De wereld waar ik buiten sta Quotes

“Hoe vaak heb ik niet gedacht: als ik maar vrij was, los van alles en iedereen. Ik heb nog nooit zo duidelijk leren inzien als nu, dat je vader en moeder het kostbaarste bezit zijn, dat je niet buiten hen kunt. Op het ogenblik ben ik zelfs geneigd hen te stellen boven een eventuele geliefde. De veilige, vertrouwde sfeer van het ouderlijk huis vind je immers nergens en nooit meer terug.”
― Hanny Michaelis, De wereld waar ik buiten sta: Oorlogsdagboek 1942-1945

“Over 'Im Westen nichts Neues' van Remarque:
'Wat me het diepst heeft getroffen is het afschuwelijke spleen waardoor de jongeren van toen bevangen en overweldigd werden - de totale en meedogenloze verwoesting van hun jeugd en de verwachting die ze van het leven koesterden. De uitbeelding van die toestand beklemt me des te meer omdat ik dat gevoel in het laatste jaar zelf heb leren kennen - dat gevoel dat er iets verknoeid is, dat ik nooit de weg zal gaan die ik me heb voorgesteld te zullen gaan. Tegelijk met de zekerheid dat het verleden dood is draag ik de twijfel aan de toekomst in me mee. Soms voel ik me oud - en ik ben pas 20 jaar.”
― Hanny Michaelis, De wereld waar ik buiten sta: Oorlogsdagboek 1942-1945

“Geloof is in mijn ogen een zwakheid; de onmacht om zichzelf te regeren en de behoefte zich door een ander te làten regeren, de drang om zich vast te klampen aan een lichtend voorbeeld en in bedwang te worden gehouden door een soort verheven boeman.”
― Hanny Michaelis, De wereld waar ik buiten sta: Oorlogsdagboek 1942-1945

“Het lijkt een paradox om de werkelijkheid waarin wij dagelijks leven tot schijnwerkelijkheid te proclameren en de ondefinieerbare sfeer, opgeroepen door het lezen van een gedicht, een boek, het horen van muziek, het kijken naar een schilderij, kortom het ondergaan van kunst, werkelijkheid te noemen, terwijl we juist geneigd zijn in dat geval van droomwereld te spreken. En toch ben ik ervan overtuigd dat het omgekeerd is. [...] Het lijkt misschien ongerijmd en een beetje aetherisch om te beweren, dat alleen in de kunst de werkelijkheid zich openbaart, en toch is het zo. Want alleen de kunst spreekt tot de ziel en is door haar voortgebracht. [...] Want kunst is niet in de eerste plaats aesthetica, kunst moet voor alles de openbaring van de ware, de enige werkelijkheid zijn. Dan alleen wordt de wereld aan zichzelf ontheven zonder zichzelf prijs te geven. Er zit iets tragisch in, dat er duizenden mensen rondlopen, die in kunst niets anders zien dan een middel om hun werkelijkheid (de schijnwerkelijkheid) te ontvluchten en blind zijn voor die andere, essentiële werkelijkheid die de kunst hun toont, en waarvoor zij waarschijnlijk ook in hun leven blind zijn. [...] Eigenlijk is het ontzettend, dat er zoveel mensen leven die niets anders kennen dan de schijnwerkelijkheid waarin ze leven. Wat moeten zij arm zijn, arm en leeg en zonder geluk.”
― Hanny Michaelis, De wereld waar ik buiten sta: Oorlogsdagboek 1942-1945

“Ik voel nu pas het onderscheid tussen het schrijnende zelfmedelijden van vroeger en de scheurende pijn van een werkelijk verdriet. Ik huil ook niet zozeer om mezelf en mijn eenzaamheid, als wel om het onverbiddelijke besef dat alles voorbij gaat, en het snelste dat wat we met onze handen zouden willen vasthouden om het te behoeden voor de vernielende greep van de tijd, die het toch altijd weer van het leven wint.”
― Hanny Michaelis, De wereld waar ik buiten sta: Oorlogsdagboek 1942-1945