Fouché Quotes

“La máquina de 1792, la guillotina, inventada para suprimir toda resistncia contra el Estado, es una herramienta torpe comparada con la maquinaria policíaca, combinada y refinada por la superioridad espiritual del José Fouché de 1799.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Talleyrand define con enojo el cargo de ministro de Policia: "El ministro de Policia es un hombre que se ocupa, en primera línea, de todos los asuntos que le importan, y en segundo lugar, de todos los que no le importan".”
― Stefan Zweig, Fouché

“Todo el que lo ve recibe la impresión de un hombre sin sangre ardiente, roja, pulsante. Y, efectivamente, también en lo psíquico pertenece a la raza de los flemáticos, de los temperamentos fríos. No conoce pasiones recias, avasalladoras; no es arrastrado hacia las mujeres, ni hacia el juego; no bebe vino, no le tienta el despilfarro, no mueve sus músculos, no vive más que en su estudio, entre documentos y papeles. Nunca se enfada visiblemente, nunca vibra un nervio de su cara. Sólo una leve sonrisa, cortés, mordaz, se contraen esos labios afilados, anémicos; nunca se observa bajo esta máscara gris, terrosa, aparentemente desmadejada, una verdadera tensión; nunca delatan los ojos, bajo los párpados pesados y orillados, su intención, ni revela sus pensamientos con un gesto. Esta sangre fría, imperturbable, constituye la verdadera fuerza de Fouché.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Fouché) tan invisible y activo como el mecanismo de un reloj.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Ama las dificultades por ellas mismas, las aumenta artificialmente a la segunda, a la cuarta potencia, no traidor una vez, sino muchas, con todos, primigenio”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Porque la información lo es todo; en la guerra como en la paz, en la política como en las finanzas. Ya no el terror, sino el conocimiento es en 1799 el poder de Francia. El conocimiento de cada uno de esos tristes termidoristas, cuánto dinero acepta, por quién es sobornado, por cuánto se le puede comprar, para mantenerlo en jaque y convertir así al superior en súbdito; el conocimiento de las conspiraciones, en parte para abatirlas, en parte para promoverlas y escorarse siempre hacia el lado correcto en política; el conocimiento anticipado de las noticias del escenario bélico y de las negociaciones de paz, para operar en bolsa con financieros complacientes y cimentar al fin un firme patrimonio”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Fouché ha calculado bien: contra los hombres hay que luchar. A los charlatanes se les abate con un gesto”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Una vez más, se ha demostrado cierta la sabia frase de Mirabeau (que sigue siendo válida para los socialistas de hoy) de que los jacobinos, al llegar a ministros, ya no son ministros jacobinos: porque mira por dónde, los labios que antes goteaban sangre están ahora llenos de ungüento de las palabras de reconciliación”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“La culpa de los revolucionarios franceses no es pues haberse embriagado