Zohreh Hanifeh’s Reviews > Paula > Status Update

در انتها، تنها چیزی که برایم باقی مانده است عشقی است که به او می‌دهم.

تو مثل زیبای خفته‌ی افسانه‌ها در تابوت شیشه‌ای هستی، منتها شاهزاده‌ای نیست که با یک بوسه به‌ نجاتت بیاید؛ هیچ‌کس نمی‌تواند تو را از این‌ خواب بیدار کند. تنها راه نجات تو مرگ است...

شاید بدین خاطر به دنیا می‌آییم که عشق را جستجو کنیم، بارها و بارها آن را بیابیم و بارها و بارها از دستش بدهیم. با شروع هر عشق، از نو زاده می‌شویم، و با پایان هر عشق زخم تازه‌ای برمی‌داریم. وجودم پوشیده از جای زخم‌های غرور آفرین است.

شاید بدین خاطر به دنیا می‌آییم که عشق را جستجو کنیم، بارها و بارها آن را بیابیم و بارها و بارها از دستش بدهیم. با شروع هر عشق، از نو زاده می‌شویم، و با پایان هر عشق زخم تازه‌ای برمی‌داریم. وجودم پوشیده از جای زخم‌های غرور آفرین است.

زندگی‌ام سراسر تضاد است، یاد گرفته ام هر دو روی سکه را ببینم. هنگام بزرگ‌ترین موفقیت‌ها، منظره‌ی دردی که در آخر راه به انتظارم‌ نشسته است از چشمم پنهان نمی‌ماند و وقتی که در افسردگی غرق می‌شوم، به انتظار خورشیدی می‌نشینم که می‌دانم طلوع خواهد کرد.

اگر چیزی بنویسم، می‌ترسم اتفاق بیفتد، و اگر کسی را زیاد دوست داشته باشم، می‌ترسم او را از دست بدهم؛ با وجود همه‌ی این‌ها، نمی توانم دست از نوشتن و دوست داشتن بردارم...

نمی‌خواهم به زنده بودن ادامه بدهم و از درون بمیرم؛ اگر قرار است در این دنیا باقی بمانم باید برای سال‌هایی که برایم مانده است برنامه بریزم.

[پدربزرگم] اغلب می گفت: «یادمان می رود که هر کاری هم که بکنیم همه مان به سوی مرگ قدم بر می‌داریم.»

اگر تو میتوانی تحمل کنی، من هم می توانم.

نوشتن فرایند دراز مدتی از خودکاوی ست؛ سفری ست به تاریک ترین زوایای هشیاری، مراقبه ای ست دیریاز و دیر گذر. می نویسم و راهم را در سکوت می پیمایم، و در طول راه ذراتی از حقیقت را کشف می کنم، مثل تکه های بلورینی که در کف دست جای می گیرد و مسیر سفرم را در این دنیا توجیح می کند.