Fever and Spear Quotes

Rate this book
Clear rating
Fever and Spear (Your Face Tomorrow, #1) Fever and Spear by Javier Marías
3,645 ratings, 3.97 average rating, 424 reviews
Open Preview
Fever and Spear Quotes Showing 1-30 of 31
“One should never tell anyone anything or give information or pass on stories or make people remember beings who have never existed or trodden the earth or traversed the world or who, having done so, are now almost safe in uncertain, one-eyed oblivion. Telling is almost always done as a gift, even when the story contains and injects some poison, it is also a bond, a granting of trust, and rare is the trust or confidence that is not sooner or later betrayed, rare is the close bond that does not grow twisted or knotted and, in the end become so tangled that a razor or knife is needed to cut it.”
Javier Marías, Fever and Spear
“We live, I suppose, in the unconfessed hope that the rules will at some point be broken, along with the normal course of things and custom and history, and that this will happen to us, that we will experience it, that we — that is, I alone — will be the ones to see it. We always aspire, I suppose, to being the chosen ones, and it is unlikely otherwise that we would be prepared to live out the entire course of an entire life, which, however short or long, gradually gets the better of us.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Narrative horror, disgust. That's what drives him mad, I'm sure of it, what obsesses him. I've known other people with the same aversion, or awareness, and they weren't even famous, fame is not a deciding factor, there are many individuals who experience their life as if it were the material of some detailed report, and they inhabit that life pending its hypothetical or future plot. They don't give it much thought, it's just a way of experiencing things, companionable, in a way, as if there were always spectators or permanent witnesses, even of their most trivial goings-on and in the dullest of times. Perhaps it's a substitute for the old idea of the omnipresence of God, who saw every second of each of our lives, it was very flattering in a way, very comforting despite the implicit threat and punishment, and three or four generations aren't enough for Man to accept that his gruelling existence goes on without anyone ever observing or watching it, without anyone judging it or disapproving of it. And in truth there is always someone: a listener, a reader, a spectator, a witness, who can also double up as simultaneous narrator and actor: the individuals tell their stories to themselves, to each his own, they are the ones who peer in and look at and notice things on a daily basis, from the outside in a way; or, rather, from a false outside, from a generalised narcissism, sometimes known as "consciousness". That's why so few people can withstand mockery, humiliation, ridicule, the rush of blood to the face, a snub, that least of all ... I've known men like that, men who were nobody yet who had that same immense fear of their own history, of what might be told and what, therefore, they might tell too. Of their blotted, ugly history. But, I insist, the determining factor always comes from outside, from something external: all this has little to do with shame, regret, remorse, self-hatred although these might make a fleeting appearance at some point. These individuals only feel obliged to give a true account of their acts or omissions, good or bad, brave, contemptible, cowardly or generous, if other people (the majority, that is) know about them, and those acts or omissions are thus encorporated into what is known about them, that is, into their official portraits. It isn't really a matter of conscience, but of performance, of mirrors. One can easily cast doubt on what is reflected in mirrors, and believe that it was all illusory, wrap it up in a mist of diffuse or faulty memory and decide finally that it didn't happen and that there is no memory of it, because there is no memory of what did not take place. Then it will no longer torment them: some people have an extraordinary ability to convince themselves that what happened didn't happen and what didn't exist did.”
Javier Marías, Fever and Spear
“He'll be a minister in Spain some day, or, at the very least, ambassador to Washington, he's exactly the kind of pretentious fool with just a thin veneer of cordiality that the Right produces by the dozen and which the Left reproduces and imitates whenever they're in power, as if they were the victims of some form of contagion.”
Javier Marias, Fiebre Y Lanza
“We forget what we say much more than what we hear, what we write much more than what we read, what we send much more than what we receive, that is why we barely count the insults we hand out to others, unlike those dealt out to us, which is why almost everyone harbors some grudge against someone.”
Javier Marías, Fever and Spear
“İnsan asla hiçbir şey anlatmamalı, bilgi de vermemeli, hikâye de aktarmamalı, hiç var olmamış, yeryüzüne ayak basmamış, dünyayı dolaşmamış ya da bu dünyadan geçmiş ama tek gözü kör, kararsız unutuşa gömülerek yarı yarıya kurtulmuş varlıkları da insanlara hatırlatmamalı. Anlatmak hemen her zaman bir armağandır, anlatılan hikâye zehir taşısa ve saçsa bile; aynı zamanda bir bağdır, güven duymaktır; er veya geç ihanete uğramayan güven ise nadirdir; dolanıp düğümlenmeyen, sonunda sıktığı için bıçak ya da jiletle kesilmesi gerekmeyen bağ da nadirdir.”
