Mijn ontelbare identiteiten Quotes

“Wees als een vogel. Laat je niet vastbinden. Je hoeft niet te kiezen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“In een wereld die tegen je aanduwt en aan je trekt, is het omarmen van je ontelbare identiteiten een verzetsdaad.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Racisme is een communicatieprobleem, willen ze me doen geloven. Een reeks van irritaties, strubbelingen en misverstanden van onbehouwen maar goedbedoelde mensen, individuele haperingen, losstaande voorvallen op een verder vloeiende loopband, redelijke mensen die toevallig dezelfde onhandige grappen maken, toevallig dezelfde mensen aan de kant zetten en om een rijbewijs vragen, toevallig dezelfde mensen een hogere beloning en een baan geven.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“In de klas werd ik, tegen wil en dank, verantwoordelijk gehouden voor alle kwesties over Turken en Turkije. Ik was toch een Nederlander, moest toch een Nederlander worden?”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Mijn eigen identiteit was toen nog smeltend kaarsvet. Vooralsnog ongestold - het kon nog alle kanten op.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Kennelijk had het beloofde individualisme, die eigen verantwoordelijkheid, niet echt betrekking op mij. Kennelijk had je individuen en vervolgens 'Turken', 'Marokkanan' en 'Surinamers'.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Identiteiten zijn niet ons bezit. Onze lichamen veranderen zelfs naargelang de omstandigheden. Shape shifting.
De rek is alleen niet oneindig - we werden niet plotseling een tijger, of een Nederlander. Ondanks de onomkeerbaarheid van de multiculturele samenleving bleek het die avond eenvoudiger om door te gaan voor een Spanjaard.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Zo gruw ik ook van de grijsgedraaide plaat over een 'mislukte integratie' en 'parallelle samenlevingen'. Zo gaan we graag om met de Ander: we bedenken een niet-bestaande ruimte waar we hem kunnen dumpen. 'Stedelijke problemen' zijn plots 'integratieproblemen'.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Wie van sociale problemen een integratieprobleem maakt, doet een suggestie voor de oplossing: de net-niet-Nederlanders moeten integreren, wat inmiddels een opdracht tot assimilatie is geworden. Dat wil zeggen: worden zoals de Nederlander denkt dat hij of zij zelf is. Dan mag je erbij horen, is de belofte. We weten inmiddels dat die belofte nauwelijks wordt ingelost.
Integratie heeft geen eindstation.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Uitsluiting is minder abstract dan men vermoedt; het is zo concreet als de dichte deur van een nachtclub terwijl je als voorzorgsmaatregel je tweede paar nette schoenen in de auto hebt liggen, zo zichtbaar als een agent die je een stopteken geeft, zo pijnlijk als lelijke woorden die hatelijke gezichten je toewerpen, zo wrang als de zelftwijfel omdat je geen stageplek kunt vinden, en zo begrijpelijk als het gevoel dat je hier niet thuishoort, hier niets te zoeken hebt, je heil beter elders kunt zoeken.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ik had geleerd om wantrouwend te zijn over waar ik wel en niet bij mocht horen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Bent u een moslim?' vraagt de man plots. Zie je wel, we ontkomen er niet aan.
...
Ik ben eigenlijk een agnost, maar heb helemaal geen zin om dat tegen deze man te zeggen. Hij heeft allang geen aandacht meer voor mijn gewauwel in de marge, voor nuance, voor grijstinten, en is in gesprek met zijn andere zijde.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“De woorden maken ons onverschilliger.
Wanneer ik in dit kader plots wel een Nederlander ben, dan is mijn wantrouwen groot. Op dat soort momenten word ik als een tegenvoorbeeld naar voren geschoven, op het schild gehesen en vertroeteld als iemand die het goed doet.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Vanaf hun troon zullen ze over de toon beginnen. O god, de toon. Want stel je voor dat het over de inhoud gaat. Ze zullen voorschrijven hoe je in debat moet gaan, hoe je beschaafd, redelijk en genuanceerd moet zijn in een dialoog. Zij schrijven graag voor wat jouw bewegingsruimte is - jij volgt. Ze zullen er blind en door voor zijn, en heel lang en ernstig over de toon kwetteren.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ik weet niet hoe het voelt om een wandelend referentiepunt te zijn. Om de wereld te spiegelen aan wie je bent, en jouw specifieke plek vanwaaruit je kijkt, te verwarren met wat de wereld is.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ze zullen beginnen over hoe ze zich een buitenlander in het buitenland voelden.
Maar ik ben geen toerist in Nederland.
Maar ik ben geen gast.
Ze zullen zeggen: maar ik maak het nooit mee.
Maar ik wel - en ik ben niet de enige.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ze zullen zeggen dat ik me aanstel, dat ik flauw doe, dat ik er toch ook om kan lachen, dat ik kleinzerig ben, hypersensitief, vermoeiend, zeurderig, klagerig, jammerend, muggenzifterig, ze zullen gaan bekvechten over definities en over pietluttige woorden struikelen, ze zullen zich beroepen op de onontkoombaarheid en universaliteit van racisme, ze zullen betogen dat het genetisch is, zelfs, ze zullen bagatelliseren en nuanceren, ze zullen mij uitmaken voor een ophitser, voor racist, voor een abject sujet, ze zullen mij beschuldigen van wij-zijdenken en polarisatie, ze zullen zeggen dat ze het nóóit zo bedoelden, ze zullen zeggen: hoe zit het met jouw vooroordelen dan en hoe racistisch ben jij eigenlijk, ze zullen beginnen over Turkije, over de Koerden, de Armenen, ze zullen zeggen dat het erger is in de Verenigde Staten, ze zullen zeggen dat ik ze om de oren wil slaan, dat ik moraliseer, dat ik een gutmensch ben, ze zullen al hun energie en denkkracht stoppen in het bedenken van een relativering, ze zullen tot in den treuren bakkeleien en kissebissen over intenties, ze zullen de hakken in het zand zetten, en de kont tegen de krib gooien en ze zullen de prei in hun oren steken die ze toevallig in hun rugzak hebben zitten.

