Dilara > Recent Status Updates

Dünyanın en hüzünlü şeyi bu değil mi, anne? Nokta olmaya zorlanan bir virgül?

Orpheus gibi seni arayacağım ama aynalardan geçmeyi bilmiyorum. Aynalarda ancak kendime bakmayı biliyorum, rezaletin boyutlarını ölçüyorum.

Sana yazmak isterdim, ama nereye yazacağımı bilmiyorum. Noel Baba'ya mektup gönderen çocuklar zarfa "Gökyüzü" yazarlar.

"Bana göre sayfa hep tepeden tırnağa yazıyla dolu, benim yaptığım kara kâğıt üzerinde bir yerleri silmek," demişti, biraz da içtiği biralardan aldığı ilhamla. O zamandan beridir yazmanın eklemek değil çıkarmak olduğunu düşünüyorum. Yazar silendir; çoktandır orada olan bir şekli kesmek, tıraşlamak, bulmak. İşte bu yüzden Gonzalo Millán'ın şu sözünü çok seviyorum: "Acı yontulur ve şekillenir."

"Ellerim tutmanın elleri gözlerim bakmanın / Benim değil ayaklarım yürümenin / Solumaya bir yerlerim sevmeye başkası / Ben yaşamanın olmalıyım öyleyse, değilim"

Yalvarırım

Bir dost gibi bak yüzüme
gözlerinin yalın güzelliğini
esirgeme benden

Kıbrıslı,

Dün gece
seninle konuştuk
düşümde

Belki de unutursun sen

Ama bil ki
gelecek günlerde
birtakım insanlar
anacaklar bizi

Dayanılmaz

tatlı sert ağusuyla
dizbağlarımı çözen Aşk

bir sürüngen gibi
yere seriyor beni

Hiç uyarmadan

Kasırga nasıl sökerse
meşeleri kökünden
öyle sarsıyor yüreğimi aşk

"Sappho," dedi,
"Bu ayrılığa dayanmak gerek.
Gözüm arkada gidiyorum."

"Git," dedim, "mutlu ol,
ama unutma,
kimi aşkın zincirine vurduğunu geride

"Gene nen var?" derdin "nedir gene
deli gönlünü çelen? Tılsımımla kimi
baştan çıkarıp yollamam gerekiyor koynuna?

Söyle, Sappho, kim seni üzen?
Kaçıyorsa, kaçsın, bırak,
yakında o senin ardına düşecek,

bugün almıyorsa verdiklerini,
yarın o sana armağanlar verecek,
seni sevmiyorsa, istemese de er geç sevecek."

Ürkerek görkeminden

Örtüyor
kendi aydınlık yüzlerini
ayı çevreleyen yıldızlar
ay dolunay olup da
her yanı ışıtırken

Sadece

Hava da olsa,
ölümsüzdür
dilimdeki sözcükler

DURMAK gölgesinde,
havadaki yara izinin.

İki suskunluk,
ağız dolusu.

Sonbahar, avucumdan yemekte yaprağını: biz dostuz.
Badem kabuklarından soyup zamanı, ona gitmeyi
öğretiyoruz:
zaman, kabuğuna dönüyor.

Yazmak: Özenle bir şeyleri saklamaya, bir şeyleri idame ettirmeye çalışmak: Giderek oyulan boşluktan birkaç kıymık koparıp almak, bir yerlere bir çizik, bir iz, bir im ya da birkaç işaret bırakmak.

Duruma tam anlamıyla uyan bir alıntıyı hatırlamış olmaktan ötürü kendini çok mutlu hissetti. Bu tür küçük mutluluklar çok hoşuna gidiyordu, çünkü hayatın tamamının sayısı belirsiz miktarda alıntıya indirgenebileceğine inanıyordu. Hayatın tamamı bir alıntı derlemesidir, diye düşünüyordu. Ve hemen peşinden de aklına şöyle bir soru takılıyordu: Peki ama onun editörlüğünü, eleştirisini kim üstlenecek?

Ölüm belgesine gelince, tehlikeli bir Hegelci önyargı onun hakkında hükmünü veriyordu; sanat ne ilerler ne de geriler, sanat devam eder.

Gerçekte, edebiyat beyhudelikten cesaret alan bir unutuştu.

Bu kaligrafide -zaman sanatı, yol, seyir ifadesi- hayranlık verici şey (uyum, canlılık dışında, onlarda öne çıkan şey) neredeyse patlamaya dek gidebilecek kendiliğindenliktir.

Yitti saygı, saflık, başlangıçtaki şiir, ilk “karşılaşma”nın şaşkınlığındaki sevecenlik, yitti hâlâ “sofu” olan çizgi, akışkan dinginlik. (Aydınlar yok ve onların canlı çizgileri, onların aydın... yazıcı çizgileri henüz görünmüyor ortada.)

Başlangıca uzanan köprüler yakıldı...

Suyun bir yamaçtan aşağı akışı gibi duygulanırım

Şair olmak bir tutku değil benim için. / Bu benim yalnız olma yolum.

huzurlu ve berraktır gözlerin, ey en naziği sahtekârların.

Öz yok olmuştur ki övülesi bir fedakarlıktır bu / derken gömülür sessizliğe övgünün kendisi.

Büsbütün tanıklık etmek ve böylece / sunağına dönüşmek tanık olunanın.

Yağlıyorum kaşığı zeytinyağı ile / ve başlıyor anlatmaya gri-yeşil yaprakları, / köpük köpük çiçeklenmenin anlık kokusunu, / zor hayatı, derin kökleri, uzun seneleri / Hiç görmediğim İspanya’yı. / Kaliforniya’yı ve yazı, yazı.

“Ah, bilemeyiş bizim yolumuz, buna rağmen yılmadan azaltmak için mücadele ediyoruz.”