de sangre, sino de palabras sangrientas; cometieron la necedad, únicamente para entusiasmar al pueblo y certificarse a sí mismos su propio radicalismo, de crear un argot que goteaba sangre y fantasear sin interrupción acerca de traidores y cadalsos. Pero luego, cuando el pueblo, embriagado, borracho, poseído por esas palabras desoladas y excitantes, exige realmente las “enérgicas medidas” anunciadas como necesarias, a los caudillos les falta el valor para negarse; tienen que guillotinar para no desmentir su cháchara acerca de la guillotina. Sus acciones persiguen compulsivas a sus locas palabras, y comienza una espantosa carrera porque nadie se atreve a quedar por detrás de los otros en esta cacería del favor popular. Siguiendo la ley incontenible de la gravedad, una ejecución arrastra otra; lo que empezó jugando con sangrientas palabras, se vuelve una puja cada vez más salvaje con cabezas humanas; de este modo se sacrifican miles, no por placer, ni siquiera por pasión y menos aún por decisión, sino por la indecisión de políticos, hombres de partido, que no hallan el valor para resistirse al pueblo; en última instancia, por cobardía. Por desgracia, la historia universal no es sólo, como nos la presentan la mayoría de las veces, una historia del valor humano, sino también una historia de la cobardía humana, y la política no es, como se nos quiere hacer creer, la dirección de la opinión pública, sino el doblegarse esclavo de los líderes precisamente ante esa instancia que ellos mismos han creado y sobre la que han influido”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Éste es uno de los secretos de casi todas las revoluciones y el trágico destino de sus líderes: ninguno de ellos ama la sangre, y sin embargo se ven forzados a derramarla”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Todo está permitido a quienes actúan en interés de la Revolución. El único peligro para los republicanos es quedarse por detrás de las leyes de la República. El que las supera, el que en apariencia dispara más allá del objetivo, aún sigue a menudo sin haber llegado a la meta correcta. Mientras haya un solo desdichado en la tierra, la libertad tendrá que seguir avanzando”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“No conoce más que un partido, al que es y será fiel hasta el final: el más fuerte, el de la mayoría”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Pero, típico de Joseph Fouché, ya en el primer escalón de su carrera, el más bajo, se pone de manifiesto un rasgo característico de su personalidad: su aversión a vincularse plenamente, irrevocablemente, a alguien o a algo”.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Nothing weakens an artist, a military commander, a ruler, more than the unceasing capacity to do whatever he pleases. It is by failure that the artist first learns his true relationship to his work; it is by defeat that the military commander is taught his own shortcomings; it is in a period of compulsory retirement that the statesman acquires comprehensive and trustworthy political insight.”
― Stefan Zweig, Joseph Fouché: Portrait of a Politician

