Darkness Spoken Quotes

“I am a dead man who wanders
registered nowhere”
― Ingeborg Bachmann, Darkness Spoken: The Collected Poems of Ingeborg Bachmann

“Destiny


Enchanted cloud castle
in which we're suspended...
Who knows if we have not
already moved through
many heavens with
glazed eyes?
We, who are banished
from time and thrust
from space, we, who are
refugees in the night
and exiled.

Who knows if we have
not flown past God,
for we fly off,
swift as an arrow,
without seeing Him and
only cast our seeds wider
in order to live on
through darker lineage,
suspended and guilty.

Who knows if we died
recently or long ago?
The fireball containing us
strains ever higher.
The thin air today
makes the hands lame.
And what if our voice
should snap and
our breathing stop?

Does enchantment remain
for final instants?”
― Ingeborg Bachmann, Darkness Spoken: The Collected Poems of Ingeborg Bachmann

“Always to live among words, whether one wants to or not,
always to be alive, full of words about life,
as if words were alive, as if life meant words.

But it’s otherwise, believe me.
Between a word and a thing
you only encounter yourself,
lying between each as if next to someone ill,
never able to get to either,
tasting a sound and a body,
and relishing both.

It tastes of death.

—Ingeborg Bachmann, from “Always to live among words,” Darkness Spoken: The Collected Poems . Translated by Peter Filkins. Forward by Charles Simic. (Zephyr Press; Bilingual edition October 1, 2005)”
― Ingeborg Bachmann, Darkness Spoken: The Collected Poems of Ingeborg Bachmann

“Yaşlı adam der: melegim nasıl istersen,
yeter ki, şu pırıl pırıl akşamı doyurmayı bilsen
ve koluma girip bir süre yürüsen,
sözleşmiş ıhlamur ağaçlarının kehanetini çözebilsen,
ölüdür kitaplar, gerilimini yitirmiştir dünyanın kutupları,
kalmışsa daha karanlık akışın bir arada tuttukları,
onları da birbirinden ayırır senin saçlarındaki toka.
Rüzgar, durmaksızın girer, vurmadan kapıma,
ayın ıslığı -ve sonra bir hamle, gözün alabildiğine,
aşk, artık bilenmiştir anıların gücüyle.

Genç adam sorar: ve hep gelecek misin?
Odamdaki gölgelerin üstüne yemin etmelisin,
ve karanlık ama gerçekse ıhlamurların kehaneti,
söyle onu çiçeklerin diliyle, aç saçlarının tellerini
ve gecenin coşup taşmak isteyen nabzını!
Sonra aydan gelen bir işaret, durdurun rüzgarı.
Rahatı simgeler mavi ışıkta lambalar,
ta ki oda, soluk bir zamana bürünene kadar,
hafiften ısırılan dudakların varır benimkilere,
o zaman acıdır başlayan, sana ders vermeye:
dünyanın kazandığı, oynadığı ve yitirdiği sözcük, canlıdır,
ondan sonrası ise, aşkın başlangıcıdır.

Genç kız susuyor iğ dönene kadar.
Yıldız kayıyor. Geçip gidiyor güllerin zamanı:
-Siz, beyler, verin elime kılıcı,
ve Jeanne d'Arc vatanı kurtarıyor.
Sizler, gemiyi geçiriyoruz buzların arasından,
ben, artık kimsenin bilmediği rotada ilerlemekteyim.”
― Ingeborg Bachmann, Toplu Şiirler

“Message


Out of the corpse-warm
foyer of the sky
steps the sun.
There it is not the
immortals, but rather
the fallen, we perceive.

And brilliance doesn't
trouble itself with decay.
Our Godhead, History,
has ordered for us a grave
from which there is
no resurrection.”
― Ingeborg Bachmann, Darkness Spoken: The Collected Poems of Ingeborg Bachmann