Vivian van Leeuwen's Blog, page 25

Op de rand van het niets – Corinne Duyvis

De eerste keer dat mijn toekomst verdween was op 19 juli 2034. Een halfuur nadat ik van plan was geweest om te vertrekken was ik nog steeds in dierenasiel het Tussenstation. De kater die een maand geleden was binnengebracht had het eindelijk aangedurfd om op mijn schoot te kruipen en ik wilde hem niet afschrikken. Mam zou het eten niet klaar hebben, en ook Iris was vast nog niet thuis, dus het maakte niet uit hoe laat ik wegging. Voorzichtig ...

Het bericht Op de rand van het niets – Corinne Duyvis verscheen eerst op The Book Review.

Marieke Nijkamp & Corinne Duyvis bij Donner

Boekhandel Donner in Rotterdam organiseert heel regelmatig de meest toffe events en auteursbezoeken, en het is altijd supergezellig om daarheen te gaan. Een paar weken geleden waren Harper Collins-auteurs Corinne Duyvis (Op de rand van het niets) en Marieke Nijkamp (54 minuten) er, en hoewel ik Marieke al eens eerder had ontmoet (bij boekhandel Maximus) wilde ik er absoluut naartoe. Want beide boeken vond ik supertof, en de twee schrijfsters zijn ook echt zulke leuke persoonlijkheden dat het me gewoon ...

Het bericht Marieke Nijkamp & Corinne Duyvis bij Donner verscheen eerst op The Book Review.

The Look – Sophia Bennett

‘Improviseren: instrumentele voordracht bedenken terwijl die op hetzelfde moment ten gehore wordt gebracht.’ Zo luidt de officiële beschrijving in het woordenboek. Voor we vanmorgen de deur uit gingen, had ik dit nog even nagekeken op de computer van pap, terwijl ik zat te wachten op Ava. Die probeerde zich te herinneren waar ze haar fluitkoffer had gelaten. Maar er stond nog een tweede betekenis onder: ‘Improviseren: zonder veel voorbereiding iets zo goed mogelijk doen.’ Die laatste betekenis is helemaal van ...

Het bericht The Look – Sophia Bennett verscheen eerst op The Book Review.

Blogtour Zoektocht terug | Lieve Caitlin…

Ik heb nog nooit van mijn boekbloggerleven meegedaan met een blogtour en ik was er ook nooit zo’n fan van. Een blogtour werkt het beste als deze divers en uniek is, in plaats van alleen maar te bestaan uit een berg recensies die voor negatieve overexposure zorgen. Niet lang na publicatie van mijn artikel over blogtours werd ik door auteur Marina Folkers (Faye en Sean: a love story) benaderd. Ze wilde voor haar nieuwe boek Zoektocht terug graag een bijzondere blogtour organiseren en vroeg mij of ik mee wilde doen. Hóe gaaf is het als je een auteur echt kunt inspireren tot zoiets?! Het boek sprak me best wel aan en het leek me ook een hele leuke ervaring, dus ik was meteen enthousiast.  Vandaar dat ik vandaag de aftrap mag geven van de bijzondere blogtour rondom Zoektocht terug van Marina Folkers en uitgeverij Ellessy!

De blogtour

De komende maand zijn er, ikzelf incluis, 10 bloggers die aandacht besteden aan Zoektocht terug, elk op hun eigen manier. Ik ga natuurlijk nog niets verklappen over wat je kunt verwachten, maar standaardrecensies zullen het zeker niet zijn! Ik kan al wel vast zeggen dat de blogtour zal eindigen met een leuke, bijzondere winactie en dat je gaandeweg dingetjes zult tegenkomen die te maken hebben met Londen, Marina zelf en nog meer leuks! Ik heb de aftrap mogen geven en dat vind ik keileuk om te doen, hoewel het wel even puzzelen was welke invulling ik wilde kiezen: het was voor mij tenslotte ook een first. Ergens deze maand zal ik nog een recensie schrijven van het boek, maar deze eerste blogtourbijdrage is iets anders. Namelijk: een brief aan hoofdpersoon Caitlin! Ik vond haar tijdens het lezen zo’n mooi personage dat ik daar graag iets mee wilde doen.

Lieve Caitlin…

Ik vond je verhaal zo mooi. Van begin tot eind heb je me toegelaten in je gedachten, je gepieker en gepeins, je zorgen en onzekerheden. Je hebt me laten zien wie je denkt te zijn, wie je graag wil zijn en wie je eigenlijk bent. Je hebt me deelgenoot gemaakt van je verlangens en je dromen, maar ook van je fouten en geheimen. Hoe meer je vertelde, hoe meer je deelde, hoe meer ik om je ging geven. Terwijl je verhaal zich ontvouwde, leefde ik met je mee, wilde ik het beste voor je, hoopte ik met heel mijn hart dat het allemaal goed zou komen.