“Une révolution, il le sait, dans son expérience précoce, n’appartient jamais au premier qui la déclenche, mais toujours au dernier qui la termine, et qui la tire à lui, – comme un butin.”
― Stefan Zweig, Joseph Fouché

“(Fouché) İktidarı canevinden vurabilecek bir bakanlığın başında bulunsun da, ister sağcıların, ister solcuların, kralın ya da imparatorun olsun! Önüne fırlatılıveren en döküntü bir iktidar olanağını bile geri çevirecek ahlak ve onur gücünden, ya da sinir sisteminin uyardığı akıldan yoksundur. Verilen her işi, her zaman kabul eder. Onun için insanın ya da olayın niteliği hiç önemli değildir; kumar her şeydir.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Otranto Dükünün armasının ortasında altından bir sütun var. Altını büyük bir tutkuyla seven biri için çok uygun. Altından sütuna bir de yılan sarılmış. Yeni dükün diplomasi alanındaki esnekliklerini kibarca belirtmek istercesine, belki Napoleon’un çok zeki bir armacıbaşısı olmalıydı! Çünkü Joseph Fouché için bundan daha uygun bir arma düşünülemezdi.”
― Stefan Zweig, Fouché

“İmparatorun eşi Josephine’den en gizli yatak sırlarını öğrenir, Bonaparte’ın tırmanış basamaklarında attığı her adımı Barras’dan öğrenmiştir. Para babalarıyla ilişkileri sayesinde imparatorun bütün özel varlık durumunu bilir; Bonaparte ailesinin yüzlerce kirli işinden hiçbiri, erkek kardeşlerinin kumarcılıkları ve kız kardeşi Pauline’nin yatak serüvenlerinden hiçbiri onun gözünden kaçmaz. Efendisinin evlilik hayatında yaptığı kaçamaklar da ondan gizli kalmaz. Napoléon gecenin on birinde kılık değiştirip bir pelerine bürünerek Tuilerie’nin gizli bir yan kapısından usulca çıkar ve bir sevgilisine giderse arabanın nereye gittiğini, imparatorun o evde ne süre kaldığını, ne zaman geri döndüğünü Fouché ertesi gün öğrenmiş bulunur ve dünyaya hükmeden bu adamı, gözdeniz sizi uygunsuz bir oyuncu bozuntusuyla aldatıyor, diye utandırabilir kimi zaman, imparator kendini ister istemez ona iyice teslim etmek zorunda kalır. Fouché’nin tek gücü, Balzac’ı hayran bırakan yanı da bu: her şeyi ve her olayı bilmesi.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Başına buyruk yöneticiler, bir yanlışlarından, bir haksızlıklardan ötürü uyaran kişiye asla borçluluk duymazlar. Savaşta hayatı tehlikeye düşen kralı kurtaran ve erdemli kişinin öğüdüne uyup hemen savuşacağına kralın borçluluk duyacağını uman askerin, üste kellesini vermesinden söz açan Plütark hikâyesi daha doğru çıkıyor. Krallar, zayıf anlarında kendilerini görenleri sevmezler. Diktatör yaradılıştakiler de, akıl danıştıkları kişinin bir kez olsun kendilerinden daha zeki olmasından hoşnut kalmazlar.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Barras) Herkesin payını vermekten hoşlanan bu iyi yürekli, zayıf iradeli ve keyfine düşkün adam, uzaklaştırılmış ve hatta sürgün edilmiş ufak tefek topçu subayı Napoléon Bonaparte’ı, sözcüğün tam anlamıyla, sokaktan almış, borcu henüz ödenmemiş yamalı asker kaputuna general kordonunu diktirmişti; onu bir anda bütün ötekilerin üstüne çıkartıp Paris Komutanlığına getirmiş, kendi sevgilisini ona vermiş, ceplerini parayla doldurmuş, İtalyan orduları başkomutanı yapmış, yani, ona ölümsüzlüğün yolunu açmıştı. Fouché’yi de beşinci kattaki o pis tavan arası odasından çıkarmış, kellesini giyotinden kurtarmış, herkesin ondan kaçtığı bir zamanda tek başına ona yardım etmiş ve sonunda başarıya ulaştırıp ceplerini parayla doldurmuştu. İşte bu ikisi, ona canlarını borçlu olan bu adamlar, iki yıl sonra ve elbirliğiyle onu çamura atıyorlar, onları kurtarmış olduğu yere.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Paris kenar semt tiyatrolarından birinde birkaç hafta sonra ‘Saint-Cloud’un Rüzgâr Fırıldağı’ adlı bir güldürü başlıyor; Fouché’nin esen rüzgâra göre yön değiştiren, ama yeniden çok hesaplı davranışlarını, adlar pek az değiştirilerek ele alan bu parodiyi herkes anlıyor ve alkışlıyor. Fouché, kişiliğini böylesine yeren bir oyunu sansürce yasaklatabilirdi elbette. Bereket, böyle şeyler yapmaktan kaçınacak bir yaradılışı var. Kişiliğini, daha doğrusu kişiliği olmadığım hiç gizlemiyor. Tam tersine, özel ününü sağlayan bu her an değişirliğini ve güvenilmezliğini daha da ortaya vuruyor. İstedikleri kadar ona gülsünler, yeter ki buyruklarını dinlesinler ve korksunlar!”
― Stefan Zweig, Fouché

