Prokleta avlija Quotes

“Ne mogu ja - kaže - dobri čovječe, ozdraviti, jer ja i nisam bolestan, nego sam ovakav, a od sebe se ne može ozdraviti.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Tako obično biva. Oni koje želimo da vidimo ne dolaze u časovima kad na njih mislimo i kad ih najviše očekujemo, a pojavljuju se u nekom trenutku kad smo mislima najdalje od njih. I našoj radosti zbog ponovnog viđenja tada treba malo vremena da se digne s dna, gde je potisnuta, i pojavi na površini.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Kod ljudi koji nam postanu bliski mi sve te pojedinosti prvog dodira sa njima obično zaboravljamo; izgleda nam kao da smo ih vazda znali i kao da su oduvek sa nama bili. Od svega toga u sećanju iskrsne ponekad samo neka nepovezana slika.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Ja! - Teška riječ, koja u očima onih pred kojima je kazana određuje naše mjesto, kobno i nepromjenjivo, često daleko ispred ili iza onog što mi o sebi znamo, izvan naše volje i izvan naših snaga. Strašna riječ koja nas, jednom izgovorena, zauvijek vezuje i poistovjećuje sa svim onim što smo zamislili i rekli i sa čim nikad nismo ni pomišljali da se poistovjetimo, a u stvari smo, u sebi, već odavno jedno.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Misli dobro, pa će dobro i biti.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Iz iskustva je znao kako štetni, i po društvo i pojedinca opasni mogu biti ljudi koji zbog svoje ograničenosti neograničeno veruju u svoju pamet i pronicjivost i u tačnost svakog svog suda i zaključka.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Ako hoćeš da znaš kakva je neka država i njena uprava, i kakva im je budućnost, gledaj samo da saznaš koliko u toj zemlji ima čestitih i nevinih ljudi po zatvorima, a koliko zlikovaca i prestupnika na slobodi. To će ti najbolje kazati.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“„Тако обично бива. Оне које желимо да видимо не долазе у часовима кад на њих мислимо и кад их највише очекујемо, а појављују се у неком тренутку кад смо мислима најдаље од њих. И нашој радости због поновног виђења треба тада времена да се дигне са дна, где је потиснута, и појави на површини...”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Od svega što ima i jeste,ja sam hteo da napravim sredstvo kojim bih savladao i osvojio svet, a sada je taj svet od mene načinio svoje sredstvo.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Nešto od ljudske istine ostane uvek za one koji ih strpljivo slušaju ili čitaju.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“A što može da očekuje od tih ljudi? Možda sažaljenje? To je jedino što mu ne treba i što mu nikad nije trebalo. Saučešće koje su mu ponekad pokazivali rijetki dobri i plemeniti ljudi za njega je samo mjera njegove zle sreće i besprimjernog poniženja. I za pokojnike sažaljenje je teško i uvredljivo, a kako ga je tek snositi još zdrav i svjestan svega, živ gledati u oči živim ljudima, da bi u njima pročitao samo jedno: sažaljenje?”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Ima takvih ljudi koji se nečega plaše ili stide, nešto žele da sakriju. I upravo zbog toga oni svojim pogledom stalno nastoje da privuku i zadrže tuđi pogled, u želji da ga vežu za svoje oči i da mu tako ne dopuste da ide dalje i da razgleda i ispituje crte njihova lica ili delove tela ili odeću na njima.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Dok ima mraka, biće i svanuća.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Neka mi samo niko ne kaže za nekog: nevin je. Samo to ne. Jer ovde nema nevinih. Niko ovde nije slučajno. Je li prešao prag ove Avlije, nije on nevin. Skrivio je nešto, pa
ma to bilo u snu. Ako ništa drugo, majka mu je, kad ga je
nosila, pomislila nešto rđavo. Svaki, dabogme, kaže da nije kriv, ali za toliko godina koliko sam ovde, ja još nisam našao da je neko bez razloga i bez neke krivice doveden. Ko ovde dođe, taj je kriv, ili se makar očešao o krivca. Phi! Pustio sam ih dosta, i po naredbi i na svoju odgovornost, da. Ali kriv je bio svaki. Ovde nevinog čoveka nema. Ali ima ih na hiljade krivih koji nisu ovde i nikad neće ni doći, jer kad bi svi krivi dospeli ovamo, ova bi
Avlija morala biti od mora do mora. Ja ljude znam, krivi su svi, samo nije svakom pisano da ovde hleb jede.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Tako obicno biva. Oni koje zelimo da vidimo ne dolaze u casovima kad na njih mislimo i kad ih najvise ocekujemo, a pojavljuju se u nekom trenutku kad smo mislima najdalje od njih.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“E questa è la fine. Non c'è più nulla. Solo una tomba tra le tombe invisibili dei frati, sperduta come un fiocco nella neve alta che si stende come un mare e riduce tutto a freddo deserto senza nome e senza segno. Non c'è più materia di racconto. Quasi non ci fosse nemmeno un mondo per il quale metta conto di guardare, camminare e respirare. Non c'è più Istanbul e non c'è più la Corte del diavolo. [...] Né i mali degli uomini, né la speranza e la resistenza che sempre gli accompagnano. Non c'è nulla. Solo la neve e il semplice fatto che si muore e si va sottoterra.
Così sembra al giovane accanto alla finestra, incantato per un attimo dai ricordi del racconto e immalinconito dal pensiero della morte. Ma solo per un attimo.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Davanti a loro, lungo un tratto dell'oscuro orizzonte, si levava l'Istanbul notturna, simile a un fuoco d'artificio sospeso a mezz'aria. Era il ramadam e sui minareti di tutte le moschee ardevano lumi a olio, tremolanti come costellazioni sopra le innumerevoli luci della città. [...] Per un poco, fra Petar pensò a che cosa era Istanbul di giorno e a che cosa era adesso che si innalzava possente e provocante come un'onda luminosa verso il cielo, nella notte infinita. (Quanto tempo ci sarà voluto per accendere tante luci? Chi le potrà mai spegnere?). Gli sembrava che in essa non ci fosse posto per la Corte del diavolo, eppure la Corte era là, in qualche punto, in una di quelle piccole zone scure, in mezzo alle fitte luci.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Quando guardi quei due occhi, non pensi mica ai due lumi che ognuno di noi porta in testa, ma a due distese celesti di sole e di luna velata. E che stelle, che nuvole, che meraviglie ci sono in quelle due distese! [...] Occhi! Che cosa sono questo po' d'occhi che portiamo in faccia e che ci aiutano a trovare la porta e a centrare la bocca col cucchiaio? E che cosa sono quelle due meraviglie celesti? Non c'è assolutamente confronto. È un prodigio che s'è verificato una sola volta in questo mondo, una volta e basta. Ed è meglio così. Meno tormenti e meno tristezza.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“«L'idea della pazzia mi atterrisce come l'idea di una malattia contagiosa. Penso che lì anche l'uomo più sano col tempo finisce per farneticare e avere allucinazioni. Decido di non cedere. Mi concentro per difendermi. Mi sforzo di ricordare chi sono e che cosa sono, da dove vengo e come sono capitato là. Mi ripeto che fuori da quella Corte c'è un altro mondo, un mondo completamente diverso, che quello che vedo non è tutto, e non è eterno. E faccio di tutto per non dimenticarlo e tenermi stretto a questa idea. Ma sento che la Corte, simile a un gorgo, trascina l'uomo in un oscuro abisso.»”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Gem pensava, con la intensità e la chiarezza che possiediamo solo nei momenti in cui, staccati da una dimora, non abbiamo ancora posto piede nella successiva. Pensava freddamente alla propria sventura, che vedeva con spietata lucidità, come può fare solo chi, nascosto e non visto, la ascolti da altri.
Ecco, dappertutto lo attendeva gente estranea, il muro vivente della sua prigione. Che cosa poteva aspettarsi da essa? Compassione? Era l'unica cosa di cui non aveva bisogno, e mai ne aveva avuto. La comprensione che a volte gli avevano dimostrato rare persone buone e nobili era stata per lui la misura della sua sventura e della sua umiliazione senza pari. Anche per i defunti la compassione è pesante e offensiva: come può allora sopportarla chi è sano e perfettamente cosciente, come può, ancor vivo, guardare negli occhi di uomini vivi e leggere in essi null'altro che pietà?
«Di tutto ciò che il mondo ha ed è io volevo fare uno strumento per conquistarlo e dominarlo, e invece è stato il mondo che ha fatto di me un suo strumento.»”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“He talked like a man for whom time no longer had any meaning and who did not therefore attribute any importance to it or to its role in other people's lives either. His tale could stop, go on, repeat itself, anticipate, go back, and, once it was ended, be added to, explained and expanded, regardless of place, time and the real, forever established course of events.”
― Ivo Andrić, Devil's Yard