Ik begrijp je heel goed, Caitlin. Je doet me denken aan een kant van mezelf en ik denk dat iedereen wel iets van zichzelf in jou zou kunnen herkennen. Ik begrijp zo goed hoe belangrijk het voor je is om zekerheid en stabiliteit in je leven te hebben, om op iemand te kunnen vertrouwen. Ik begrijp hoe graag je wilt dat er iemand voor je is die van je houdt. En ik begrijp je angst voor het onbekende, voor alles wat geen doel of naam heeft, voor het onvoorspelbare, voor alles waarvan je niet weet hoe het gaat lopen. Ik begrijp je angst om gekwetst te worden, om je veilige basis te verliezen, om jezelf te verliezen. Ik begrijp het heel goed. Andere mensen zouden je misschien saai vinden, maar ik snap het.

Daarom vind ik het ook zo goed dat je toch allerlei sprongen waagt wanneer je eenmaal in Londen bent. Ik juichte voor je, elke keer dat je je hart durfde te volgen, naar je gevoel durfde te luisteren, je angst opzij durfde te zetten. Ik wilde je helpen, elke keer als je het moeilijk had, en ik lachte elke keer dat het je zelf lukte om overeind te krabbelen en tot een bijzonder besef te komen. Ik vond het zo mooi om te lezen over je zoektocht naar jezelf en jouw geluk. Ik genoot net als jij van de momenten die je beleefde. Op sommige punten wilde ik je een knuffel en een peptalk en een duwtje in de juiste richting geven, maar je was ook steeds heel stoer in hoe je jezelf bij elkaar raapte.

Weet je, Caitlin, sommige dingen gebeuren met een reden – daar geloof ik heilig in. Sommige mensen komen in ons leven omdat ze ons iets moeten leren over onszelf: Max en Steven zijn zulke personen. Sommige keuzes worden ons in de schoot geworpen omdat ze ons verder zullen brengen – zoals jouw besluit om naar Londen te gaan. En sommige momenten zijn een perfect samenspel van omstandigheden omdat juist die momenten ons vormen – jouw verhaal is vol van dat soort momenten.  Soms geeft het leven ons een duwtje in de juiste richting en laat het ons zien wat we allemaal kunnen beleven als we onszelf toestaan te groeien. Ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.

Je komt er wel, Caitlin. Je hebt het moeilijk gehad, maar laat me je iets vertellen. Het is niet erg om veel na te denken en te analyseren, om de controle te willen behouden en op iets veiligs te willen leunen. Dat is oké, want juist in je comfortzone kun je heel gelukkig zijn. Als je af en toe ook maar probeert om je gewoon over te geven aan het leven, te genieten, je hart te volgen en je in het avontuur te storten. De balans tussen die twee maakt jou juist tot een sterk, evenwichtig persoon. En wees niet boos op jezelf om fouten die je hebt gemaakt of kansen die je hebt laten liggen. Wees dankbaar voor het nu. Vertrouw op jezelf en de mensen die om je geven. Vertrouw op die mooie man aan je zijde, want hij zal je nog verrassen. Wees niet bang om af en toe een sprong te wagen of een fout te maken.

Dankjewel dat je jouw verhaal en jouw zoektocht met mij hebt gedeeld. Dankjewel dat je je zo kwetsbaar hebt opgesteld. Dankjewel dat je me hebt geïnspireerd. Dankjewel dat je me hebt laten glimlachen en zwijmelen. Je bent een heldin. Ik hoop dat je dat zelf ook ziet.

Ik wens je alle goeds, welke keuzes je ook maakt.

Liefs,

Vivian

Heb jij wel eens een brief geschreven aan een personage?

Het bericht Blogtour Zoektocht terug | Lieve Caitlin… verscheen eerst op The Book Review.

Opgesloten – Amy Ewing

Ik ben Raven Stirling. Ik word niet hun eigendom. ‘Nummer 191,’ roept de regimenter. ‘Nummer 191.’ Het meisje dat na mij binnen is gekomen wankelt naar de deur. Ik kan haar niet kwalijk nemen dat ze wat onhandig loopt: het lijkt wel of ze een kroonluchter op haar hoofd heeft. Violet knijpt zo hard in mijn hand dat haar nagels waarschijnlijk afdrukken achterlaten. Ik ben de volgende, maar ik laat haar niet merken hoe gespannen ik ben. Zij is al bang genoeg voor ons allebei.

Hoe ik bij dit boe kwam

Ik geef toe: toen ik net The Jewel uit had en informatie ging opzoeken over de vervolgdelen, dacht ik oprecht dat Opgesloten deel twee was. Een beetje teleurgesteld was ik dus wel toen ik in de catalogus van Young and Awesome ontdekte dat het om een novelle ging. Maar die teleurstelling sloeg al snel om in enthousiasme, want ik vond Raven een ontzettend cool en interessant personage en ik was helemaal gelukkig met het feit dat de novelle in paperback zou verschijnen: dat is namelijk lang niet altijd zo. ik was dus enorm benieuwd naar dit boekje van een krappe 90 pagina’s: zou het iets extra’s toevoegen aan de fascinerende wereld van de Jewel en de Lone City?

