Haniyeh’s Reviews > کافکا در کرانه > Status Update

مردم جایی می‌خواهند که خود را متعلق به آنجا بدانند.

هریک از ما چیزی را از دست می‌دهیم که برایمان عزیز است. فرصتهای از دست رفته، امکانات از دست رفته، احساساتی که هرگز نمی توانیم برشان گردانیم. این قسمتی از آن چیزی است که به آن می‌گویند زنده بودن.

آدمها روی‌هم‌رفته حاصل جایی هستند که در آن به دنیا آمده و نشو و نما کرده‌اند. طرز فکر و احساساتت همیشه بستگی دارد به قطعه زمین و درجه ی حرارت. حتی به بادهایی که می‌وزد. تو کجا به دنیا آمدی؟

آیا جنگ ها را از خشم نسبت به یکدیگر شروع می کنند؟ یا از ترس؟ یا خشم و ترس دو روی یک سکه اند؟

اگر قرار بود آن را از من بدزدند یا تصادفا آن را از دست بدهم، تصمیم گرفتم بهتر است خودم دورش بیندازم. البته خشمی که احساس می‌کردم کمرنگ نشد. قسمتی از آن بود. اما کلا خطای بزرگی بود. هرگز نباید دورش می‌انداختم.

سالها پیش چیزی را دور انداختم که نباید. چیزی که بیش از هرچیز دوستش داشتم. می‌ترسیدم که مبادا روزی از دستش بدهم. بنابراین خودم رهایش کردم.

می‌خواهم یاد من باشی. اگر تو یاد من باشی، دیگر عین خیالم نیست که همه فراموشم کنند.

ناکاتا پرسید: «نوشتنشان مهم بود، نه؟»
«بله، بود. روند نوشتن مهم بود. ولو اینکه حاصل کارِ تمام شده بی معنا باشد.»

هرچه بیشتر چسبیدن به آنها آزاردهنده است، اما هرگز نخواستم تا زنده‌ام از آنها دست بکشم. این تنها دلیل ادامه زندگی من بود، تنها چیزی گه ثابت می‌کرد زنده‌ام.

خاطرات از درون گرمت می‌کنند. اما در عین حال دوپاره‌ات می‌کنند.