Nu hebben Bol.com en Kobo opnieuw de handen ineengeslagen en een heus ebook-abonnement geïntroduceerd: een liefdesbaby die luistert naar de naam Kobo Plus.

Hoe werkt het?

Laat ik mijn lofrede beginnen met te zeggen dat Kobo Plus de allermakkelijkste ebook-dienst is die ik tot nu toe ben tegengekomen. Het enige wat je nodig hebt, is Bol.com en een Kobo-reader OF de Kobo-app op je tablet of smartphone. Meer niet. Kobo Plus is namelijk een abonnement waarbij je voor een tientje per maand onbeperkt ebooks mag lezen. Dat abonnement sluit je af via Bol.com, gewoon met je winkelwagentje en je gebruikelijke betaalmethode, en vervolgens kun je – ook op Bol.com, op je ereader of in de app – boeken toevoegen aan je Kobo Plus-bibliotheek. Die download je en hopla: je kunt ze lezen. Onbeperkt. Offline. Makkelijker kán gewoon niet. Het abonnementsgeld wordt – na een eerste gratis maand –  maandelijks afgeschreven én je kunt altijd opzeggen.

Het aanbod

Het aanbod is geweldig. Je hebt toegang tot tienduizenden boeken: Nederlandstalig, Engelstalig, kinderboeken, Young Adult, fantasy, non-fictie, romans, thrillers, noem het allemaal maar op. Wat mij opvalt is dat Kobo Plus volgens mij een flink aantal uitgevers van Mofibo heeft overgenomen: veel uitgevers zijn namelijk zodanig verbonden aan Kobo Plus dat heel veel van hun ebooks beschikbaar zijn. Denk aan bijvoorbeeld Moon (bijna alle boeken van Cassandra Clare zijn te downloaden) en Blossom Books: de net verschenen titels Cinder van Marissa Meyer en De Kids of Appetite van David Arnold zijn al beschikbaar. Maar ook oudere boeken zoals Joop ter Heul van Cissy van Marxveldt zijn te downloaden! Bij het zoeken op een boek zie je meteen of er een Kobo-optie tussen zit (even rondneuzen zonder meteen een abonnement te moeten nemen kan dus, superfijn!) en na één klik staat-ie in je bibliotheek.

En de nadelen?

Het moge duidelijk zijn dat ik lyrisch ben over Kobo Plus: ik heb meteen een proefmaand afgesloten en ben geweldig blij met het enorm uitgebreide aanbod. Maar ik moet toegeven dat er ook nadelen aan zitten: je móet de boeken namelijk lezen op een ereader van Kobo of in de Bol.com-app, terwijl er natuurlijk ook nog andere ereader zijn. Daarnaast zijn er ook heel duidelijk uitgevers die niet meedoen met Kobo Plus – nog niet in ieder geval – en je hebt dus geen volledige zekerheid dat de boeken die jij graag leest, beschikbaar zijn. Maar… een aanbod van deze omvang voor slechts een tientje per maand is écht heel schappelijk. Het werkt ontzettend eenvoudig en fijn en ik denk dat we wel mogen zeggen dat dit het beste systeem is wat ‘’Netflix voor ebooks’’ betreft tot nu toe!

Ik ben in ieder geval fan en kan niet wachten welke toffe boeken ik dankzij Kobo Plus ga ontdekken!

Ga jij Kobo Plus uitproberen?

Het bericht Spotify voor ebooks: Kobo Plus is er! verscheen eerst op The Book Review.