Waar het over gaat

Raven Stirling wordt samen met haar beste vriendin Violet verkocht op de veiling voor de adellijke vrouwen van de Jewel: ze moet draagmoeder zijn voor het edele nageslacht. Maar Raven treft de slechtste meesteres die er maar bestaat: door de gravin van het Huis van de Steen wordt ze gruwelijk slecht behandeld. Raven probeert wanhopig sterk te blijven, maar dat wordt steeds moeilijker…

Wat ik ervan vond

Met novelles kan het eigenlijk twee kanten op: het kan een fijn verhaal zijn dat perfect past in de sfeer van het grote verhaal maar niet echt nieuwe informatie bevat, of het kan een boek zijn dat juist wel een extra dimensie geeft aan de personages en de plot, bijvoorbeeld door een nieuw perspectief. Opgesloten hangt er een beetje tussenin. Het biedt een nieuw perspectief omdat Raven hierin de hoofdrol speelt, maar het is eigenlijk te dun om echt een toevoeging te zijn.

Raven

Ik vond dit vooral een tof verhaal vanwege Raven: in The Jewel was ik al ontzettend nieuwsgierig naar wie zij precies was en wat er allemaal met haar gebeurde en in deze novelle kom je daar een beetje achter. Je ontdekt wat meer over haar tijd in de houderij en haar voorgeschiedenis. Maar je krijgt vooral heel veel bewondering en sympathie voor haar als persoon: ze is zo ontzettend sterk, ze bijt zo hard van zich af en ze is zo dapper dat je echt voor haar wilt juichen. Het is ontzettend mooi om te lezen over haar stille en minder stille protesten, over haar hoop en kracht – en tegelijkertijd over hoe ze langzaam, op een afgrijselijke manier, kapot wordt gemaakt. Ewing is ontzettend goed in het neerzetten van geloofwaardige personages, zoveel is zeker.

Gruwelen

Daarnaast zorgt de novelle ervoor dat de gruwelen van de Jewel nog wat duidelijker worden: het is heel erg beklemmend en verontrustend om te lezen over Ravens verschrikkelijke meesteres en wat zij allemaal met Raven doet en nog wil doen. Dit in combinatie met de vlotte en meeslepende schrijfstijl zorgt ervoor dat je het boek niet weg kunt leggen, maar ook eigenlijk niet verder wilt lezen. De verknipte worldbuilding komt ook hier weer goed tot zijn recht.

Geen aanvulling

Toch is Opgesloten niet echt een aanvulling. Een aardig deel van de scènes komen ook terug in The Jewel en bieden daardoor niet echt nieuwe informatie, alleen een nieuw perspectief. Daarnaast had ik het leuker gevonden om dingen te weten te komen die niet in het eerste boek staan: meer over wat er met Raven gedaan wordt bijvoorbeeld, misschien meer over haar tijd op de school, over haar familie en haar meesteres… het gaat allemaal best snel en eigenlijk krijg je geen antwoord op je vragen. Vind ik jammer, want ik denk dat Ewing met dit boekje een aantal kansen heeft laten liggen om de wereld en de plot van de Jewel écht uit te diepen. Eigenlijk wordt vooral benadrukt wat we al zo’n beetje wisten.

Conclusie

Opgesloten laat vooral zien waar Amy Ewing als auteur goed in is: het neerzetten van bijzondere personages en een gruwelijke wereld. Het perspectief van Raven zorgt ervoor dat dit een prettig boek is om te lezen als je fan bent van deel één, maar echt memorabel is het niet.

Titel: Opgesloten (The House of the Stone)

Auteur: Amy Ewing

Serie: The Lone City #1,5

Vertaald door: Ans van der Graaff

Uitgeverij: Young and Awesome

Verschenen: maart 2017

Aantal bladzijden: 93

Genre: young adult dystopisch, novelle

Beschikbaar als: paperback, ebook

ISBN: 9789025872168

| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Young and Awesome, bedankt voor het recensie-exemplaar!

Het bericht Opgesloten – Amy Ewing verscheen eerst op The Book Review.

Event: Susin Nielsen bij Donner

Susin Nielsen is de Lemniscaat-auteur van Wij zijn allemaal moleculen en Optimisme is dodelijk. Lemniscaat staat er tegenwoordig om bekend dat ze soms zomaar even een toffe auteur voor een weekendje naar Nederland halen, en dat was nu ook het geval met Susin! Vrijdag 10 maart was ze bij Donner voor een interview en meet-en-greet en daar was ik bij. Na lang twijfelen, dat wel, want ik ben er niet zo’n fan van om auteurs te ontmoeten voordat ik minstens één boek van ze heb gelezen – want ik wil graag iets persoonlijks kunnen zeggen of vragen en dat gaat lastig als je de boeken niet gelezen hebt. Maar toen ik vorig jaar naar Laure Eve en Kass Morgan ging, was het ook eigenlijk heel gezellig zónder de boeken te hebben gelezen, dus ik dacht… waarom ook niet! Ik wil ook geen spijt krijgen dat ik niet ben gegaan.

Gezelligheid

Eén van de meiden met wie ik naar Donner ging om Susin te ontmoeten, zei ook nog heel treffend: zo’n event is ook altijd gewoon supergezellig, dus dan maakt het nog minder uit of je iets van de auteur hebt gelezen. En eigenlijk is dat ook zo! Natuurlijk zou ik niet zo snel naar een auteur gaan van wie het werk me niet aanspreekt, maar feit is wel dat het altijd gewoon enorm leuk is. Er is altijd hilariteit, er zijn altijd grappige momentjes en de auteur zelf is vaak ook gewoon heel tof en gezellig als mens. Ook nu weer was het gezelligheidsgehalte hoog: ik was er met een paar toffe boekenmeisjes – waaronder Katja en Joelle – en dat was gewoon fijn. Lekker even lol maken en het gewoon leuk hebben samen!

