Dziady Quotes

“I and motherland are one. My name is Million, because for millions do I love and suffer agonies.”
― Adam Mickiewicz, Forefathers' Eve

“Ty mnie zabiłeś! - ty mnie nauczyłeś czytać!
W pięknych księgach i pięknym przyrodzeniu czytać!
Ty dla mnie ziemię piekłem zrobiłeś
(z żalem i uśmiechem)
i rajem!
(mocniej i ze wzgardą)
A to jest tylko ziemia!”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy,
I noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Bo kto nie był ni razu człowiekiem,
Temu człowiek nic nie pomoże.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Serce ustało, pierś już lodowata,
Ścięły się usta i oczy zawarły;
Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata!
Cóż to za człowiek? - Umarły.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Kto nie doznał goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Ludzie! każdy z was mógłby, samotny, więziony,
Myślą i wiarą zwalać i podźwigać trony.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Płacz; lecz niestety, boleść przypomnienia
Nas samych trawi, a nic wkoło nas nie zmienia!”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Ksiądz
(wstrzymuje)
Co to ma znaczyć?...szalony! czy można?
Odbierzcie mu żelazo, rozdejmijcie pięście.
Jesteś ty chrześcijanin? taka myśl bezbożna!
Znasz ty Ewangeliją?

Pustelnik
A znasz ty nieszczęście?”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Żyłam na świecie; lecz, ach! nie dla świata!
Myśl moja, nazbyt skrzydlata,
Nigdy na ziemskiej nie spoczęła błoni.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Today Gustaw has died, today Konrad was born”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Nie łam twych rączek, niewiasto młoda,
Nie płacz, i rączek, i oczu szkoda.
Ten, po kim płaczesz, wzajem nie błyśnie
Okiem ku tobie, ręki nie ściśnie.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Wgryzę się jak piekielny dym pod jej powieki
I w głowie utkwię na wieki.
Będę jej myśli czyste przez cały dzień brudził
I w nocy ją ze snu budził.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Kto nie dotknął ziemi ni razu,
Ten nigdy nie może być w niebie.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Krzyknę, ześ Ty nie ojcem świata, ale... Carem!”
― Adam Mickiewicz, Dziady część II, IV i I

“Ach tak! tak ją kochałem! Pójdęż teraz trwożyć
I na kochanka larwę potępieńca włożyć?
Po co? czego chcę od niej? o zazdrości podła!
I jakież są jej grzechy?
Czyli mię słówkiem dwuznacznym podwiodła?
Czy wabiącymi łowiła uśmiechy
albo kłamliwe układała lice?
I gdzież są jej przysięgi, jakie obietnice?
Miałemże od niej choć przez sen nadzieję?
Nie! nie! sam urojone żywiłem mamidła,
Sam przyprawiłem jady, od których szaleję!
Po cóż ta wściekłość? jakie do niej prawa?
Co za moją wzgardzoną przemawia osobą?
Gdzie wielkie cnoty? świetne czyny? sława?
Nic! Nic! Ach, jednę miłość mam za sobą!”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Czasem strzelecka miłość – wędrowna ptaszyna,
Serce przelotem zwiedzi – tak mija godzina,
I tydzień, i rok przeszły, - tak bywało wczora,
Tak jest dzisiaj i będzie każdego wieczora.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Pójdę sam; kto w dzień błądzi i żywych nie słyszy,
Widzi w nocy, zna język grobowej zaciszy.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Kas nežino meilės, tas tikrai laimingas
Nekankins to naktys, dienos ilgesingos.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Spotykam ludzi – z rozrosłymi barki,
Z piersią szeroką, z otyłymi karki;
Jako zwierzęta i drzewa północy,
Pełni czerstwości i zdrowia, i mocy.
Lecz twarz każdego jest jak ich kraina,
Pusta, otwarta i dzika równina;(...).”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Drodzy są i widziani we śnie przyjaciele,
Gdy prawdziwych na jawie widzim tak niewiele.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Senator
Nasz Doktor?


Pelikan
Zabity
Od piorunu. Fenomen ten godzien rozbiorów:
Około domu stało dziesięć konduktorów,
A piorun go w ostatnim pokoju wytropił,
Nic nie zepsuł i tylko ruble srebrne stopił,
Srebro leżało w biurku, tuż u głów Doktora,
I zapewne służyło dziś za konduktora.


Starosta
Ruble rosyjskie, widzę, bardzo niebezpieczne.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Waleryjo! Ty przecież spomiędzy ziemianek
Zazdrości godna! Ciebie ubóstwiał kochanek,
O którym inna próżno całe życie marzy,
Którego rysów szuka w każdej nowej twarzy,
I w każdym nowym głosie nadaremnie bada
Tonu, który jej duszy brzmieniem odpowiada.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Jeśli, żałując śmierci dobrego dziedzica,
Lud zakupioną świecę stawia mu na grobie,
W cieniach wieczności jaśniej błyszczy się ta świéca
Niż tysiąc lamp w niechętnej palonych żałobie.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Żywy, o nic przed nikim nie umiałem żebrać,
Żebrać litości nie będę umarły!”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“O nie! nie... nie... żeby ją zabić,
Trzeba być trochę więcej niż pierwszym z szatanów!
Precz to żelazo!
(chowa)
niech ją własna pamięć goni,
(Ksiądz odchodzi)
Niech ją sumienia sztylety ranią!”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“A naprzód idą dworscy urzędnicy:
Ten w futrze ciepłem, lecz na wpół odkrytem,
Aby widziano jego krzyżów cztery;
Zmarznie, lecz wszystkim pokaże ordery,(...).”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Lecz tyle tysięcy dni był pod śledztwa probą,
Tyle tysięcy nocy rozmawiał sam z sobą,
Tyle lat go badały mękami tyrany,
Tyle lat otaczały słuch mające ściany;
A całą jego było obroną – milczenie,
A całym jego były towarzystwem – cienie;
Że już się nie udało wesołemu miastu
Zgładzić w miesiąc naukę tych lat kilkunastu.
Słońce zda mu się szpiegiem, dzień donosicielem,
Domowi jego strażą, gość nieprzyjacielem.
Jeśli do jego domu przyjdzie ktoś nawiedzić,
Na klamki trzask on myśli zaraz: idą śledzić;
Odwraca się i głowę na ręku opiera,
Zdaje się, że przytomność, moc umysłu zbiera:
Ścina usta, by słowa same nie wypadły,
Oczy spuszcza, by szpiegi z oczu co nie zgadły.
Pytany, myśląc zawsze, że jest w swym więzieniu,
Ucieka w głąb pokoju i tam pada w cieniu,
Krzycząc zawsze dwa słowa: «Nic nie wiem, nie powiem!»
I te dwa słowa – jego stały się przysłowiem;
I długo przed nim płacze na kolanach żona
I dziecko, nim on bojaźń i wstręt swój pokona.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Taki ukaz, zabraniający uczyć się, nie ma przekładu w dziejach i jest oryginalnym rosyjskim wymysłem.”
― Adam Mickiewicz, Dziady

“Boże! Coś mi rozkazał spełnić kielich życia
I zbyt wielki, zbyt gorzki dałeś mi do picia,
Jeśli względów twojego miłosierdzia godna
Cierpliwość, z którą gorycz wychyliłem do dna,
Jedynej, lecz największej śmiem żądać nagrody:
Pobłogosław wnukowi – niechaj umrze młody!”
― Adam Mickiewicz, Dziady