Haniyeh’s Reviews > از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم > Status Update

نویسنده (و دونده)
کسی که تا توانست راه نرفت.

این شیوه ی زیست را، اگرچه شاید چندان با منطق سازگار نباشد، خود برگزیده ام. البته نه به آن معنا که در این دیرینه سالی، گزینه های دیگری هم پیش رو داشته باشم.

انسان برای رسیدن به چیزی ارزشمند گاهی لازم است به اعمال به ظاهر بی خاصیت دست بزند.
باید توجه داشت که فعالیت های به ظاهر بیهوده ممکن است به نتایجی غیرقابل انتظار منجر شوند.

انسان در زندگی نکات اساسی را اغلب همراه با دردهای جسمانی می آموزد.

جهان فقط به یک عامل مشخص شرارت نیاز دارد تا مردم انگشت اتهام به سوی آن دراز کنند و بگویند:«همه‌اش زیر سر تو است!»

زندگی همین است. شاید تنها کاری که از دست ما بر می آید سر تسلیم فرود آوردن در برابر آن است، بی‌آن‌که به راستی بفهمیم چه خبر است؛ درست مانند نرخ های مالیات، جریان جزرومد، مرگ جان لنون و سوت های اشتباه داوران در جام جهانی.

خط دایان فقط یک نشانه گذاری موقت است و اهمیت چندانی ندارد. مثل زندگی خود ما است. صرف وجود نقطه ی پایان بر معنامند بودن حیات دلالت نمی کند. فقط در حکم یک نشانه گذاری موقت است یا شاید استعاره ای غیرمستقیم برای ماهیت گذرای حیات.

دوندگان هر قدر هم که از نظر مهارت و توانایی همسطح یکدیگر نباشند، شرایط و تجارب یکسانی را از سر می گذرانند. به این امر اعتقاد کامل دارم.

من فقط دو سه دلیل برای دویدن دارم. در حالی که دلایلم برای ندویدن بی حد و حصر است. بنابراین باید تا می توانم به آن دو سه دلیل بها بدهم.

باید به عضلاتم گوشزد کنم که رئیس کیست.