Javier Marías, Fever and Spear
“es escandaloso cómo suplimos a las figuras perdidas de nuestra vida, cómo nos esforzamos por cubrir las vacantes, cómo nunca nos resignamos a que se reduzca el elenco sin el cual nos soportamos mal y apenas nos sostenemos, y cómo a la vez nos prestamos todos a ocupar vicariamente los lugares vacíos que se nos van asignando, porque comprendemos y participamos de ese mecanismo o movimiento sustitutorio universal continuo, que al ser de todos es el nuestro, y así aceptamos ser remedos, y vivir cada vez más rodeados de ellos.)”
Javier Marías, Tu rostro mañana
“...se ahonda en la anomalía, en lo repugnante y mezquino como si nuestra norma fuese la del respeto y la generosidad y la rectitud y hubiese que analizar microscópicamente cuanto se sale de ella: como si la mala fe y la tradición, la malquerencia y la voluntad de daño no formaran parte de esa norma y fueran cosas excepcionales, y merecieran por ello todos nuestros desvelos y nuestra máxima atención. Y no es así.”
Javier Marías, Fiebre y Lanza
“… kalkan görevi yapan kişiler, kulağı ve gözü hep tetikte bekçilik yapanlar hayatta çok acı çeker.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Söylediklerimizi duyduklarımızdan çok daha fazla, yazdıklarımızı okuduklarımızdan çok daha fazla, gönderdiklerimizi bize ulaşanlardan çok daha fazla unuturuz, bu yüzden yol açtığımız kırgınlıkları pek hesaba katmaz, buna karşın kendi kırgınlıklarımızı önemseriz, dolayısıyla hemen herkes birilerine karşı hınç besler.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Come si può non vedere nel tempo lungo che ci finirà e finisce con il perderci ci perderà? Non intuire né indovinare la sua trama, la sua macchinazione e la sua danza in cerchio, non fiutare il suo malanimo o respirare il suo squallore, non captare il suo torbido agguato e la sua lentissima e illanguidente attesa e la conseguente impazienza che chissà per quanti anni avrà dovuto tenere a freno? Come posso non conoscere oggi il tuo volto domani, quello che già esiste o trama sotto la faccia che mostri o sotto la maschera che indossi, e che mi mostrerai soltanto quando non me lo aspetto?”
Javier Marías, Fever and Spear
tags: thruth
“Era solamente un animo adulatore, di quelli che non sopportano di essere antipatici a qualcuno, neppure a quelli che detestano, aspirano a essere benvoluti perfino a quelli a cui fanno del male.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Raccontare è quasi sempre un regalo, compreso quando porta e inietta veleno il racconto è anche un vincolo e un concedere fiducia e rara è la fiducia che prima o poi non si tradisca, raro il vincolo che non si aggrovigli o non si annodi, e perciò finisca per stringere e si debba tirare di coltello e di lama per reciderlo.”
Javier Marías, Fever and Spear
“…biliyorsun kadınlar genç olmadıklarını düşündükleri zaman yaşlanırlar, başlangıçta yaştan ziyade düşünceleri yaşlandırır kadınları, kendilerini bırakırlar.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Julgo que já era aquele que sou, se sou aquele que julgo ser.”
Javier Marías, Fever and Spear
“«Eu sou a minha própria dor e a minha febre»”
Javier Marías, Fever and Spear
“(...) as ambiguidades se vivem como decepção e as considerações caem em saco roto; que não conta nem se recolhe o demasiado inseguro e cauto, o duvidoso não convence nem da própria dúvida, as reservas são quase um logro; que o «Se calhar» e o «Talvez» são tolerados pelo bem da empresa ou do grupo, que não se quer suicidar apesar da sua tanta audácia, mas nunca suscitam entusiasmo nem apaixonamento, nem sequer aprovação, encaixam-se como pusilanimidade ou mansidão. E, à medida que a pessoa se vai atrevendo, as perguntas multiplicam-se-lhe e atribuem-se-lhe mais faculdades, a perspectiva do cognoscível está sempre a um triz de se perder, e a pessoa depara-se um dia com o facto de se esperar dela que veja o indiscernível e esteja a par do inverificável, que responda não já ao provável e inclusivamente ao apenas possível, mas ao incógnito e insondável.
