The Eternal Husband and Other Stories Quotes

“But if this is the sun, if this is absolutely the same as our sun,” I cried out, “then where is the earth?” And my companion pointed to the little star that shone in the darkness with an emerald brilliance. We were rushing straight toward her. “And are such replicas really possible in the universe, is that really the law of nature?… And if that is the earth there, is it really the same as our earth… absolutely the same, unfortunate, poor, but dear and eternally beloved, giving birth to the same tormenting love for herself even in her most ungrateful children?…” I cried out, shaking with irrepressible, rapturous love for that former native earth I had abandoned.”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“Dreams, as is known, are extremely strange: one thing is pictured with the most terrible clarity, with a jeweler’s thoroughness in the finish of its details, and over other things you skip as if without noticing them at all—for instance, over space and time. Dreams apparently proceed not from reason but from desire, not from the head but from the heart, and yet what clever things my reason has sometimes performed in sleep!”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“Depravity in such a place, the depravity of last hopes, the depravity of flabby and rotting corpses and—not even sparing the last moments of consciousness! They’re given, they’re made a gift of these moments and…”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“They locked up all their fools in a special house, to show what smart people they were themselves.”
― Fyodor Dostoevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“But if this is the sun, if this is absolutely the same as our sun,” I cried out, “then where is the earth?” And my companion pointed to the little star that shone in the darkness with an emerald brilliance. We were rushing straight toward her. “And are such replicas really possible in the universe, is that really the law of nature?… And if that is the earth there, is it really the same as our earth… absolutely the same, unfortunate, poor, but dear and eternally beloved, giving birth to the same tormenting love for herself even in her most ungrateful children?…” I cried out, shaking with irrepressible, rapturous love for that former native earth I had abandoned. The”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“O prapësi jetë! O natyrë njerëzore! Njeriu në botë bën jetë vetmitari, nga kjo i vjen e keqja! "A ka njeri të gjallë në stepë?" - thërret kreshniku rus. Edhe unë pas tij kështu ulërij, ndonëse kreshnik nuk jam, por askush nuk më përgjigjet. Thonë se dielli është ai që i jep jetë gjithësisë. Do të lindë dielli, kthejani sytë, shiheni mirë, ka pamje kufome! Gjithçka e vdekur është, ngado që të hedhësh sytë, vetëm kufoma sheh! Të tillë janë njerëzit, të rrethuar nga heshtja rrojnë! Kjo është toka! "Njerëz, duheni njeri-tjetrin!" - e kush e tha këtë? Ç'zë qenka ky që thirritka?

Dëgjohet shpërfilles tiktaku i orës, të ndjell krupën! Ora është dy pas mesnate. Këpucët e saj janë te krevati, duken sikur e presin... Vërtet, ç'do të bëhet me mua, pasi ta marrin që këtu dhe ta varrosin?”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“Një ditë më parë pata me të një bisedë të shkurtër, por tepër domethënëse. U kthye në të ngrysur, u ul në krevat, më pa me tallje, me majën e pandofles rrihte qilimin. Kur e pashë në këtë gjendje, m'u kujtua që muajin e fundit, apo më saktë, këto dy javët e fundit, se si më ishte dukur, si e tjetërsuar: qe bërë e papërmbajtur, agresive, nuk e them dot që dukej e prapë, por e hallakatur dhe e çoroditur te zoti ishte! Dukej sheshit që kërkonte të kapej, të grindej, por ja që e pengonte droja. Në filloftë të bëjë potere një e këtillë, kur e sheh që po e kapërcen masën, që është duke e sforcuar për ibret veten, mezi që ia ysht vetvetes atë farë sjelljeje, kur duket hapur që me vështirësi të madhe shkon kundër dëlirësisë dhe sedrës vetjake, domethënë, se është në kundërshtim me natyrën e tyre. Mezi e beson atë që të shohin sytë. Se një e mësuar me vesin, një tip e shthurur e lapërdhare ç'nuk bën që ta zbusë sado pak konfliktin, ta shuaj sherrin; poshtërsinë e bën poshtërsi, ama, fasadën ç'nuk bën që ta ruaj, veten e heq për të kulturuar e të sjellshme, madje, shkon deri aty sa orvatet të të imponohet me këtë "epërsi".”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories

“Vërtet, pa pikën e keqdashjes e bëra, kur ia shpjegova me dy fjalë që zemërgjerësia rinore është vërtet diçka e bukur, veç nuk vlen asnjë grosh! Po pse nuk vleka? Po sepse është atribut i fituar pa mundim, pa u jetuar jeta, nuk është tjetër veçse "mbresë e parë e qënies". Do ju shohim në punë e sipër! Shpirtgjerësia e fituar lehtë është efemere, madje, kur je i ri, edhe jetën të japësh nuk është ndonjë gjë kushedi çfarë, kjo sepse të vlon e gurgullon gjaku, të teptisin forcat, ke ashk të pashuar për të bukurën e të virtytshmen! Provoni të kryeni akte të vërtetë heroike pa bujë e pa fanfarë, pa shkëlqim e pa britma, por plotepërplot me therori, ku nuk gjendet asnjë pikë lavdie e zulmi, atëherë, kur ju, i virtytshëm siç jeni, u paraqiteni njerëzve si i poshtër; e pra, e vërteta është që jeni më i ndershmi i të ndershmëve! Ja këtë fare heroizmi provoni të bëni! Jo, pse, s'keni pse hiqni dorë! Kurse unë ja ku po jua them se tërë jetën time këtë lloj heroizmi kam bërë, atë e kam mbartur mbi shpatullat e mia!”
― Fyodor Dostoyevsky, The Eternal Husband and Other Stories