Ze zullen die ene situatie uit hun eigen leven aanhalen als tegenvoorbeeld, die ene keer op 3 oktober om 13.41 uur om precies te zijn, in 1995, toen ze op Schiphol ook zonder reden uit de rij werden gehaald. Ze herinneren het zich nog als de dag van gister, maar ze beginnen er niet over om een brug naar je te slaan en om te zeggen dat ze zich dat vervelende gevoel goed kunnen inbeelden, nee, ze beginnen erover om de claim van etnisch profileren te ondermijnen, om je te vertellen dat je niet zo moet zeuren en niet zo vermoeiend moet doen en dat je er ook om kunt lachen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Voor een deel van de toehoorders zal er altijd iets zijn, iets anders. Dat deel wilde nooit met een open hart luisteren, wilde je nooit een eerlijke kans geven. Ze luisteren doelbewust met een half oor, met gesloten ogen en leggen je woorden in de mond. Er is niets zo vermoeiend als het vechten tegen de vanzelfsprekendheid, een waarlijk vechten tegen de bierkaai. Het is vermoeiend om jezelf, om racisme steeds uit te leggen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Voor een deel van de toehoorders zal er altijd iets zijn, iets anders. Dat deel wilde nooit met een open hart luisteren, wilde je nooit een eerlijke kans geven. Ze luisterden doelbewust met een half oor, met gesloten ogen en leggen je woorden in de mond. Er is niets zo vermoeiend als het vechten tegen de vanzelfsprekendheid, een waarlijk vechten tegen de bierkaai. Het is vermoeiend om jezelf, om racisme steeds uit te leggen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Natuurlijk zullen sommige toehoorders ook mijn verhaal afserveren als de anekdote van een dwalend, getergd persoon die een door ressentiment gedreven kruistocht voert tegen witte mensen. Maar het gaat niet om mij - ik ben koren op hun molen, munitie in hun culturele loopgravenoorlog”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ze willen dat ik dankbaar ben, maar ik heb geen schuld in te lossen. Ze zien de ironie niet in van vrijheid op hún voorwaarden.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Dat de druk om te integreren maar één kant opgaat, ondervond ik daarbij vroegtijdig: waar moest ik in vredesnaam in integreren?”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ik had iets geriskeerd, maar mijn aanklacht, of verzoek, werd niet serieus genomen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ik voelde me ellendig. Tegelijkertijd drukten de woorden me in een mal van sociale wenselijkheid, ik moest wel beleefd zijn en iets aardigs terugzeggen.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“... hij hield een verhaal over mijn eigen verantwoordelijkheid. Misschien vóelde ik het alleen maar zo, suggereerde hij. Dat ik me zo voelde, betreurde hij zeer.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Het grote verschil tussen mij en mijn ouders is dat ik in Nederland ben geboren. Ik ben in mijn thuisland.
De eerste generatie voelde zich ontworteld. ... De tweede generatie ging door de pijn van het wortelen”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Zo blijven het Sociaal en Cultureel Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek gretige producenten van 'de culturele bril'. Ze hebben het nog steeds over 'autochtonen' en 'allochtonen', oud-Griekse begrippen die vooral in de geografie worden gebruikt, en zoveel betekenen als 'van deze grond' en 'niet van deze grond'. Hoewel ik van deze grond ben, hoor ik er nog steeds niet bij. Om nog maar te zwijgen over de koloniale verdeling in 'westerse' en 'niet-westerse allochtonen', waarbij Indonesië en Japan ondanks hun locatie 'in het Oosten' als westers zijn aangemerkt.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Zoveel generaties later horen wij kinderen van migranten nog steeds niet bij Nederland. Op straat niet, in de statistieken niet.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Ik ben zichtbaar, omdat witheid onzichtbaar blijft.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten

“Waar ik het vooral met u over wil hebben, heeft u eigen voorbeelden van discriminatie?'
Met andere woorden, gekleurde mensen zijn vooral interessant als ervaringsdeskundigen. Om deze verhalen vervolgens weg te wuiven als anekdotisch. Er wordt een val opgezet: zodra je vertelt over eigen voorbeelden, bevestig je je partijdigheid.”
― Sinan Çankaya, Mijn ontelbare identiteiten