O mais aliciante da questão, o perigoso, é que a própria pessoa se vá sentindo capaz de o ver e de o sondar, de se inteirar e de o conhecer, e por conseguinte de o arriscar. A ousadia nunca está quieta, mingua ou cresce, desembesta ou encolhe-se, subtrai-se ou avassala-se, e desaparece porventura a seguir a algum revés enorme. Mas se a há move-se, nunca é estável nem se dá por satisfeita, é tudo menos estacionária. E a sua primeira propensão é para o ilimitado aumento, desde que se não a cerceie e trave de chofre, brutalmente, ou se a obrigue a retroceder com método. No seu período expansivo as percepções alteram-se muito ou embriagam-se, e a arbitrariedade, por exemplo, deixa de o parecer à pessoa, que julga basear os seus pareceres e as suas visões em critérios sólidos, por subjecivos que sejam (um mal menor, que remédio); e chega um momento em que pouco importa a capacidade de acerto, sobretudo porque na minha actividade este raramente é verificável, ou se o era não costumavam comunicar-mo, a verdade é essa.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Também poderia matar por algo assim (...). O horror narrativo. a repugnância. Isso fá-lo perder o controlo, estou convencido, obceca-o. Conheci outras pessoas com essa aversão, ou esse alerta, e olhe que nem eram famosas, a fama não é um factor decisivo nisto, há muitos indivíduos que sentem a sua vida como matéria de um minucioso relato, andam instalados nela suspensos da sua hipotética ou futura narrativa. Não colocam muito a questão a si mesmos, é apenas uma maneira de viver as coisas, uma maneira acompanhada, digamos, como se houvesse espectadores ou testemunhas permanentes, mesmo das maiores insignificâncias e dos momentos mortos.”
Javier Marías, Fever and Spear
“O caudilho marca a pauta, bem sabe.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Tem cuidado com as apreensões. A distância convoca muitos fantasmas. A solidão também. E ainda mais a ignorância.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Los hechos de guerra suenan pueriles en los tiempos de relativa paz, y que algo haya ocurrido no es suficiente para admitir su relato, no basta con que sea cierto para resultar plausible. La verdad se vuelve inverosímil a veces con el paso del tiempo; se aleja, y entonces parece fábula, o ya no más la verdad.”
Javier Marías, Fiebre y lanza
“olvidamos lo que decimos mucho más que lo que escuchamos, lo que escribimos mucho más que lo que leemos, lo que enviamos mucho más que lo que nos alcanza, por eso no contamos apenas con las ofensas que infligimos y sí en cambio con las que sufrimos, y por eso casi todo el mundo le tiene alguna guardada a alguien.”
Javier Marías, Fiebre y lanza
“Aspiramos siempre, supongo, a ser unos elegidos, y es improbable que de otro modo estuviéramos muy dispuestos a recorrer el trayecto entero de una vida entera, que corta o larga nos va rindiendo.”
Javier Marías, Fiebre y lanza
“todo es cada vez más veloz, menos duradero, y se da de baja y se archiva más pronto, y nuestro pasado se hace cada vez más denso y amontonado y nutrido porque se decreta —y aun llega a creerse— que el ayer es ya caduco y el anteayer sólo historia, e inmemorial lo de hace un año.”
Javier Marías, Fiebre y lanza
“(E é verdade que a mentira exige capacidade de fabulação e de improvisação, e inventiva, e memória férrea, e arquitecturas complexas, todos a praticam mas são poucos os diplomados.) Ou”
Javier Marías, Febre e Lança
“As pessoas relatam sem cessar e narram sem sequer se darem conta do que estão a fazer, dos incontroláveis mecanismos de insídia, equívoco e caos que põem em movimento e que se podem tornar funestos, falam sem parar dos outros e de si mesmas, e também dos outros ao falarem de si mesmas e também”
Javier Marías, Febre e Lança
“no one is ever the last person anywhere, there is always someone who crosses later on.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Anlam aramaktan ya da bir anlam olduğunu zannetmekten daha kötü bir şey yoktur. Vardır aslında, daha da beteri vardır: bir şeyin, önemsiz bir ayrıntının bile olsa anlamının bize, eylemlerimize, amacımıza ya da işlevimize bağlı olduğuna inanmak; iradenin ve kaderin, hatta her ikisinin girift bir bileşiminin var olduğuna inanmak.”
Javier Marías, Fever and Spear
“Anlam aramaktan ya da bir anlam olduğunu zannetmekten daha kötü bir şey yoktur. Vardır aslında, daha da beteri vardır: bir şeyin, önemsiz bur ayrıntının bile olsa anlamının bize, eylemlerimize, amacımıza ya da işlevimize bağlı olduğuna inanmak; iradenin ve kaderin, hatta her ikisinin girift bir bileşiminin var olduğuna inanmak.”
Javier Marías, Fever and Spear
“La vida no es contable, y resulta extraordinario que los hombres lleven todos los siglos de que tenemos conocimiento dedicados a ello, empeñados en contar lo que no se puede, sea en forma de mito, de poema épico, de crónica, anales, actas, leyenda o cantar de gesta, romances de ciego o corridos, de evangelio, santoral, historia, biografía, novela o elogio fúnebre, de película, de confesiones, memorias, de reportaje, da lo mismo.”
Javier Marías, Tu rostro mañana

« previous 1