Parnian Sajjadpour > Recent Status Updates

صفحه‌ی ۱۰۲ - ۱۰۵

صفحهٔ ۹۱ 🌫

«از زندگی بی‌حاصلی که دارم بیزارم. نسبتاً زیاد چیز می‌خوانم ولی عطش دانستن با این قطره‌ها سیراب نمی‌شود. […] مثل آدم چاقی هستم که پیوسته در آرزوی راهپیمایی است. در دلم هزار آشوب است که راهی به بیرون نمی‌یابد.»

کل «ملخ» رو بلندبلند با لهجه‌ی اصفهانی خوندم و خیلی بهم خوش گذشت.

“Take as many as we can. Then we’ll get them developed and then we’ll see.”
But we never did, did we? Here it is undeveloped, a roll of film with all its mysteries locked up. I never took it anyplace, just left it waiting in a drawer dreaming of stars.

“Grief was the celebration of love, those who could feel real grief were lucky to have loved.”

“[…] All good writing is like this. It is why a favorite book feels like an old friend and a new acquaintance at the same time, and the reason a favorite author can be a familiar figure and a mysterious stranger all at once.”

وقت برگشتن دوباره به آقای اسنیکته.

فکر نکنم بیش‌تر از این بتونم ادامه بدمش. برام زیادی ملموسه و واقعاً اذیتم می‌کنه.

یه واژه‌هایی‌اش هست، که آقای سمی حتی اگه یه گوگل ساده هم می‌کرد قاعدتاً نباید این‌طوری می‌شد. «هَش برون» رو شما سرچ کنید براتون یه غذا میاره که سیب‌زمینه عملاً. حالا این چه‌طور تبدیل شده به «گوشت قیمه»، خدا می‌دونه.

ترجمه‌‌اش واقعاً اعصابم رو داره خورد می‌کنه. یه paper due چیه که به جاش «امتحان» رو جایگزین کردی مرد حسابی؟ بعد یه جاش هست که مویرا به جون می‌گه:
““What’s your paper on? I just did one on date rape.”
که date rape رو ترجمه کرده «روزِگا». روزگا چه کوفتیه آخه؟ اه.

تا این‌جای کار از خوندنش لذت برده‌ام ولی کندتر از چیزی که می‌خوام داره پیش می‌ره. دلم می‌خواد ولش کنم و بذارم واسه یه فرصت دیگه اما کمال‌گرایی‌ام اجازه‌ی چنین کاری رو بهم نمی‌ده.