“„Ti odlomci se nisu uvek nastavljali tačno i redovno jedan na drugi. Cesto bi, nastavljajući pričanje, ponavljao ono što je već jednom rekao, a često bi opet otišao napred, preskočivši dobar deo vremena. Pričao je kao čovek za kog vreme nema više značenja i koji stoga ni u tuđem životu ne pridaje vremenu ni redovnom toku vremena neku važnost. Njegova priča mogla je da se prekida, nastavlja, ponavlja, da kazuje stvari unapred, da se vraća unazad, da se posle svršetka dopunjava, objašnjava i širi, bez obzira na mesto, vreme i stvarni, stvarno i zauvek utvrđeni tok događaja.“

Ivo Andrić, Prokleta avlija”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Avlija živi sama, za sebe, sa stotinu promena i uvek ista.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija

“Нека ми само нико не каже за неког: невин је. Само то не. Јер овде нема невиних. Нико овде није случајно. Је ли прешао праг ове Авлије, није он невин. Скривио је нешто, па
ма то било у сну. Ако ништа друго, мајка му је, кад га је носила, помислила нешто рђаво. Сваки, дабогме, каже да није крив, али за толико година колико сам овде, ја још нисам нашао да је неко без разлога и без неке кривице доведен. Ко овде дође, тај је крив, или се макар очешао о кривца.”
― Ivo Andrić, Prokleta avlija