Mohsen M.B > Recent Status Updates

تامل‌برانگیزه، پرکششه، تاثرآوره
متعجبم که دارم با فارنهایت ۴۵۱ مقایسه‌اش می‌کنم. یکی تخیلی در آینده و اون یکی واقعیتی در گذشته.

قبلا داستان جوراب زنانه این کتاب رو به عنوان داستان کوتاه خونده بودم و حالا دوباره با این ترجمه خوندمش. با اینکه اون ترجمه چنگی به دل نمی‌زد اما باز به نظرم خیلی از این روان‌تر بود.

چه کسی یک روز به دختری که نمی‌تواند حرف بزند، دل می‌بندد؟ به دختری که وقتی می‌خندد، جیغ می‌کشد؟ چه کسی وقتی بترسم به من آرامش خواهد داد؟ و تازه چقدر می‌ترسم از اینکه دیگر هیچ‌چیز نشنوم، حتی درون ذهنم. از بزرگ شدن می‌ترسم. من تنها هستم و روزهایم شبیه شب‌های بی‌پایانی است که مثل یک آدم‌ماشینی از آن‌ها عبور می‌کنم.
چنین گفت سایه کلئا و بالاخره فهمیدم که چرا صدای کمک خواستنش را شنیده بودم.

چه کتابیه، توصیف‌هاش دقیق و خودمونی هستن؛ انگار داری مغز سربازها رو می‌خونی نه نوشته‌های کتاب رو. اما امان از غلط‌های ریز و درشت متن که آدم رو کلافه می‌کنن. اول می‌خواستم بذارم به پای تایپیست اما دیدم وضع خراب‌تر از این حرف‌هاست. فقط امیدوارم این کتاب ویراستار به خودش ندیده باشه

وقتی انقدر گرفته‌ای که حوصله هیچ کدوم از کتاب‌های در‌حال‌مطالعه‌ات رو نداری، کتاب جدیدی باز کن!
کتابی که غرقت کنه. :)

قبل یا بعد از مرگش، خودش را دید که در پیشگاه خدا ایستاده و به او گفت: 《من که بیهوده آدم های مختلف و متعددی بوده ام، آرزو دارم که یک نفر باشم؛ خودم باشم.》و صدای خدا را شنید که از درون گردبادی به او پاسخ داد: 《من هم من نیستم؛ من همان طور که تو، شکسپیر، آثار خودت را خیال و تصور کردی، این دنیا را خیال کردم و از جمله صورت ها و شکل های خیال من، یکی هم تو هستی که مثل خودم خیلی ها بوده ای و در عین حال هیچ کس.》

خیلی به تعویق انداختم خوندنش رو، حالا که بالاخره شروع کردم باید ببینم تا چه حد پاسخگوی سوالاتم خواهد بود.

تا به اینجا که یک‌ سوم کتاب رو خوندم، بیشتر شبیه به شکنجه بوده تا خوندن! جملات بی‌ربط و بازی با کلمات و ایجاد توهم! نمیدونم چرا زمین نمیذارم این عذاب الهی رو!ـ

تا به اینجا که بیش از نصف کتاب رو خوندم، به جرئت میتونم بگم از تک تک سطور کتاب لذت بردم، و کلی هم خندیدم؛ خنده‌هایی که در پسشون ذهن به شدت مشغول تجزیه و تحلیله.ـ

آن سال نتوانستم محلی برای شغل ظرفشویی پیدا کنم، ولی از آن درسی گرفتم، و این سختترین درسی بود که باید قبول می‌کردم و به من آموخت که درک دیگران از محدودیت‌های افراد معلولی همچون من بسیار زیان‌آورتر از خود محدودیت‌هاست