Interview met Susin

Maar natuurlijk waren we er ook voor Susin! Zij werd eerst geïnterviewd door iemand van Donner en dat was echt heel leuk. Ze vertelde ontzettend veel over het schrijven en haar boeken, en dat vind ik altijd tof omdat je dan echt te weten komt hoe het allemaal tot stand is gekomen. Zo vertelde Susin dat ze een tijdje heeft geschreven voor de televisieserie Degrassi en dat ze van daaruit is gaan werken aan haar eigen boeken. Wij zijn allemaal moleculen is voor een groot deel gebaseerd op haar eigen puberteit: de eerste jaren was ze vooral zoals Stewart en daarna meer zoals Ashley – van bolleboos naar populair meisje dus. Daarnaast vertelde ze leuke anekdotes over de titels van de boeken, haar eigen crazy cat lady-karakter en haar tijd bij de televisie.

Lachen, huilen en schrijven

Susin vertelde ook wat meer over de boodschap van haar boeken. Een lezer vertelde dat ze door het boek zowel moest lachen als huilen en Susin reageerde met: ‘’That’s my goal, to make you laugh AND cry.’’ Dit past ook heel mooi bij wat ze even later vertelde: dat ze het belangrijk vindt om in haar boeken personages te hebben die uniek en divers zijn en waar lezers zich in kunnen herkennen. Daarnaast wil ze ook altijd dat haar boeken iets van hoop en optimisme, maar ook iets van de realiteit van het leven zelf hebben zodat het allemaal écht blijft. Dat vond ik heel erg mooi! Ik stelde zelf de vraag wat voor advies ze had voor andere aspirant-schrijvers en ze zei dat het vooral ontzettend belangrijk is om veel te lezen, veel te schrijven – ook als je er geen zin in hebt – en om schrijfcursussen uit te proberen.

Vingerhaken

Na het interview las Susin nog een stukje voor uit Wij zijn allemaal moleculen – na dat stukje zat iedereen al zo’n beetje te snikken, dat was ook wel bijzonder – en toen stond er nog een keileuke activiteit op het programma: de hoofdpersoon in Susins boek Optimisme is dodelijk is onwijs creatief, dus ze had bij wijze van wedstrijd bedacht dat we konden gaan vingerhaken. Je hebt een bolletje wol en daar ga je dus mee haken. Het was heel leuk en grappig om te proberen, maar we waren er niet echt goed in haha. De winactie die eraan verbonden was – een niet-vertaald boek van Susin – werd dus gedaan via loting, maar het was wel leuk om te doen!

Wat een leuke vrouw!

Ik vond het ontzettend leuk om Susin te ontmoeten! Het is een heel erg leuk mens, spontaan en grappig en vrolijk maar ook echt een talent in het vertellen van verhalen en anekdotes. Ze stelde ook echt vragen aan ons en vond het duidelijk enorm leuk om met ons te praten. Tijdens het signeren nam ze echt persoonlijk de tijd voor een praatje en een handtekening en dat vond ik supertof! Ik ben nu wel heel nieuwsgierig geworden naar de boeken, maar deze ervaring heb ik alvast in the pocket!

Heb jij wel eens een auteur ontmoet van wie je nog niets had gelezen?

Het bericht Event: Susin Nielsen bij Donner verscheen eerst op The Book Review.

Siren – Kiera Cass

Het is apart wat je meeneemt in je hoofd, wat je onthoudt, wanneer alles ophoudt. Ik zie nog steeds de lambrisering tegen de muren van onze luxe hut voor me en weet nog precies hoe dik en zacht het tapijt was. Ik herinner me de geur van zout water die in de lucht hing en aan mijn huid bleef kleven, en het gelach van mijn broers in de aangrenzende hut, alsof de storm een spannend avontuur was in plaats van een nachtmerrie. Meer nog dan angst of bezorgdheid hing er een sfeer van irritatie in de hut. Door de storm vielen onze plannen voor die avond in duigen.

Hoe ik bij dit boek kwam

Ik heb een heel groot zwak voor Kiera Cass. De Selectie-boeken heb ik verslonden en zou ik volgens mij zo nog 20 keer kunnen lezen zonder ze beu te worden. Dus toen ik ontdekte dat haar allereerste boek na een eigen beheer-avontuur opnieuw (en nu echt) zou worden uitgegeven, was ik enthousiast. Toen ik vervolgens ontdekte dat het een verhaal zou zijn over zeemeerminnen annex sirenen… was ik verkocht. Want Kiera Cass en fantasy? Kán gewoon niet misgaan, toch? Ik was zó benieuwd!

Waar het over gaat

Kahlen is een sirene: ze is een keer bijna verdronken en heeft er toen voor gekozen om de zee te dienen met haar dodelijke stem, in ruil voor het eeuwige leven. Maar Kahlen heeft moeite met haar nieuwe leven: ze vindt het vreselijk om mensen de dood in te jagen en kan geen echte vervulling vinden. Tot een mensenjongen haar pad kruist en Kahlen zonder het te willen hopeloos verliefd wordt… is ze verdoemd, of heeft ze misschien nog een kans op echt geluk?

