Taha Rabbani’s Reviews > (جنگ و صلح (دورۀ ٢ جلدی > Status Update

پی برده بود که همچنانکه در دنیا هیچ وضعی نیست که آدمی در آن از سعادت بی‌غش و آزادی بیحد برخوردار باشد هیچ وضعی هم نیست که انسان خود را در آن کاملا ناکام و از آزادی محروم بیابد. دریافته بود که رنج‌ها و نیز آزادی آدمی حدی دارد و این حدود بسیار به هم نزدیکند. دریافته بود که شخصی که از تا شدن یکی از گلبرگهای بستر گلش آزرده میشود رنجش کمتر از رنج امروز او نیست که بر خاک مرطوب عریان میخوابد و یک طرف بدنش از سرما میلرزد

خبر اشتباه بود! پرنس آندره‌ی زنده است!

آندره‌ی مرد! منو بگو که آندره‌ی رو با نیکلای قاطی کرده بودم و وقتی پشت کتاب رو که قسمتی از داستان رو لو داده می‌خوندم خیال می‌کردم آندره‌ی زن می‌گیره و خوشبخت می‌شه.
آندره‌ی برای چی باید می‌مرد آخه؟

برای یه مدتی دوباره ولش کنم. نه اینکه سخت پیش بره. آدم از این کتاب‌های کلاسیک انتظار داره که شدیداً سخت‌خوان باشند، از بس که هاله‌ی قدسی‌ای دورشون رو گرفته، امّا برخلاف انتظار خیلی راحت پیش میره. فصل‌ها کوتاهه و علی‌رغم تعداد زیاد شخصیت، اسامی شخصیت‌های اصلی - یا حداقل جایگاهشون - در طول داستان از یاد آدم نمی‌ره
با این حال موقع خوندنش یه مقدار احساس تلف‌شدگی عمر دارم چون مغز آدم را به کار نمی‌گیره

بهترین سردارانی که من شناخته‌ام آدم‌هایی سبک‌رأی و تنگ‌اندیش و پریشان‌خیال بوده‌اند. یک سردار توانا نه‌تنها به نبوغ و خصال برجسته نیازی ندارد، بلکه به‌عکس، لازم است که از فضایل انسانی مثل قابلیّت عشق و احساس شعر و توان تردید که وسیله‌ی کاوش و تفکّر فیلسوفان است بی‌بهره باشد. باید آدمی کوتاه‌بین باشد و سخت معتقد به اینکه هرچه می‌کند اهمیّت بسیار دارد (بدون چنین اعتقادی شکیب تمام کردن کاری را نخواهد داشت).

دختره‌ی خنگ خر! چطور انقدر راحت گول یه آدم عوضی رو خورد و به نامزدش خیانت کرد؟ ابله
پایان کتاب دوم و شروع کتاب سوم

برگ به یکی از دوستان خود، که به این سبب دوستش می‌نامید که می‌دید همه دوستانی دارند پس او نیز نباید بی‌دوست باشد، گفت...

پرنس آندره‌ی گفت: یعنی میخواهی این آدم را -به رعیّتی که به احترام آن‌ها کلاه از سر برداشته و از پیش پایشان میگذشت اشاره کرد- از زندگی حیوانیش نجات دهی و احتیاجات روحانی و اخلاقی در دل و ذهنش بیدار کنی، حال آنکه به نظر من تنها شادکامی و نیکبختیِ ممکن همین زندگی حیوانوار است و تو میخواهی او را از این شادکامی محروم کنی. من به خوشبختی او رشک میبرم و تو میخواهی از او آدمی مثل من بسازی بی‌آنکه امکانات مرا در اختیارش بگذاری