Haniyeh’s Reviews > قصری در پیرنه > Status Update

اینکه ما آدمها کم و بیش ارواح خالصی هستیم که از مغز فقط به عنوان وسیله ی ارتباط بین ابعاد روحی و محیط مادی جهان استفاده می کنیم؟ این مسأله ای قدیمی است و تصور می کنم هرگز کارمان با آن تمام نمی شود و جواب مشخصی برایش نمی یابیم.

علوم طبیعی هرگز نمی تواند اعتقاد به این را که انسان دارای یک روح جاودان است رد کند. آیا هوشیاری ما محصول فعالیت های شیمیایی مغز و حال و هوای این اندام ها و محرک ها به اضافه ی هرچیزی به نام خاطره است؟ یا همان است که تو با ایمان زیاد دستدلال می آوری؟

انگار هر لحظه ممکن است در اینجا با خودمان روبرو شوم. زمان چیست؟ همه چیز مثل فیلمی با ساختاری دوگانه است.

از همان لحظه دلم برایت تنگ می شود. دلتنگی بین دو نفر در یک تخت عجیبتر و سختتر از دلتنگی بین دو نفر در دو قاره مختلف است.

یک روز دیگر هم در اختیار داریم و از آن لذت می بریم. وسعت دیدمان فراتر از یک روز نیست. به خاطر هر ساعت آزادی مان شاد و خوشحال هستیم.

آرزوها؟ ما همدیگر را داشتیم و به چیز دیگری احتیاج نداشتیم.

روحمان چنان در هم ذوب شده که قادریم به افکار و احساسات هم راه یابیم.

وقتی به استقبال چیزی می روی، درهای تازه ای را به روی خودت می گشایی. قطعا تا زمانی که همه ی پنجره های خانه بسته است، هیچ پرنده ای نمی تواند وارد خانه شود. فقط خودش را به شیشه ی پنجره می کوبد.

این تصور که بقایای اتمها و مولکول های بدن من می تواند بعدا در جسم یک خرگوش یا یک روباه قطبی احیا شود بسیار وسوسه کننده است.

جدایی ما عمل جراحی سخت و دردآوری بود، بدون داروی بیهوشی.