Wat ik ervan vond

Oh jongens, wat heb ik genoten van dit boek. Echt. Ik vond het zó mooi. Ik denk er nog steeds aan. Ik wil meer, en tegelijkertijd is het een perfecte standalone. Ik vond het origineel, romantisch, magisch. Het had eens soort hypnotische kracht: ik was er helemaal van in de ban en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Want tjee, wat is Kiera toch goed in het scheppen van een fantastische wereld. Dat zagen we al bij het mooie Iléa van America en Maxon en nu zien we het weer met de sirenen. Het is zo ontzettend fascinerend en intrigerend uitgewerkt, met zoveel sfeer en details en gevoel… het was de perfecte mix tussen De Kleine Zeemeermin en de duistere mythologie. Het heeft iets moois en unieks: mystiek en mysterieus, sereen, poëtisch en filosofisch en intiem… het is een boek waar heel veel bijvoeglijke naamwoorden op los te laten zijn.

Bijzondere wereld

De manier waarop Kiera de wereld van de sirenen heeft uitgewerkt en in de echte wereld heeft geplaatst, vind ik enorm bijzonder. Je ontdekt steeds meer over hoe het in elkaar zit en ook al is het soms een beetje vaag, het is vooral heel mooi. Ik vond het echt prachtig hoe je ontdekt  dat de sirenen eigenlijk een mensenleven leiden en daar betekenis aan proberen te geven, hoe ze hechten aan contact en tijdverdrijf, maar ook aan de zusterband en hun band met de Oceaan: dat is allemaal zo mooi en tegelijkertijd heeft het iets sinisters, iets dat een beetje beklemmend is. Het is de combinatie van avontuur en gevaar, liefde en dood…. Dat heeft Kiera zó mooi uitgewerkt.

Personages

Een ander talent van Cass is hoe ze haar personages neerzet en hun dynamiek zo intens en levendig schetst dat je het liefst ook bij hen zou willen horen. Ik vond Kahlen een heel interessant personage: haar pijn en worstelingen raken je echt en tegelijkertijd is haar band met de Oceaan bijna als een soort moeder/dochter-relatie en ook dat is hartverscheurend mooi beschreven. Maar één van de dingen die Siren zo sterk maakt, is dat het een verhaal is over meerdere personages: Cass heeft Kahlens vriendinnen en zusters Elizabeth, Miaka, Aisling en Padma net zo boeiend en gevoelig uitgewerkt, met elk hun eigen persoonlijkheden, geheimen en verhalen. Padma zorgt bovendien voor een interessante verhaallijn waardoor je meer te weten komt over de sirenemythe en -wereld.

Ontluikende liefde

De tweede helft van het verhaal vaart een andere koers: dan gaat het meer over de ontluikende liefde tussen Kahlen en mensenjongen Akinli. En ook daar komt Cass’ talent om de hoek kijken: net als bij De Selectie ontstaat er echt een hele mooie band tussen de twee personages, hebben ze chemie die echt ergens op gebaseerd is en is het geen instant love. Het is jammer dat de focus op deze liefde toch nog vrij groot is, maar ook deze verhaallijn is zo mooi geschreven dat je echt gaat geloven in hun verbintenis. Het is een episch liefdesverhaal zoals we dat het liefste lezen en eigenlijk is het de extra sprankeling die dit toch al mooie boek nog mooier maakt.

Conclusie

Kiera Cass is er met Siren in geslaagd een prachtig en verfrissend verhaal te vertellen waarin alle details kloppen, de plot je van het intrigerende begin tot het bitterzoete einde meesleept en de personages ontzettend echt zijn. Haar schrijfstijl is gevoelig en puur en wekt de indruk dat ze het verhaal met zorg en bezieling heeft geschreven. Een sprookjesachtig, sprankelend, tragisch, maar vooral episch boek dat je niet onberoerd zal laten. Prachtig.

Titel: Siren (The Siren)

Auteur: Kiera Cass

Vertaald door: Hanneke van Soest

Uitgeverij: Van Goor Best of YA

Verschenen: oktober 2016

Aantal bladzijden: 256

Genre: young adult fantasy

Beschikbaar als: paperback, ebook

ISBN: 9789000353149

| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Het bericht Siren – Kiera Cass verscheen eerst op The Book Review.

Waarom een unhappy end supersterk kan zijn

Een paar weken geleden kwam ik op de blog van Marjolijn een artikel tegen over dat het standaard gelukkige einde in boeken tegenwoordig helemaal niet meer zo standaard hoeft te zijn: soms zijn óngelukkige eindes ook juist heel goed. Ik had echt een YES!-gevoel toen ik dat stuk las, want hé… het is typisch zoiets waar ik nooit eerder echt over na heb gedacht, maar wat wel echt zo is. De gelukkige, mooi afgeronde, ‘’eind goed al goed’’-eindes die we zo vaak tegenkomen in boeken zijn erg geliefd. Ook wel logisch, want dat geeft een gevoel van tevredenheid. Maar… zulke eindes worden op den duur een beetje vermoeiend. En voorspelbaar. We weten dat het anders kan, maar wat maakt een unhappy end nou zo sterk tegenover een happy end?

