A Tomb for Boris Davidovich Quotes

“‎Bejah zauzet čitanjem i pisanjem, kad grunu u moju sobu velik broj tih ljudi naoružanih neznanjem tupim kao batina i mržnjom oštrom poput noža. To ne bejahu moje svile od kojih im se zakrvaviše oči, no moje knjige poređane po policama; svilu smotaše pod ogrtače, a knjige pobacaše na pod i stadoše ih gaziti nogama i cepati ih na moje oči. A knjige te bejahu u kožu povezane i obeležene brojevima i bejahu napisane od učenih ljudi, i u njima bejaše, da su ih hteli čitati, hiljade razloga da me smesta ubiju i bejaše u njima, da su ih hteli čitati, leka i melema za njihovu mržnju. I rekoh im da ih ne cepaju, jer mnoge knjige nisu opasne, opasna je samo jedna; i rekoh im da ih ne cepaju, jer čitanje mnogih knjiga dovodi do mudrosti, a čitanje jedne jedine do neznanja naoružanog mahnitošću i mržnjom.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“I wish to live in peace with myself and not with the world.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Borise Davidoviču, ne dajte se pasjim sinovima!”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Even a stone would talk if you broke its teeth.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Witnessing the blind fury of this mob and seeing them kill before my eyes the Jews who refused to be converted (some out of faith, and others from that pride which can sometimes be perilous), I answered that I would rather be converted than killed, since, in spite of everything, the temporary agony of being is more valuable than the ultimate void of nothingness.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Novski se borio da u svojoj smrti, da u svom padu, sačuva dostojanstvo ne samo svog lika nego i lika revolucionara uopšte, a Fedjukin je nastojao u svom traganju za fikcijom i za uslovnostima da sačuva
strogost i doslednost revolucionarne pravde i onih koji tu pravdu dele; jer bolje je da strada takozvana istina jednog jedinog čoveka, jednog sićušnog organizma, nego da se zbog njega dovedu u pitanje viši principi i interesi. I ako se tokom kasnijeg razvoja istrage Fedjukin ustremljivao na svoje tvrdoglave žrtve, to dakle nije bio hir neurotična čoveka i kokainiste, kako neki veruju, nego borba za sopstvena uverenja koja je, kao i žrtva, smatrao nesebičnim, neprikosnovenim i svetim. Ono što je izazivalo njegov bes i njegovu lojalnu mržnju, to bejaše upravo ta bolećiva sebičnost optuženih, njihova patološka potreba da dokažu svoju nevinost, svoju sopstvenu malu istinu, to neurotično vrćenje u krugu takozvanih činjenica obuhvaćenih merdijanima svoje tvrde lobanje, a da ta njihova slepa istina nije u stanju da se stavi u sistem jedne više vrednosti, jedne više pravde, koja traži da joj se prinesu žrtve i koja ne vodi i ne sme da vodi računa o ljudskim slabostima.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Los antiguos griegos tenían una costumbre digna de mención: a los que hubieran perecido quemados, a los que hubieran sido devorados por los cráteres de los volcanes, a los que hubiesen sido enterrados bajo la lava, a los que las fieras hubiesen despedazado o los hubiesen engullido los tiburones, a los que se hubieran repartido los buitres en los desiertos, se les construía en su patria los llamados «cenotafios», las tumbas vacías, porque el cuerpo es el fuego, el agua o la tierra, pero el alma es el alfa y el omega, a ella es a quien hay que construir el santuario.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“Gould Verschoyle adquirió un sentimiento de repulsa hacia su país natal, una repulsa que no era más que una forma de patriotismo pervertido y masoquista: <>, anotó Verschoyle, a los diecinueve años, esta cruel frase refiriéndose más a Irlanda que a sus padres.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“The man who found in his heart this heretical and dangerous thought, which speaks of the futility of one’s own being-in-time, finds himself, however, faced with another (final) dilemma: whether to accept the transitoriness of this being-in-time for the sake of that precious and expensively acquired knowledge (which excludes any morality and therefore is made in absolute freedom), or, for the sake of that same knowledge, to yield oneself to the embrace of nothingness.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“The temporary suffering of existence is worth more than the final void of nothingness.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“... pois uma grande quantidade de livros nunca é perigosa, enquanto um só livro sim, é perigoso; disse-lhes que não os rasgassem porque a leitura de uma grande quantidade de livros conduz à sabedoria, e a leitura de um único à ignorância armada de loucura e ódio.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich

“No čini se da je Novski u dodiru sa kamenom svoje žive grobnice izvukao neke metafizičke zaključke koji se bez sumnje nisu mnogo razlikovali od onih koji sugerišu misao da je čovek samo čestica prašine u okeanu bezvremenosti; ali mu je izgleda to saznanje došapnulo i neke zaključke koje arhitekti psetarnika nisu mogli da predvide: ništa za ništa. Čovek koji je našao u svom srcu tu jeretičku i opasnu misao koja govori o uzaludnosti sopstvenog trajanja, stoji međutim ponovo pred jednom (poslednjom) dilemom: prihvatiti privremenost trajanja u ime tog dragocenog i skupo stečenog saznanja (koje isključuje svaku moralnost i koje je dakle apsolutna sloboda) ili se, u ime tog istog saznanja, predati zagrljaju
ništavila.”
― Danilo Kiš, A Tomb for Boris Davidovich