“Toplar karşısında çok kararlı olabilen Bonaparte, bir insanı sözle kazanmak gereken durumlarda her zaman şaşırır. Yıllardır komuta etmeye alışmış olmak, başkasını sözle kazanmayı unutturmuştur ona. Bayrağı kaptığı gibi humbaracılarının önünde atını ileriye sürebilir. Orduları bozguna uğratabilir. Ama kürsüden konuşmakla cumhuriyetçi birkaç avukatı ürkütmeyi beceremez bu çelik gibi asker. Birkaç milletvekilinin karşı sözlerinden sinirlenen bu sırtı yere getirilemez komutanın: "Savaş tanrısı benimledir," gibilerden boş ve anlamsız cümleler kekelediği ve dostlarının onu kaşla göz arasında kürsüden uzaklaştırmak zorunda kaldığı sahne, sık sık anlatılmıştır. Arcole ve Rivoli kahramanını gürültücü birkaç avukatın önünde utandırıcı bir yenilgiden askerlerinin süngüleri kurtarır yalnızca. Ancak yine atına binerek, saldırıp salonu boşaltmalarını askerlerine bir komutan ve bir diktatör olarak emredince, kılıcının kabzasından taşan bir güçle kendini toplar.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Fouché) İki yaşamlı yaratılışı, bu gerilim anlarından, karar saatinin en son saniyelerinden pek hoşlanır. Her iki tarafın korktuğunu, her iki tarafın kendinden yana kazanmak istediğini ve parmakları arasında terazinin titrediğini hissetmek, bu tutkulu entrikacı için dünyanın en zevkli hazzıdır. Dünya çapında bir kumarın kesin sonuca hızla yaklaştığı bu anlar, yeşil çuhalı masa başıyla ya da şehvet heyecanlarıyla ölçülemeyecek kadar eşsizdir. Olayları hızlandırabileceğini ya da önleyebileceğini bilmek ve avuçları yandığı halde kendini yine de tutup hiçbir şeye karışmamak, psikolojiden anlayan bir insanın aşırı merakıyla ve içi giderek gelişmeleri seyretmek, evet yalnızca bu kadarı bile, o buz gibi ruhlu adamın sanki sulanmış kanını ateşlendirmeye yetiyor.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Zavallı galipler olarak Tallien ve Barras, kendilerinden önceki ihtilal büyüklerine, Danton ve Robespierre’e katillerin cesetleri diye söverek, sağ yandaki sıralara, Cumhuriyetin gizli düşmanları olan ılımlı politikacıların yanına korka korka oturdukları an, yalnızca tarihe ve ihtilal ruhuna değil, kendi kendilerine de ihanet etmiş oluyorlar.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Fouché) Onun başardığı iş arka plandaydı, rejisörün güç rolüydü, oynanan tehlikeli oyunun yöneticiliğiydi. Sahneleri hazırlamış, aktörleri oyuna sürmüş, göze hiç görünmeden karanlıkta prova yapmış, söylenilecek son sözleri öğretmişti. Evet, karanlıkta, her zaman olduğu gibi.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Girondistleri giyotine gönderdiğinden ötürü sağ kanadı, aşırı eğilimlilerin kellesini baltaya teslim ettiğinden soldakileri, kendi arzularını kabule zorladığından Kalkınma Komitesi'ni, alışverişlerini tehlikeye düşürdüğünden iş adamlarını, yollarını kestiğinden tutkuluları, yönetimi elinde tuttuğundan kıskançları, hatta her şeye katlananları da kendileriyle hiçbir yakınlaşma kurmadığından küstürdü. Bu yüz başlı kin, bu pek dağılmış korkaklar tek bir istek, tek bir direnç olarak birleştirilebilirse, sivri ucu Robespierre’in kalbine saplanacak.”
― Stefan Zweig, Fouché

“Bir insanı haftalarca, hatta aylarca ve durmamacasına korkmaya zorlayan ve güvensizlikle onun maneviyatını bozan, arzularını uyuşturan biri, bağışlanamaz. İnsanlar, insanların bir kısmı, ya da içlerinden bir grup, tek bir kişinin baskıcılığına uzun süre katlanamaz, ondan uzun süre nefret etmeden. Bu kin, dizginlenmişlerin kini, bütün çevrelerde alttan alta kaynar.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Robespierre) Eğilip bükülürlüğe, dirençsizliğe, başarı için yaltaklanmalara karşı beslediği kinin bütün katılığıyla, dine bağlı olanların kutsallığa değer vermeyenlere karşı duyduğu güvensizlikle küçümsüyor Fouché’yi.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Robespierre) Bütün gücü katılığından geliyor. Her şeyde dediğim dedik davranmak, hayatının bütün anlamı ve biçimi oldu. Ancak böylelikle ihtilale kendi benliğinin damgasını vurabilir ya da parçalanabilirdi. Böyle bir insan hiçbir itiraza, düşüncelerde bir başka görüşe katlanamaz.”
― Stefan Zweig, Fouché

“(Robespierre) Sağduyu ve erdeme aşırı bağnazlıkla bağlı bir kişi olarak, karşısındakilerin anlaşmak ve boyun eğmek için yaptıkları bütün başvurmaları geri çevirir. Hatta politikanın anlaşmaya zorladığı durumlarda bile onun sert kinciliği ve katı gururu buna engel olur.”
― Stefan Zweig, Fouché