Realistischer

Een ongelukkig einde is in veel opzichten nét wat realistischer. Natuurlijk, soms vinden we het fijn om een boek te lezen waarin alles op zijn pootjes terecht komt en iedereen samen dolgelukkig de zonsopgang tegemoet gaat. Het is niet voor niets dat we graag lezen om te ontsnappen aan de ongelukkige eindes van ons eigen leven. Maar het realisme-criterium is voor veel lezers ook belangrijk: verhalen moeten geloofwaardig zijn, uit het leven gegrepen, gebaseerd op de realiteit. En in de realiteit loopt niet alles altijd goed af. Mensen gaan dood, mensen zijn ongelukkig, missen hun kans op liefde, maken allerlei ellende door… en het leven is nou eenmaal geen mooi afgerond geheel zoals een boek. Een unhappy end kan dus een mooie realitycheck zijn en het boek echt tot leven wekken, zodat lezers hun eigen misère erin kunnen herkennen. Een goed boek gaat over het leven zelf.

Lef

Een boek dat niet goed eindigt, maar juist met de dood van één of meerdere personages of een andere grote tegenslag, getuigt van lef van de auteur. Ik vind het ontzettend knap als een schrijver ervoor kiest om een alternatief einde neer te zetten in een wereld van zoete, romantische ontknopingen. En ja: de auteur krijgt dan vaak een hoop kritiek over zich heen, maar er zullen ook altijd lezers zijn die hem er juist om bewonderen en het boek juist beter gaan vinden. Denk maar aan wat Veronica Roth deed met het laatste deel van de Divergent-trilogie: heel veel mensen vonden het niet leuk, maar ik vond het juist ontzettend knap én passen bij het verhaal en de personages. Je onderscheidt jezelf veel meer als schrijver en dat vind ik echt heel mooi.

Meer diepgang

Maar wanneer eindigt een boek eigenlijk ongelukkig? Heeft dat altijd te maken met dood, met geliefden die elkaar niet krijgen, met tegenslagen die niet op een positieve manier worden gerelativeerd? Ik denk dat het ook te maken heeft met wat er in de rest van het verhaal gebeurt. Neem nou 54 minuten van Marieke Nijkamp: er gaan best wel wat mensen dood in dat boek, ook hoofdpersonen, dus eigenlijk weet je al heel vroeg dat het niet goed gaat aflopen. Toch heeft het in mijn ogen een heel mooi en hoopvol einde, en dat komt doordat er zó veel diepgang zit in de rest van het boek.

Onderste laag

Als je als auteur durft te schrijven over thema’s als dood en geweld, haal je echt de onderste laag van het verhaal en van de personagepsychologie naar boven. Je laat mensen op hun puurst en verhalen op hun krachtigst zien. En dat stelt je in staat om ook een heel sterk en diepgaand einde neer te zetten, omdat het dan veel ronder is door alles wat eraan vooraf is gegaan. Dat zie je ook bij het laatste deel van De Hongerspelen van Suzanne Collins: het einde is zo sterk door alles wat er met Katniss, Peeta en Gale is gebeurd. Ze zijn niet meer dezelfde en toch ook weer wel.

Memorabel

Ik denk dat ongelukkige eindes – het klinkt misschien heel cru, maar het is wel zo – de eindes zijn die je het meeste bijblijven. Van veel boeken die ik heb gelezen herinner ik me het einde gewoon niet, ook al vond ik het boek mooi: ik herinner me de personages en de plot en de dingen die ik tof vond, maar het einde… nee. Dat komt vaak doordat het voelt alsof alles zo strak wordt afgerond dat er niets meer is om over na te denken. Soms voelt het alsof alle diepgang en ontwikkeling is afgeraffeld met een ‘’en toen was alles weer goed’’-einde. Terwijl de minder gelukkige eindes veel puurder en vaak ook rauwer zijn. Daar krijg ik meer een ‘’dit is wat er is gebeurd en we moeten ermee leven’’-gevoel van. Precies zoals het in het echte leven ook gaat. Het zijn memorabele eindes. Échte eindes voor échte verhalen.

Bitterzoet

Ik wil nu niet zeggen dat alle boeken maar een ongelukkig of heel open einde moeten hebben. Daarvoor ben ik een te groot romantica en een te groot liefhebber van eindes waarin de geliefden bij elkaar komen. Maar ik vind het mooi als een einde bitterzoet is. Als er iets moois gebeurt, maar wel nadat er minder mooie dingen zijn gebeurd – of met minder mooie ‘’bijwerkingen’’ om het zo maar te zeggen. En ik vind het mooi als een einde een beetje open is, zodat je nog wat stof tot nadenken hebt. Soms hebben eindes gewoon te veel het effect van een vluchtig afscheidskusje: een beetje flauw. Ik vind het mooi als auteurs kiezen voor een einde dat recht doet aan het verhaal en aan de personages, maar ook aan de indruk die ze op hun lezers willen achterlaten. Een bitterzoet einde. Daar houdt mijn boekenhart van.

