Günebakan Quotes

“Yalancımın bana omurga oluşunu ve beni dimdik tutuşunu unutamıyordum.

Yine yalancımın kemiklerimi bir kum saatinin içine ovalayışını da unutamıyordum.

Benimle var ettiği zamanı, beni yok etmek için kullanmıştı.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan

“Giden bendim, öyleyse neden terk edilmiş gibi hissediyordum?

O beni, bana oyun oynamaya karar verdiği gün terk etmişti. O beni terk ettiğinde, hayatımda bile değildi.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan

“Yalanları kusan bir adamın gerçekleri saklayan küçük kızı olarak bitirdiğim bir gecenin sabahına, yine o adamın kilitli kafesinden ayağına bağladığı bir yalanla anahtarı bile olmadan çıkan kekliği olarak uyanmıştım.

Onu seviyordum, onu sevdiğim için kalbimi affedemiyordum.

Devam edecektim. Yel değirmenlerinin boş arazilerde dönmeye devam ettiği gibi devam edecektim; başım dönecekti ama devam edecektim. Devam edecektim. Bir çocuğun attığı ilk adımdan sonra düşüp yine de tekrar koltuğun kenarlarına tutunarak kalkıp adım atmaya devam ettiği gibi devam edecektim; ayaklarım beni taşımayacak, dizlerimin üzerinde düşecektim ama devam edecektim.

O kadar devam edecektim ki, kimse benim kadar devam edemeyecekti.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan

“Gideceğim," dediğimde damarlarıma dolan ilaçtan mıdır bilinmez uyku yavaşça gözlerime, zihnime ve ruhuma çökmeye başlamıştı. "Öyle bir gideceğim ki, onu geride bıraktığımı bile düşünemeyecek kadar olmamış gibi hissedecek."

"Gittiğin yerde onu unutabilecek misin?"

"Unuturum," diye fısıldadım kirpiklerim gözlerimi örtmeden hemen öncesinde. "Ben neleri unutmadım ki?.." Nefesim uykuya karışmaya başladı. "Ben neleri bile unuttum ki..."

Bir el alnıma dokundu ama uyku hepsinden ağırdı. Uyku, içimde çığır açan acıdan bile ağırdı.

"Çocuğum unutamazsın, bak alnından çıkan ateşe, sen onun adını orada ateşe vermeye çalıştıkça onun adını değil, sadece kendini yakmışsın."

Alnımı yavaşça okşadığını hissettim ama tepki veremedim.

"Aralık, sizi birbirinize aralık duran iki yaraya çevirdi.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan

“Gözlerimi kapattım, bakışlarımın önüne gelen karanlık, güneşin öldürüldüğü an gökyüzüne serilen karanlıktan daha koyu değildi.

Belki de insan, yalanlar daha aydınlık göründüğünden gerçeklere gözlerini yumardı ama aslında her ikisi de karanlıktı. Tıpkı gözlerim kapalıyken, gözlerim açıkken olduğundan daha aydınlık olduğuna kendimi inandırdığım gibi, onu severken de kalbimi böyle kandırmıştım.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan

“Sonra birdenbire iyileşmekten vazgeçtim.

Hissettiklerimi düğümlediğim kalp, çok fazla yara almıştı. Hissetmek istemiyordum. Kalbimi daha fazla acıtmak istemiyordum. Onun için daha fazla üzülmek istemiyordum. Onun için öyle çok üzülmüştüm ki, annesi bile onun için bu kadar üzülemezdi. Üzülmemişti.”
― Binnur Şafak Nigiz, Günebakan