Mostafa Tabrizian’s Reviews > کلمات بارانی > Status Update

انسان باید در زندگی اش جاری شود و تجارب خود را کسب کند. هر راهی تجارب خود را دارد. سخت یا آسان.
...
راضی بودن منفعل بودن نیست هماهنگ بودن است. پس اولین قدم آن است که بتوانی خود را ببخشی و خویش را از چنگال ذهنیت گناهکار بودن رهایی بخشی تو باید خود را از این ذهنیت مخرب و بازدارنده خلاص کنی تا آزاد نشوی جاری نخواهی شد.

محبت با آزادی و آزاد سازی معنا مییابد. اگر محبت آزادی را به ارمغان نیاورد، فریب شیطان است. محبت آن نیست که بخواهی کسی را اسیر و در بند کنی محبت تو باید دیگران را در حیات پاک خدا داده شان آزاد سازد و به آنان استقلال بخشد. محبت آن گاه به بار نشسته است که دیگران را بر پای خویش استوار کرده باشد

محبت دلسوزی نیست دلسوزی نوعی قضاوت است. قضاوتی که منبعث از احساسی زودگذر تلقی می شود. محبت، ریشه دار است و از جنس نور اما دلسوزی کور است. دلسوزی یک عکس العمل سریع عاطفی است و ریشه در جهان عاطفه ها دارد. دلسوزی اغلب یک دخالت نا به جا در روند هستی است. آن هم بدون آن که رشد کسی را مد نظر داشته باشد آنها که بدون محبت واقعی دلسوزی از خود نشان میدهند به واقع در پی درمان ناهنجاری های روانی خود می باشند.

زندگی خود از اسرار است. برای همین است که کسی تعریف دقیقی از آن ندارند. زندگی را باید زندگی کرد. فهم زندگی در قبول زندگی است.

زندگی کن اگر بخواهی به تحلیل بنشینی از زندگی جا می مانی باید همراه با زندگی جاری شد و جاری شدن در زندگی یعنی آن چه را که باید به انجام برسان

هنگامی که به شلوغی های ابلهانه و سر و صداهای صد من یک غاز عادت کرده ای سکوت و خاموشی وحشت آورترین نماد هستی می گردند انگار هر آن اتفاقی در شرف وقوع است و تو مفلوک و بی پناه مقهور آن خواهی شد.

مشاهده به معنای زل زدن و یا خیره نگریستن متعارف نیست. بلکه مشاهده نوعی نهان بینی بدون تعصب است. این نوع نگرش تو را به حقیقت جاری شده در شئ رهنمون می کند. مشاهده گر، نه مثبت است نه منفی او خنثی است. او انوار مورد مشاهده را بدون آن که گزینش کند به درون خویش می کشاند. او هیچ گاه در این مسند به داوری نمی نشیند و به ورودیها نمی گوید تو آری تو نه او قرار است با مشاهده نادیده ها را فهم کند... هماهنگ با جریان هستی...

شاخه ها و برگهایش نگریستم. در نوسان برگها شکلهای عجیبی می آمدند و می رفتند. اما هیچ قضاوت نکردم. فقط دیدم و دیدم.

آرام آرام برگها حذف شدند و فقط فضای خالی بین برگها جلوه کرد. من از نگاه به برگها به بی برگی کشانده شدم، آن جا هم زندگی وجود داشت حرکت بود و نور. ناگاه شکل پرنده بزرگی نمایان شد که پرهایش در باد میلرزید. چشمان پرنده بزرگ به من می نگریست. ابهت نگاهش مرا از خود به در آورد.
استاد گفت: آرام... اکنون به سایه..

کتاب هفت عمق آگاهی - بخش مشاهده
اکنون به برگهای لرزان شاخه این درخت نگاه کن.
چنان زیبا بود که بی اختیار گفتم زندگی چه زیباست میخواستم ادامه دهم که استاد میان حرفم آمد و گفت: نه این مشاهده نیست تو قضاوت کردی و گفتی چه زیباست. در مشاهده فقط باید دید هر قضاوتی تو را از مشاهده گری میاندازد باید بدانی آن آگاهی خاصی که ما به دنبال آن می گردیم فقط در وضعیت بی ذهنی به سراغمان می آید