Wat vind jij de mooiste manier om een boek te eindigen?

Het bericht Waarom een unhappy end supersterk kan zijn verscheen eerst op The Book Review.

Mr. Poppins – Alejandro Palomas

Het begon allemaal op de dag dat juf Sonia een vraag stelde. Door het raam scheen een grote gele zon en de waaiende bladeren van de palmbomen deden me denken aan papa als hij vroeg opstaat om me uit te zwaaien aan de schoolpoort, met zijn groene handschoenen aan, want het is winter. Juf Sonia stond op van haar tafel, dat is de grootste tafel in de klas, en klapte een paar keer in haar handen waardoor er een wolkje krijg ontstond. Ze kuchte. Nazia zegt dat het komt door het krijt, je krijgt er een droge keel van, alsof je een zandkoekje hebt gegeten. En als je geen water drinkt, ga je er soms ook nog eens van overgeven.

Hoe ik bij dit boek kwam

Toen ik vorig jaar een mailtje kreeg van uitgeverij Van Halewyck, had ik nog nooit gehoord van Alejandro Palomas, en al helemaal niet van zijn veelgeprezen boek Mr. Poppins. Maar het enthousiasme van de uitgeverij en de intrigerende samenvatting trok me al snel over de brug: een jongetje dat Mary Poppins wil zijn? Dat klonk als een prachtverhaal dat alle kanten op zou kunnen. En, ik geef toe: het hielp ook wel dat de auteur Spaans is en dat ik goede ervaringen heb met de schrijfstijl die vooral Catalaanse auteurs (denk aan Carlos Ruiz Zafón) eigen lijk te zijn. Mijn nieuwsgierigheid was getriggerd!

Waar het over gaat

Wanneer zijn juf Sonia aan de klas vraagt wat ze later willen worden, heeft de negenjarige Guille één kristalhelder antwoord: Mary Poppins. Sinds zijn moeder, een stewardess, hem en zijn vader heeft verlaten om in Dubai te gaan werken, is Guille alleen nog maar bezig et de magische toverspreuk van Mary Poppins. Die móet hij op het juiste moment op de juiste manier opzeggen, want alleen dan zal het hem lukken om alles weer goed te laten komen met zijn vader én met hemzelf. Terwijl juf Sonia de hulp inschakelt van psychologe María en Guilles vader zich afvraagt wat hij in hemelsnaam met zijn zoon moet beginnen, geeft Guille steeds een stukje van zijn verhaal prijs – dat misschien wel heel anders in elkaar blijkt te zitten dan je zou denken.

Wat ik ervan vond

Mr. Poppins is een uniek en bijzonder boek dat voor een fantastische leeservaring zorgt. Het is een boek vol indrukken: je valt als het ware van de ene verrassing in de andere, je gaat van de ene puzzel naar de andere, van het ene mysterie naar het andere. Het is bijna een soort doolhof, een labyrint van bloeiende verhaallijnen en magische ontwikkelingen. Palomas is een auteur die zonder poespas, maar met heel veel pure authenticiteit een hele wereld creëert en je meevoert in het leven van de meest intrigerende personages: het hele boek voelt als een magisch sprookje.

Perspectieven

Er zijn maar weinig auteurs die zó goed zijn in het neerzetten van verschillende perspectieven als Palomas. Het kinderperspectief van Guille is ontzettend sterk beschreven, vol eerlijkheid en eenvoudige logica. Guille is een verteller die alles perfect aan elkaar rijgt: de hoofdstukjes zitten vol met bijzondere feitjes en zintuiglijke waarnemingen die onbeduidend lijken, maar toch ongelofelijk veel zeggen over de plot en de dynamiek tussen de personages en dat is zó knap. Het deed me denken aan de manier waarop John Boyne dit doet in De jongen in de gestreepte pyjama en De jongen op de berg: het lijkt net alsof het een kinderboek is, maar door de diepgang in het perspectief krijgt het verhaal enorm veel lading.

Worstelingen

Maar juist doordat Palomas ook het perspectief aanhaalt van Guilles vader, juf Sonia en psychologe María, krijg je als lezer een ontzettend rijk en krachtig beeld van wat er speelt in Guilles kleine, maar bewogen wereldje. Ik vind het prachtig hoe je echt gaat nadenken over de kindergeest en ook steeds meer inzicht krijgt in wat zo’n kind nou echt bezighoudt. Juist doordat Guille en zijn overpeinzingen zo goed neergezet zijn, word je meegesleept en raakt het verhaal je echt: de depressie van Guilles vader, Nazia en haar cultuurproblemen, de manier waarop Guille worstelt met het vertrek van zijn moeder en hoe hij zich vastklampt aan zijn eigen fantasie… het is allemaal zo ontzettend écht en dat maakt het ook zo bijzonder.

Magie

Palomas heeft een verhaal geschreven dat echt leeft: het is boeiend en origineel en de focus op Mary Poppins brengt een aandoenlijke magie met zich mee: de manier waarop hij dat uitwerkt doet je echt geloven in het verhaal en bijna erlangen naar een eigen Mary Poppins – omdat we allemaal wel eens wat supercalifragilisticexpialidocious kunnen gebruiken. Er zit superveel vaart in het verhaal en de opbouw zorgt ervoor dat je langzaam maar zeker door krijgt dat er iets niet helemaal klopt en wat er dan precies aan de hand is. Op sommige punten is het bijna een beetje zwaarmoedig en onheilspellend, maar het einde is zo puur en oprecht dat dat meteen vergeten is.

Conclusie

Mr. Poppins is een verhaal dat laat zien dat we allemaal wel eens een beetje magie nodig hebben: een verhaal over licht in de duisternis, hoop, het geloven in toverkracht en de troost die we kunnen putten uit onze eigen grenzeloze fantasie. Ik neem mijn hoed af voor de prachtige personages, de levendigheid en warmte van het verhaal en de krachtige kindsheid die dit verhaal tot een genot maakten om te lezen. Ik hoop dat Palomas gauw nog zo’n mooi boek schrijft.

Titel: Mr. Poppins (Un Fill)

Auteur: Alejandro Palomas

Vertaald door: Lies Lavrijsen en Tine Poesen

Uitgeverij: Van Halewyck

Verschenen: november 2016

Aantal bladzijden: 282

Genre: roman

Beschikbaar als: paperback, hardcover

ISBN: 9789461315311

| Goodreads | Bolc.om | Auteurssite |

Uitgeverij Van Halewyck, bedankt voor het recensie-exemplaar!

Het bericht Mr. Poppins – Alejandro Palomas verscheen eerst op The Book Review.

Confess van Colleen Hoover wordt een tv-serie!

Een tijdje geleden las ik Oprecht, de Nederlandse vertaling van Confess van Colleen Hoover (verschenen bij Zomer & Keuning). Hoewel ik het lang niet zo mooi vond als Misschien Ooit, genoot ik wel enorm van het verhaal en de motieven van kunst en oprechtheid die erin zaten. Colleen heeft namelijk een hele mooie schrijfstijl, vertelt verhalen die je van begin tot eind meeslepen en die hartverscheurend echt zijn. ik was dan ook razend enthousiast toen ik onlangs ontdekte dat er een tv-serie van Confes in productie is!

Waar gaat Confess over?

Confess of Oprecht vertelt het verhaal van Auburn, die voor kunstenaar Owen gaat werken om geld te verdienen zodat ze kan bewijzen dat ze een goede moeder is voor haar jonge zoontje. Maar Owen heeft een roerig verleden en een al even roerige reputatie, en Auburn weet niet of het wel zo wijs is om zich met hem in te laten – helemaal niet als ze hopeloos verliefd op hem wordt. Maar er is iets wat de twee aan elkaar bindt: misschien is het hun ingewikkelde geschiedenis of hun eerlijkheid, misschien is het wel meer dan dat: ze kunnen er in ieder geval maar moeilijk weerstand aan bieden. Ook al is hun omgeving er allesbehalve blij mee…

Hoe zit dat met die tv-serie?

De serie wordt momenteel gemaakt door productiemaatschappij Awestruck en zal te zien zijn via de go90-app: dit is een soort Netflix maar dan helemaal gratis! Momenteel is dit alleen nog beschikbaar in Amerika, maar er wordt aan gewerkt om het aanbod van de app ook internationaal beschikbaar te maken – bijvoorbeeld via Netflix. Colleen is zelf nauw betrokken bij de productie van de serie en schrijft op haar website hoe enthousiast ze is over alle ontwikkelingen. Er zijn wat veranderingen, bijvoorbeeld wat locaties en de karakters betreft, maar geen grootse plotwendingen – gelukkig.

Wie zitten er in de cast?

Colleen is nog wel het meest enthousiast over de acteurs en dat kan ik goed begrijpen! Katie Leclerc (Switched at Birth) speelt Auburn en Ryan Cooper (One Life To Live) speelt Owen. Andere rollen zijn voor Lukas Gage (Adam) en Rocky Myers (Trey). Maar eerlijk? Ik ben vooral enthousiast over Katie en Ryan, want ik denk dat ze perfect bij de personages passen en ik vind het leuk dat ze niet zo bekend zijn, want dat geeft ze juist meer gelegenheid om zich de rol eigen te maken. En ze lijken ook nog eens best wel goed op wat ik me van Auburn en Owen had voorgesteld!

Ben ik enthousiast?

JA! Oké, het boek had zwakke punten maar ik vond het verhaal mooi, en ik vind het al überhaupt tof dat er een serie wordt gemaakt van een Hoover-boek, want zij mag wat mij betreft echt veel meer aandacht en bekendheid krijgen. Ik vind het tof dat de serie straks via een jong en gratis platform te bekijken is en het heeft allemaal iets heel fris en veelbelovends, en daar hou ik van! Op Twitter en Instagram worden veel leuke behind the scenes-foto’s gedeeld en er zijn ook al wat scènefoto’s uitgebracht. En die zien er goed uit!

Het is jammer dat er nog niets bekend is over een releasedatum, maar ik ben in ieder geval al superbenieuwd!

Bron informatie: Colleen Hoover website

Bron beeld: IMDB

Kijk jij uit naar deze serie?

Het bericht Confess van Colleen Hoover wordt een tv-serie! verscheen eerst op The Book Review.